Τι θα πει: "δικά μας πράγματα;". Τη φράση αυτή χρησιμοποιούν συνήθως οι ερωτευμένοι για να δώσουν έμφαση σε στιγμές, μέρη, εικόνες και αντικείμενα που μοιράστηκαν. Είναι "δικά τους", λένε, σα να τα έχουν αγοράσει και αυτοδίκαια να καθίστανται οι μοναδικοί δικαιούχοι χρήσης τους. Βέβαια, σ' αυτή την περίπτωση έρχεται να ζητήσει το μερίδιό της η κοινή χρησικτησία, αφού είναι από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που τα ίδια μέρη, τα ίδια αντικείμενα, τις εικόνες και τις στιγμές, διεκδικούν μερικές χιλιάδες ακόμα ερωτευμένων. Η "θάλασσά τους", για παράδειγμα ή το "λιμανάκι τους", το "καφενεδάκι τους" ή το "νησί τους", που ταυτόχρονα ανήκουν σε όλους τους ερωτευμένους που πέρασαν από τα ίδια μέρη. Και πολλά ακόμα κοινόχρηστα για πολλούς.
Το πράγμα αρχίζει να περιπλέκεται λιγάκι όταν ανάμεσα στους ίδιους ερωτευμένους ανακατεύονται κοινοί χρήστες των ίδιων στιγμών, τόπων, εικόνων ή αντικειμένων, οι οποίοι ταυτόχρονα είναι και κοινοί "ερωτευμένοι" άλλων κοινών "ερωτευμένων". Σε μπέρδεψα; Για δες πιο κάτω και θα καταλάβεις.
"Η αγαπημένη μας πετσέτα μάτια μου", λέει το ένα εκ των δύο ημίσεων.
Έλα όμως που υπήρξε "αγαπημένη" πετσέτα και του προηγούμενου ή ακόμα και του πιο προηγούμενου ημίσεως! Σε αυτή την περίπτωση τι γίνεται; Ποιος δικαιούται να αποκαλεί "αγαπημένη" τη συγκεκριμένη πετσέτα; Και πάει στο διάολο αν πρόκειται για πετσέτα. Αγοράζουν μια καινούρια και παύει να υφίσταται θέμα. Αν όμως έχουμε να κάνουμε με το "αγαπημένο" τους νησί, το "αγαπημένο" τους χωριό ή την "αγαπημένη" πόλη, στο οποίο έζησαν αξέχαστες στιγμές και είδαν μοναδικές εικόνες, που όμως είχαν δει ξανά με άλλους συντρόφους, οι οποίοι με τη σειρά τους θεωρούν "λατρεμένο" τόπο το συγκεκριμένο νησί, χωριό ή πόλη, τι δαιδαλώδεις διαδρομές πρέπει να ακολουθήσει το μυαλό ενός αδέκαστου δικαστή ειδικευμένου σε τέτοιου είδους διαφορές ώστε να φτάσει σε μια σοφή και δίκαιη επίλυση απονέμοντας το δίκαιο εκεί που πραγματικά ανήκει;
Ας υποθέσουμε ότι ο... μισός κύριος είναι ο ατακτούλης της υπόθεσης και έχει κατ' εξακολούθηση επισκεφτεί το συγκεκριμένο μέρος με διάφορες... μισές κυρίες, οι οποίες έγιναν αυτόματα θύματα της ομορφιάς του αξιαγάπητου τόπου και διεκδικούν για τον εαυτό τους το προνόμιο να αποκαλούν "δικό τους" μέρος το αγαπημένο αυτό νησί, χωριό ή πόλη. Ποια δικαιούται να το θεωρεί έτσι; Εγώ πιστεύω καμία! Ο μόνος που το δικαιούται πραγματικά είναι ο... μισός (τι μισός, 17/18 είναι αυτός) κυριούλης της ιστορίας μας. Δεν φτάνει που διαφημίζει ανά τον γυναικείο πληθυσμό τις ομορφιές του συγκεκριμένου μέρους, να του στερήσουμε και το δικαίωμα της συναισθηματικής ιδιοκτησίας; Ντροπή!
Ύστερα είναι και το άλλο. Το "αγαπημένο" τους καφενεδάκι. Με όσες κυρίες και να έχει πάει ο κυριούλης μας εκεί, είναι δυνατόν οι καρέκλες του καφενείου να αναγνωρίσουν με μεγαλύτερη ευκολία τόσους διαφορετικούς πισινούς από αυτόν του τακτικότατου πελάτη που τους κουβαλάει; Είναι και ζήτημα αρχής αλλά και θέμα τάξης. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Ειδικά ο τακτικός πελάτης! Άρα κι εδώ η απονομή τίτλων ιδιοκτησίας είναι δεδομένη. Δικό σας και το καφενεδάκι αγαπητέ.
Τι απομένει; Α, οι στιγμές και οι εικόνες τους. Ε, καλά τώρα! Αν θα υπήρχε η δυνατότητα να φωτογραφίζουν τις στιγμές και τις εικόνες τους, σε πόσα υποθετικά τελάρα θα βλέπαμε τη μουτσούνα του και σε πόσα των συμπαθητικών κυράδων; Οπότε χάρισμά του και οι στιγμές και οι εικόνες τους.
Συμπέρασμα: Τι ζητάς και τι διεκδικείς θείτσα μου αγαπημένη; Και που υπήρξες μέσα σε όλα τα σκηνικά του μουρντάρη αγαπησιάρη κυριούλη, πολύ σου πέφτει. Ορίστε μας, θα σηκωθούν τώρα τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι! |
