| ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΑΝΩΛΗΣ (ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ) |
 |
|
 |
 |
 |
| "Αυτή η μέρα πέρασε χωρίς καμιάν απόχρωση Τόσο διαφορετική από τις άλλες μέρες (Ίσως η απαρχή ομοίων ημερών) Έσβησεν έτσι ανάλαφρα όπως ήρθε Χωρίς να παιχνιδίσει ο ήλιος στα κλαδιά Τράβηξε τις κουρτίνες με διάκρισην η νύχτα. Μια μέρα τόσο διάφορη απ' τις άλλες Χωρίς τα σύμβολα του "πλην" και του "συν" π' αυλακώνουν τη σκέψη Χωρίς να βαραίνει καν τη ζυγαριά της μνήμης Πες σα μια σαπουνόφουσκα που τρυπήσαμε με την καρφίτσα Σαν τον καπνό τσιγάρου χωρίς άρωμα. Έτσι έπεσε ένα φύλλο από το καλαντάρι Δίχως τον παραμικρότερο ήχο (Χάθηκε και δεν ψάξαμε να το βρούμε) Έμεινε το συρτάρι μας όπως το αφήσαμε. Ίσως-λες-πως δεν ήταν καν μια μέρα Μόνο που σήμερα φωνάζουν αρνητικά οι αριθμοί Το ρολόι γυρισμένο ένα ακόμα εικοσιτετράωρο Λες--πως περάσαμε ασυνείδητα τα μεσάνυχτα Έναν ολόισιο ασφαλτοστρωμένο δρόμο" "Θα φύγουμε κάποτε αθόρυβα και θα πλανηθούμε Μες στις πολύβοες πολιτείες και στις έρημες θάλασσες Με μιαν επιθυμία φλογισμένη στα χείλια μας Είναι η αγάπη που γυρέψαμε και μας την αρνήθηκαν Ξεχνούσες τα δάκρυα, τη χαρά και τη μνήμη μας Χαιρετώντας λευκά πανιά π' ανεμίζονται. Ίσως δε μένει τίποτ' άλλο παρά αυτό να θυμόμαστε" "Μια μέρα θα γράψω την ιστορία των χρόνων μου Ένας κήπος μ' άδικα κομμένα άγουρα ρόδα Μια θάλασσα που ταξιδεύουνε τα πλοία χωρίς προορισμούς Πρόσωπα σπαταλημένα την εποχή που κατόρθωσαν ν' αγγίξουν ελαφρά μια συνετά φυλαγμένη πτυχή μας" "Προσπάθησε μ' όση καρδιά σ' απομένει, χάραξε τούτες τις δυο γραμμές σταυρωτά Ύστερα γέλασε πάλι, δοκίμασε τη νιότη σου ακόμα μιαν Άνοιξη, δεν είναι μάταιο Μη θυμηθείς κάποια μέρα κάποιον που έφευγε με δυο πληγωμένες παλάμες Ήμουνα εγώ που σου έλεγα πάντα: φεύγοντας ήταν πια πολύ αργά Κι είχαμε ακόμα πολλή πίκρα, πολλή μνήμη, πολλή νόηση Κι η αγάπη είναι πάντα όμορφη ακόμα κι όταν δεν ψιθυρίζει παρά με δυο αβέβαια ανήσυχα χείλη Κι όταν δε μένει παρά σα δυο χαρακιές σ' ένα λευκό περιθώριο Προσπάθησε, πάλεψε ακόμα, ένα τόσο μικρό ασήμαντο διάστημα Σβήσε μια ακατανόητη παρένθεση μην τραυματίζεις την αμέριμνη ζωή σου. Τώρα προσπάθησε, εγώ τέλειωσα, δεν έχω τίποτ' άλλο να σου πω Είναι μια λέξη κενή για μια στιγμή πλημμυρισμένη καλοσύνη Ξέχασε, ξέχασε πάντα-φτάνει μια στάλα καινούριας ζωής- Ένα παλιό κυριακάτικο δειλινό με δυο σπασμένες καρέκλες στο "Καφενείο των Ναυτικών" Εκείνον π' αγάπησες κάποτε κι ίσως νοστάλγησες κάποια στιγμή το γυρισμό του" |
| Τα ποιήματα |