Δύσκολο τούτο το βουνό. Ανέβα και κατέβα θέλει τέχνη. Δεν δίνει όπου κι όπου την αγκαλιά του. Οσφραίνεται, αναγνωρίζει, επιλέγει. Ανοίγει ατραπούς στον στρατολάτη. Ορθώνει εμπόδια στον εισβολέα. Κάθε του εμπνοή είναι διαλεγμένη και χαρίζεται από καρδιάς. Το μεγαλείο του ισχυρού, του ανίκητου. Η απόλυτη γνώση της δύναμης αλλά και η αναγνώριση των άξιων να το περπατήσουν. Το καλοζύγιασμα και η αποδοχή τους.
Απολαμβάνω και συγκρίνω. Τολμά κανείς να μετεωριστεί σε συγκρίσεις θεοτικού και θεουργικού;
Πολύ θα ήθελα κάποια μέρα να γνώριζα τον άνθρωπο-βουνό. Όμως δεν θα αφήσει ποτέ κανέναν η ασημαντότητά του να αναρριχηθεί σε τέτοια δυσθεώρητα ύψη.
Δίνω νερό στον άνθρωπο. Γίνεται αέρας. Δίνω νερό στο βουνό. Παίρνω νερό, ομορφιά, ανάσα. Με κερνάει απλόχερα τις μυρουδιές του. Κάτω από τον πλάτανο γίνομαι χώμα. Ανακατεύομαι με τον θείο βράχο, αναδύομαι σαν αγριολούλουδο, επιστρέφω.
Πέτρα, χώμα, αέρας τούτο το σύμπαν. Μου ανήκει. Του δίνομαι. Παίρνω τα δώρα του και τα μετουσιώνω σε φιλί. Ανασταίνομαι. Γιορτάζω. Εξαϋλώνομαι.
Αρχίζει μια θεϊκή βροχή. Γδύνομαι. Χορεύω γυμνός. Κάθε βράχος κι ανάληψη.
Τώρα μπορείς να με ακούσεις; Δεν είμαι εγώ. Είμαι πια ένας ανεμοδαρμένος γρανιτόλιθος που φύεται από τα σπλάχνα του βουνού που κάποτε ήταν άνθρωπος... |
