| ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ |
| Πρώτο μέρος Νιώθω έτοιμος, φοράω τη φαρέτρα μου και τη ζώνη κινδύνου, το καπέλο με το φτερό του ανέμου, ισιώνω τις σκέψεις, κουμπώνω στη θήκη τη ρομφαία του μέλλοντός μου, δένω σφιχτά τα άρβυλα ορειβασίας και ξεδιπλώνω τα φτερά, ελέγχω τις προμήθειες σε γνώση και επίγνωση, ορθώνομαι. Πνέει ο κατάλληλος σιμούν, τον οσμίζομαι. Γυρεύω με το βλέμμα κατεύθυνση: βοράς, νότος, ανατολή, δύση, ορίζοντας παντού, κατακόρυφα ερωτηματικά, πάνω ή κάτω Θεός; Τελευταία κίνηση, φοράω το σακίδιο με τα λάθη και λύνω το σκοινί της ανεμοδούρας. Έλα λοιπόν! Προετοιμάστηκα! Ή μήπως να ξεκινήσω χωρίς τη βοήθειά σου; Κι αν χαθούμε στην πορεία; Πρέπει να ελεγχθεί και η παραμικρή λεπτομέρεια. Πάμε πάλι από την αρχή. Να βιαστώ πριν κοπάσει ο άνεμος, πριν ανθίσουν οι ανεμώνες, πριν λικνιστούν τα στάχυα, πριν χαθείς από τη σκέψη μου κι εγώ από τη δική σου. Εντάξει, όλα εντάξει, είμαι έτοιμος! Δηλαδή, έτσι νομίζω. Εσύ; Προσπαθώ να διακρίνω αν και συ προετοιμάστηκες καλά. Μη ξεχάσεις να φορέσεις το κύμα των ματιών σου, να πάρεις μαζί το γιασεμί της αναπνοής σου, την άνοιξη του κορμιού σου, τη φεγγαρένια σκέψη σου και την κρυστάλλινη φωνή σου. Κι ακόμα να περάσεις στον ώμο το δισάκι της αντοχής, να το γεμίσεις εφόδια-χρώματα: κόκκινο της υπομονής, μωβ της δύναμης, κίτρινο της πίστης, πράσινο της ελπίδας, γαλάζιο για το όνειρο, μπλε για την αγάπη. Θα χρειαστούν για να διασχίσεις τις παγωμένες λίμνες, τις γκρεμισμένες γέφυρες, την πυρωμένη έρημο, για να εξευμενίσεις την άπνοια των ανέμων, τη μανία των καταιγίδων. Ξεδίπλωσε και τα δικά σου φτερά και περίμενε. Αφουγκράσου, να, ζυγώνει! Πιάσε με, κράτα με από το χέρι, έχουν δυναμώσει τα θερμά ρεύματα και φοβάμαι μήπως μας παρασύρουν. Έτσι, σφιχτά. Δες, έρχεται καταπάνω μας η ανεμόσκαλα των πελάγων, έχε το νου σου να την προλάβουμε. Δυο γαλάζιες κουκίδες εγώ και το χέρι σου. Αρπάχτηκα, κράτα με γερά. Δεν είμαστε ύλη πια, μόνο δυο κουκίδες πνεύμα. Νιώθεις τη θύελλα στα σπλάχνα σου; Είμαι εγώ που σε φυσάω και συ που με αρμένισες. Τώρα κρατήσου πάνω μου, θα περάσει μέσα μας η αστραπή και θα μας βαφτίσει αστερισμούς. Γνώρισα και γνώρισα και γνώρισα, μα κανένα γνώρισμα δεν ήσουν εσύ! Κάτω από βράχια αρμυροφάγωτα, μέσα σε έγκατα σπηλαίων απάτητων, βαθιά στο θανατηφόρο άγγιγμα του κεραυνού και πάνω στην κόψη του φιλιού μιας φλόγας σε γύρεψα. Και να 'μαι τώρα να προετοιμάζομαι για το μεθυσμένο μας ταξίδι. Βλέπεις τη θάλασσα στις φλέβες σου; Είμαι εγώ που σε αγγίζω και συ που με πλημμύρισες. Άσε τη φλέβα σου πάνω στη δικιά μου, έρχεται ο πύρινος θεός των δύο να μας χρίσει πυρκαγιές. Κυλάει ένα φως προς το μέρος μας. Φως ή λάμψη; Πάλλεται σκορπίζοντας ανταύγειες στον αέρα. Ακούς τον μύθο του; Άνοιξε τα χέρια σου να μη μας προσπεράσει. Άνοιξε το στόμα σου να σε γεμίσει. Πιες φως να ξεδιψάσεις. Είμαστε έτοιμοι; Είμαστε δύο; Είμαστε εμείς; Κίνδυνος! Ο πρώτος κίνδυνος ίσια μπροστά μας! Τις προμήθειες! Ένα βέλος από τη φαρέτρα στο τόξο μου, ένα χρώμα από το δισάκι σου στο χέρι. Πρώτη μάχη και πρέπει να μετρήσουμε απώλειες. Εντάξει. Λίγα φτερά μας λείπουν μόνο. Ο εχθρός όμως κατατροπώθηκε. Αφήνουμε πίσω την προγονική μας σκόνη. Για δες. Μια όαση για να ξαποστάσουμε. Ξεκούραση και νέα προετοιμασία. Αυτή δεν τελειώνει ποτέ τελικά. Πάμε πλάνο. Γεμίζω τα παγούρια εμπειρίες. Ξηρά τροφή για το πνεύμα. Μαθαίνω. Μαθαίνεις. Σε μαθαίνω. Με μαθαίνεις. Αλλάζουμε; Μοιάζουμε; Χάνουμε; Νικάμε; Προετοιμαζόμαστε! Κάτω από τα πόδια μας αλλάζει χρώματα η θάλασσα. Μια νύχτα που μένει παιδί, που αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει για να μη της κλέψει η μέρα το φεγγάρι της. Πόσα θαύματα μπορεί κανείς να μετρήσει εδώ πάνω. Κουράστηκες. Πεθύμησες γήινο έδαφος, γεύση στυφή του αμπελιού στα φωτεινά σου χείλη. Αφήνω το χέρι σου για να κατέβεις κι ορμάει ο άνεμος. Χανόμαστε. Τα φτερά! Μη ξεχνάς τα φτερά σου! Άνοιξέ τα! Ξεθηκώνω τη ρομφαία και επιτίθεμαι στο μέλλον μου. Μια στο κενό και μια στη σάρκα μου. Κομματιάστηκα. Ποιος κατάφερε να τα βάλει μαζί του; Ξαπλωμένος στην αγκαλιά μιας γέρικης βελανιδιάς καταλαβαίνω να θαμπώνουν οι εικόνες μου και να μακραίνουν. Μα, λίγο πριν τις χάσω τελείως από το βλέμμα μου νιώθω το χέρι σου πάνω στο δικό μου και την ανάσα σου να μου γεμίζει με ζωή τα πνευμόνια. Όλα έχουν έρθει στη θέση τους. Συνεχίζουμε την περιπλάνηση. Συνεχίζουμε την προετοιμασία. Για να διαβάσεις τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα πάτησε εδώ: |
| 3 Σεπτεμβρίου 2000 |
 |
 |
 |
 |
|