| ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΚΥΓΙΩΜ (ΑΠΟΛΛΙΝΑΙΡ) |
 |
|
 |
 |
 |
| "Ο χορός λικνίζεται στη ράχη του χρόνου Δολοφόνησα τον πιο όμορφο μαέστρο της μπάντας Και για διασκέδαση των φίλων μου τώρα Ξεφλουδίζω ένα πορτοκάλι που η γεύση του Είναι ένα θεσπέσιο πυροτέχνημα στον ουρανό" "Αλλά αυτά είναι μικρά μυστικά Άλλα θα ανακαλύψετε ακόμη πιο βαθιά Θα φανερωθούνε εντός ολίγου Και θα σας κάνουνε ένα εκατομμύριο κομμάτια Μ' έναν ασύγκριτο συλλογισμό" "Στη μοναδική δριμύτητα της παραμονής τούτης της μάχης Αλλά το δίχως άλλο θα 'ταν ακόμη πιο καλά Αν μπορούσα να υποθέσω πως όλα τα πράγματα Που κατοικώ παντού μπορούν να κατοικούν σε μένα Μα δεν υπάρχει τίποτα με έννοια τέτοια Γιατί αν αυτή τη στιγμή είμαι παντού Εγώ μόνο μπορώ να είμαι μες στον εαυτό μου" "Εσείς οπού το στόμα σας είναι πανομοιότυπο με του Θεού Στόμα οπού είναι η προσωποποίηση της τάξης Να είσαστε επιεικείς όταν μας συγκρίνετε Μ' αυτούς που ήσαν η τελειότητα της τάξης Εμείς που παντού ψάχνουμε για περιπέτεια Δεν είμαστε εχθροί σας Μοχθούμε να σας χαρίσουμε περιοχές παράξενες κι απέραντες Εκεί που το μυστήριο ανθεί για 'κείνον που ποθεί να το θερίσει Υπάρχουν νέες φωτιές χρωμάτων αόρατες ως τώρα Χιλιάδες ανυπόστατα φαντάσματα Να τους δοθεί υπόσταση" "Οι δαίμονες απ' την άβυσσο σηκώνουν το κεφάλι να τον δούνε Αυτό είναι μίμηση του Σίμωνα του Μάγου στην Ιουδαία λένε Διαμαρτύρονται πως αν ξέρει να πετάει να Τον πουν απατεώνα" "Και ποιος μπορεί να πιάσει ποιος μπορεί ν' αρπάξει Σύννεφο ποιος μπορεί ν' ακουμπήσει το χέρι του Σ' έναν κατοπτρισμό και απατάται όποιος νομίζει Πως μπορεί να γεμίσει τα χέρια του με γαλανό του ουρανού" "Σαν βλέπω τον ταχυδρόμο να 'ρχεται Και ονειροπολώ ότι θα ταξιδέψουμε Μονάχοι οι δυο μας ίσως τρεις Και κανείς στον κόσμο τούτο ποτέ Δε θα μάθει τίποτα για τ' ακριβό Ταξίδι μας στο τίποτα αλλά Για κάπου αλλού και για πάντα Στη θάλασσα αυτή γαλανότερη Πιο γαλανότερη απ' όλο το γαλανό Της γης στη θάλασσα αυτή κανείς Ποτέ δεν θα κραυγάσει "Στεριά"..." |
| Ποιήματα |
| "Όπως ο ελέφαντας το δόντι του Έτσι κι εγώ κάτι πολύτιμο έχω στο στόμα. Πορφυρέ θάνατε!... Αγοράζω τη δόξα μου Με τίμημα λέξεις μελωδικές" "Πετώντας την μελάνη του στους ουρανούς, Βυζαίνοντας το αίμα 'κείνου που αγαπά -Και βρίσκοντάς το υπέροχο- Αυτό το τέρας είμαι 'γω-μην ψάχνετε πιο μακριά" "Ξέρω, άραγε, ω Σειρήνες, την αιτία της θλίψης σας, Σαν κλαίτε μακριά μες στην νύχτα; Θάλασσα, σαν και σένα είμαι, όλος μηχανικές φωνές Και τα άδοντα σκάφη μου ένα όνομα δίνουν στα έτη" |
| Ποιήματα2 |