Ώρα ποιητών σημαίνει το αστρολόγιο. Δρόμοι από πάγο στα χρόνια του Πηγάσου.
Μια φορά-που λέει ο λόγος-όλοι ξοδέψαμε τις καταθέσεις μας. Κι ύστερα, πιο φτωχοί μα και πιο πλούσιοι, φυτέψαμε αστέρια. Ήταν δύσκολη η σπορά κι ακόμα πιο δύσκολη η συγκομιδή, μα άξιζε τον κόπο. Στο κάτω-κάτω δεν φυτεύει κανείς κάθε μέρα παράδεισους.
Μετά μαζευτήκαμε, εκεί, στην άκρη του πουθενά και ραγίσαμε ιστορίες. Άλλος τις ζωγράφισε, άλλος τις τραγούδησε και κάποιος τόλμησε να τις ψιθυρίσει. Πάντα όμως ραγισμένες, κατάκοιτες μέσα σε ένα πέπλο θεϊκής σκουριάς.
Κι απλοποιήθηκαν όλα με ένα τρόπο μαγικό. Διασκορπίστηκε το μεγαλείο μας σε εκατομμύρια μόρια κοσμικής σκόνης. Στροβιλίστηκε, απλώθηκε, τινάχτηκε, εκτοξεύτηκε και τελικά επέστρεψε πιο αδύναμο από ποτέ και πιο υποταγμένο στην απλότητά μας. Μπορούμε τώρα να λέμε ότι μάθαμε να κατανοούμε τις αστραπές.
Δέομαι υπέρ της άγιας στιγμής της ένωσής μας. Καλοτάξιδοι όλοι, τσαλακωμένοι και ατσαλάκωτοι... |
