| ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ |
| Τρίτο μέρος Καλά προετοιμάστηκα, πολύ ταξίδεψα και φεύγω πάλι. Κάτι δεν μπόρεσα να διαβάσω σωστά μέσα σε τούτο το σκάρτο και ελλιπές εγχειρίδιο. Και λίγο πριν την άμπωτη στέκω βουβός και περιμένω να μου φανερωθούν βότσαλα και κοχύλια. Φτάνει η παλίρροια και μένω να κοιτάζω τα νερά που τραβιούνται. Λειψό κύμα βρέχει τα πόδια μου, αρρωστιάρα βροχή μου πλένει το πρόσωπο. Και ακούω καθαρά τον αντίλαλο μιας φωνής που βρυχάται: "Προετοιμασία!". Πόση ακόμα προετοιμασία χρειάζεται για να μπορέσει κανείς να πετάξει; Το εύρος μιας λευκής φτερούγας αν το παλλαπλασιάσουμε επί το άπειρο, θα μας δώσει ποτέ από πόσο ψηλά θα τσακιστούμε; Μισώ τις πράξεις, τα γινόμενα, κάθε αποτέλεσμα, όσα χρειάζεται να γίνουν για να φτάσω στο αποτέλεσμα. Θεριεύει μέσα μου μια οργή, ανεβαίνει, ξεχειλίζει, με πνίγει. Τι ζητάω και γιατί; Πού θέλω να πάω και πότε; Καθρεφτίζομαι μέσα σου και σε βλέπω. Είμαι εγώ ή εσύ; Κι αν δεν είμαι εγώ κι αν δεν είσαι εσύ, ποιος ζητάει για μας και γιατί; Ήρεμα. Είναι όλα ήρεμα και γαληνεμένα. Απόρροια μιας ιδανικής κι αδόκιμης προετοιμασίας. Χτυπάω ρυθμικά από μέσα τον τοίχο. Ένα τακ, δύο τακ, πάλι ένα. Περιμένω σινιάλο απ' το δίπλα κελί. Είσαι εδώ; Είμαι εκεί; Ποιος χτυπάει και τι περιμένει; Καλοκαίρι! Να κοιτάς το καλοκαίρι! Μη βιάζεσαι! Εισπνοές, εκπνοές. Δυο ζωές; Δυο στιγμές; Πόσοι δρόμοι; Ποια διαδρομή; Πού κοιτάς; Χάνονται κάτω από τα πόδια μας τα σημάδια του χάρτη. Κλείνουν πίσω από τις φλόγες μας τα περάσματα των συνόρων. Πάει πολύς καιρός που διαβάσαμε για τελευταία φορά την λυπημένη ιστορία του κόσμου. Φτάνει στα αυτιά σου ο απόηχος των κάστρων που γκρεμίζονται; Προετοιμασία; Να γιορτάσουμε! Μη ξεχάσουμε να γιορτάσουμε! Είμαστε εδώ κι είμαστε εμείς! Με ή χωρίς προετοιμασία. Τι αλλάζει αν μήνες ή μέρες ή χρόνια ξεδιπλώνουν αυτή τη γιορτή; Είναι ίδια, ολόιδια όλα, αν στις ίδιες στιγμές τριγυρνούν, αν φωνάζουν, αν πάνω μας στάζουν φωτιά και ψυχή. Θυμάσαι τις πρώτες βαθυκόκκινες υγρές στιγμές που στάλαξαν στο αίμα μας; Γνωριμίας ξεκίνημα φωτισμένη οδύνη. Ήμουν εγώ που ερχόμουν και συ που επέστρεφες. Ποια πίστη αντέχει τη σκέψη μας; Ποια λόγια χαράζουν πορεία; Περιττή και φτωχή μου προετοιμασία! Είναι πολύ νωρίς για να γεννηθείς και πολύ αργά γα να μας ταξιδέψεις. Έχουμε ήδη ανοίξει πανιά από καιρό. Πάμε, ερχόμαστε. Είμαστε. Θέλουμε. Το θέλουμε. Κι αν ξεχάσω ή θυμηθώ τον καυτό ταξιδιάρη που χρόνια και χρόνια από έρημο σε έρημο πάει κι αν σταθείς να κοιτάξεις πίσω σου ό,τι καίγεται αν καίγεται σωστά, μη φοβηθείς. Στήλες άλατος μόνο η θάλασσα φτιάχνει και καμιά μας ματιά δεν μπορεί στο μηδέν να μας φέρει ξανά. Πάμε τέλος σε τούτη την άσκηση; Ή αρχή της; Ξέρουμε; Θα το μάθουμε ποτέ; Γιατί προετοιμασία; Για να αντέχουμε; Για να τρέχουμε; Για να πετάμε; Για να αγαπάμε; Πάμε, έτσι απλά, χωρίς καμιά προετοιμασία. Ο δρόμος βρίσκεται πάντα στην ίδια θέση. Εμείς μπορούμε πάντα να διακρίνουμε τη χαραγμένη διαδρομή. Κι η μεγαλύτερη άσκηση προετοιμασίας για το ομορφότερο ταξίδι μας, είναι το άγγιγμα δυο χεριών που ξέρουν να ταξιδεύουν απροετοίμαστα. |
| 3 Σεπτεμβρίου 2000 |
 |
 |
 |
 |
|