| ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΑ |
| Το αμάξι μου είναι μονόφθαλμο. Έχει καεί η λάμπα από το ένα του φανάρι. Δεν την αλλάζω για να μη του χαλάσω τον τύπο. Έχει και έτσι το γούστο του... Η αγάπη μου κουτσαίνει από τη μια της καρδιά. Δεν σκοπεύω να την κάνω καλά. Χειρουργεία και τέτοιες αιματηρές καταστάσεις αγριεύουν τον έρωτα... Το φεγγάρι μου έχει μια περίεργη παλαβομάρα. Βγαίνει τα πρωινά και έχει την εντύπωση πως επισκιάζει τον ήλιο. Δεν του τη χαλάω. Ο καθένας θα μπορούσε κρυμμένος πίσω από μια άνοιξη να φωνάζει στο χώμα ότι ήρθε το καλοκαίρι... Το τραγούδι μου είναι κωφάλαλο. Χλιμιντρίζει στον άνεμο και περνιέται για μελωδία. Πώς να του πω ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από κρότος σπασμένης χορδής μέσα στα πιο άγρια μεσάνυχτα; Το φιλί μου στάζει σπασμένα γυαλιά. Πέφτει πάνω στο ανάχωμα των ήχων μου και νομίζει ότι έσπασε το φράγμα του χρόνου. Το αφήνω να πλανάται και να φαντάζεται. Έτσι μένει γλυκό και διάφανο σαν κρυσταλλένιος καραμελότοιχος... Η φαντασία μου είναι διανοητικά καθυστερημένη. Εκεί που πρέπει να λύσει τα σκοινιά για να αρχίσει ταξίδι, αυτή δένει τα παλαμάρια στους κάβους και ξεπεζεύει στο πρώτο καπηλειό. Της λέω εντάξει και κάθομαι δίπλα της. Λες κι είναι δύσκολο να πάμε ταξίδι δεμένοι... Το μυαλό μου έχει μεγάλο κεφάλι. Ανίατη κι αυτή η πάθηση των υδροκέφαλων σκέψεων. Το χαϊδεύω με λευκό τριαντάφυλλο και το παρηγορώ... Το χρώμα μου είναι σκούρο μπλε, νυχτωμένο, μηλαδέρφι του μαύρου. Με αγγίζει και γεμίζουν τα όνειρά μου νυχτερινούς ουρανούς. Δεν το αλλάζω ούτε με όλα τα χρώματα της ίριδας... Το αστέρι μου δεν είναι καλά. Πιστεύει εδώ και αρκετό καιρό πως είναι περίστροφο. Το αγκάλιασα, το φίλησα, του ψιθύρισα λόγια γλυκά και τίμια. Επέμενε να μου αποδείξει του λόγου του το αληθές. Στήθηκα στον τοίχο με μάτια λυτά και περίμενα. Σκόπευσε και με πυροβόλησε. Ήταν περίστροφο! Εσύ είσαι καλά; Εγώ; Πώς θα το μάθουμε; Ποιος θα μας το πει; Μια ανάπηρη κοινωνία περιμένει με ανοιχτό το στόμα να πέσουμε από το κλαδί μας... |
| 18 Δεκεμβρίου 2000 |
 |
 |
 |
 |
|