| ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΚΥΓΙΩΜ (ΑΠΟΛΛΙΝΑΙΡ) |
 |
|
 |
 |
 |
| "Βάλε έτσι αντιμέτωπο τον ήλιο στο πρόβλημα Κι έτσι αντιμέτωπη τη νύχτα στην ημέρα Έτσι ό,τι αγαπώ παλεύει ενάντια Στην αγάπη μου έτσι μια μεγάλη θύελλα Σηκώνει σύρριζα το κραυγαλέο δέντρο" "Μα πού έπεσε η νιότη μου λοιπόν Κοίταξε είναι το μέλλον μου όλο φλόγες Ο κόσμος όλος ας μ' ακούσει σήμερα Όταν προφέρω πως τώρα πια Η προφητεία είναι μια τέχνη νεογέννητη" "Πιο χαμηλά από τον άνθρωπο πετούν οι αετοί Δική τους είναι η χαρά που χαίρονται οι θάλασσες Ελευθερώνεται στ' απόγειο στους αιθέρες Από βαθύτατες σκιές και μελανά άγχη Κι έτσι το πνεύμα κερδίζει πάλι τ' όνειρο" "Η εποχή της μαγείας είν' αυτή Περιμένετε και θα ξαναγυρίσουνε Εκατομμύρια οι μεγαλοφυΐες Κινημένες πιο πέρα κι απ' το μύθο Μια και κανείς δεν τις φαντάστηκε" "Βάθη των συνειδήσεων Αύριο θα εξερευνηθείτε Ποιος ξέρει τι όντα ζωντανά Θ' ανασυρθούν από την άβυσσο Μαζί με νέες κοσμολογίες" "Προφήτες αναδύονται για να μιλήσουν Στη γαλανή γραμμή των μακρινών βουνών Θα γνωρίσουνε με βεβαιότητα τα πράγματα Που οι σοφοί ισχυρίζονται τάχα πως γνωρίζουν Και θα μας μεταφέρουν όπου αυτοί θελήσουν" "Κι οι πιο καλοί βοηθοί κι αυτοί πλανώνται Ανοίγοντας ανάμεσό μας δρόμο Μια και ο χρόνος που μας ένωσε Ποτέ δεν έλλειψε μήτε και άρχισε ποτέ Κοίτα το δαχτυλίδι πάνω στο δάχτυλό σου" "Τέλος αποσπάστηκα Από τις φυσικές ροπές μου Μπορώ να πεθάνω όμως όχι ν' αμαρτήσω Και ό,τι έχει άνθρωπος αγγίξει Το 'χω αγγίξει κι εγώ και το ψηλάφισα" "Έχω εξονυχήσει πράγματα άπιαστα Συχνά εζύγιασα Την άμετρη ζωή Και μπορώ τώρα να χαθώ μ' ένα χαμόγελο" "Ένα καράβι μπήκε στο λιμάνι Ένα μεγάλο πλεούμενο σημαιοστολισμένο Στο κατάστρωμα δεν βρήκαμε παρά Μια γυναίκα ωραία και χρυσοκόκκινη Και δολοφονημένη" "Μα πού είσαι λοιπόν φίλε μου Κλεισμένος έτσι βαθιά στον εαυτό σου Ώστε ένα βάραθρο μονάχα να χάσκει Για να γκρεμιστεί ο ίδιος μέσα Στις πιο ουδέτερες σκιές" "Εσύ χειμώνα με το μούσι σου Χιονίζει και δεν έχω τα κέφια μου Έχω διασχίσει μια δόξα ουρανών Όταν η ανθρώπινη ζωή είναι μουσική Πάλλευκοι ήλιοι για τα μάτια μου" "Τώρα σκύβω στο τραπέζι και γράφω Αυτό που κάποτε αισθάνθηκα Ό,τι τραγούδησα εκεί ψηλά Ένα δέντρο κνώδαλο απ' τον άνεμο Με τα μαλλιά αναπεπταμένα" |
| Ποιήματα |