| ΚΑΠΕΤΑΝ ΤΑΚΗΣ (ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ) |
 |
 |
 |
 |
|
| "Έπειτα από πολλούς δισταγμούς αναβολές κι αρνήσεις, τελικά το πήρα απόφαση. Έτσι, μπήκαμε σ' αυτόν τον επόμενο κύκλο. Με μια συνεπέστερη τώρα διακόσμησή της η κόλαση συνεχίζεται. Στα ενδιάμεσα π.χ. οποιασδήποτε γραφής, κάποτε στο κρίσιμο σημείο, υποχρεωμένος πάντοτε να ζήσω με σένα (χωρίς εμένα). Χάθηκε η περισυλλογή, εξαφανίστηκαν φυσικά κι όλα τ' απόρρητα κείμενα" |
| "Η Άλφα μου μιλάει με πείσμα για την Έψιλον. Επιμένει κι επιμένοντας ρωτάει. Γιατί τούτο; Γιατί εκείνο; Μα πώς; Μα εσύ; Η Άλφα δεν μπορεί να καταλάβει μήτε την επιθυμία μου, μήτε την αδιαφορία μου για την Έψιλον. Στο βάθος μια σκοτεινή ροπή μαζί μ' ένα αλαφρό ανατρίχιασμα σιχασιάς. Υπάρχει στην κορφή του κορμιού ένα κεφάλι, ένα όμορφο πρόσωπο, έκφραση ζώου που σκέφτεται. Υπάρχει μια έκφρασή της στον καθρέφτη με δυο πρόσωπα που αλληλοκοιτάζονται. Ψεύτη!, λέει η Άλφα τονίζοντας με έμφαση το ψι. Παιγνιδίσματα του εγωισμού της, γυναικεία φιλαρέσκεια, μονοπώλιο και κατοχή των πάντων" |
| "Υπάρχει λοιπόν ο χρόνος. Συνύπαρξη, συνύφανση παρελθόντος και παρόντος, μπορούμε να ειπούμε ταύτιση, όχι παράλληλη πορεία. Έτσι που να μην ξέρεις, η φωνή που ακούς, πότε είναι παρούσα και πότε παρελθούσα, επιβίωση, ανάμνηση φωνής... Μια σκηνή στο παρελθόν διαδέχεται μια σκηνή του παρόντος, χωρίς κανένα φανερό σημάδι. Τα λόγια που ακούς τώρα έχουν ειπωθεί σήμερα; ή τ' άκουσες εδώ και πολύν καιρό;" |
| "Στη γλώσσα της ποίησης σημασία έχει όχι μόνο αυτό που βλέπεις (διαβάζεις) γραμμένο αλλά και το άλλο που δεν βλέπεις γραμμένο. Αυτό που κάποτε ακούγεται σα δεύτερος ήχος στα ενδιάμεσα των συλλαβών και των λέξεων-δεν είναι η σιωπή, μη βιάζεσαι-είναι ο ήχος που αφήνουν οι λέξεις όταν οι συλλαβές κι οι λέξεις τρίβονται-τα κόκαλά τους τρίβονται-η μια με την άλλη. Καμιά φορά ακούς λέξεις ολάκερες πίσω από το πρώτο ηχητικό (ή εννοιολογικό) επίπεδο, που συμπληρώνουν ή αντιμάχονται τις πρώτες. Καμιά φορά-σπάνια-πίσω από ένα ποίημα ή στα ενδιάμεσά του ακούς καθαρά κάτι σαν ένα δεύτερο ποίημα-η αίσθηση είναι παράξενη, ταράζεσαι τότε. Κι αυτό φυσικά δεν είναι ο αντίλαλος του πρώτου ποιήματος. Είναι ένα άλλο ποίημα, με μια δική του συναρμογή συλλαβών και λέξεων, διαφορετικό απ' το πρώτο" |
| "Η αλήθεια είναι πως μας λείπουν πολλές λέξεις. Κανείς δε φτιάχνει καινούργιες. Υπάρχουν κενά, εκεί μέσα ρίχνοντας όλοι άχυρα-έννοιες, σκουπίδια-εικόνες. Μιλάμε πολύ, γράφουμε πολύ, οι αγωγοί αποχετεύσεως κάτω από τη γλώσσα έχουνε βουλώσει" |
| "Κάθε φορά που εσύ έρχεσαι "έτσι", γίνεσαι "έτσι", εγώ αμύνομαι και για να γλιτώσω από σένα σε εξαφανίζω, τοποθετώ στη θέση σου ένα άλλο πρόσωπο άσχετο, ή μια φαντασίωση, μια παρόρμηση πολύ κρυφή, αλλάζω χώρο και χρόνο, αναπόφευχτη μετακόμιση, λοιπόν γλιτώνω από σένα, αφαιρώντας και αφαιρούμενος-περίπλοκες καταστάσεις" |
| "Τι είναι εκείνο που με αφοπλίζει, με παραδίνει ανυπεράσπιστο κάθε φορά, σε κάθε επιδρομή, σε κάθε λεηλασία του κυρίαρχου κι απέραντου χρόνου; Πού είναι τα τείχη που έστησα κατά καιρούς ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν; Μπορώ κι απόψε πάλι να κάνω ανώδυνα τις πραχτικές μου τοποθετήσεις; Μπορώ κάθε φορά να ξεκαθαρίζω με τον εαυτό μου τους ατελείωτους, κάποτε μισοσβησμένους, λογαριασμούς μου; Ύστερα, το δικό μου παρελθόν είναι μια σκοτεινή περιοχή, επικίνδυνη για σένα (που σ' αρέσει να ψάχνεις) σου έχω πει πολλές φορές μην τη σκαλίζεις, δε θα μπορούσα να σου εξηγήσω. Άλλωστε κι αυτό το ποίημα που σου ανήκει, με όσα ξέρεις, με όσα έχεις διαβάσει ή έχεις ακούσει, μπορεί να σου προκαλέσει απορίες και πόνους καθώς θα φαίνονται ανάμεσα στους στίχους επίπεδα άγνωστα σε σένα, απροσδόκητες εναλλαγές, ακατανόητες ταυτίσεις. Αλλά πώς αλλιώς θα μπορούσα να εργαστώ, παρά σκαλίζοντας και σκάβοντας συνέχεια αυτό το γήινο, αντιφατικό, κάποτε αδιαπέραστο υλικό που με συνθέτει;" |
| "Σας έλεγα ο χρόνος είναι μόνο παρελθόν, το παρόν δεν υπάρχει, δεν προλαβαίνει να υπάρξει. Εκείνο που μόλις έγινε, μόλις ειπώθηκε είναι κιόλας ανάμνηση. Και σεις υπάρχετε σαν παρελθόν μέσω της μνήμης. Αυτό που λέτε "η ζωή μας" είναι ένας συρφετός εικόνες που τις συνάζετε σαν ένα θίασο εκ του προχείρου, όποτε είναι ανάγκη, όποτε θέλετε να δώσετε μια παράσταση με σκηνοθέτη τη μνήμη, που δεν έχει στο μεταξύ καμιά υποχρέωση να παρουσιάζει επί σκηνής μια πειθαρχημένη σειρά πραγμάτων, μια συρραφή γεγονότων όπως ακριβώς έχουνε συμβεί. Ο χώρος πάλι δεν είναι αναγκαστικά εξαρτημένος απ' το χρόνο. Μπορείτε να κάνετε μετατοπίσεις. Έτσι καθώς ωριμάζει κανείς, βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Ο χρόνος, η μνήμη, ο χώρος, έχουν αλλάξει σχέσεις (και διαστάσεις), τίποτα δεν είναι σταθερό" |
| "Συλλογισμοί πάνω στο ρόλο-και τη μοναδικότητα-του τυχαίου. Οι απίστευτες επιτυχίες του τυχαίου. Το χέρι σου δεν οδηγεί-οδηγείται. Κι από τι οδηγείται η κίνηση, η χειρονομία; Τι βαθύτερο, μέσα σου, οργανώνει τελικά το τυχαίο;" |
| Νυχτολόγιο |