ΜΙΑ ΚΙΤΡΙΝΗ ΚΟΡΔΕΛΑ
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
Είχα μια φορά κερδίσει στο λούνα παρκ ένα ζαχαρωμένο κεραμιδόγατο. Σαν γκρίζα τούφα από αλεσμένη ζάχαρη ήταν. Τα σχιστά του μάτια δυο καραμέλες πίπερμαν και το γλυκό του μούτρο μια μπουκιά περγαμόντο του κουταλιού. Πιο όμορφο ζαχαρωτό γατί δεν υπήρχε κι άντε μετά να βρεις την όρεξη να το φας. Ώρες-ώρες, σαν το κοιτούσα, είχα την αίσθηση πως κουνιόταν, μα όλο έλεγα πως λαθεύω. Άλλες φορές πάλι άκουγα μέσα στον ύπνο μου νιαουρίσματα κι απότομα σήκωνα το κεφάλι, αλλά εκείνο καθόταν ακίνητο στη θέση του.
Ένα τέτοιο βράδυ, καθώς γύρισα να το δω, βρήκα τη θέση του άδεια κοντά στο παράθυρο. Τι του ζητάνε τώρα του πανδαμάτορα; Σαν ξημέρωσε έτρεξα κι αγόρασα μια κίτρινη φανταχτερή κορδέλα και την απόθεσα στην άδεια θέση του. Κι αν δεν γύριζε, σκέφτηκα, θα είχα κάτι να μου το θυμίζει.
Την άλλη μέρα, πριν καλά-καλά ανοίξω τα μάτια μου, ένιωσα ένα ζεστό χάδι στο πρόσωπό μου. Πείτε το θαύμα, δε νοιάζομαι για τις λέξεις, στο διπλανό
μου μαξιλάρι ένα ολόγλυκο γκρίζο κεραμιδόγατο ακουμπούσε το μουτράκι του στο δεξί μου χέρι. Στο λαιμό του είχε περασμένη μια κατακίτρινη μεταξωτή κορδέλα...
27 Νοεμβρίου 2000
ΕΝΑ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ