 |
| ΚΑΠΕΤΑΝ ΤΑΚΗΣ (ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ) |
|
| "Αυτά τα ποιήματα θα ήθελα να τα ξαναγράψω τώρα, μου λέει, αν είναι δυνατόν σήμερα κιόλας, από την αρχή. Πώς θα μπορέσω όμως να ξαναβρώ εκείνο το μεθύσι, τα αβυσσαλέα οράματα, το κολασμένο πάθος εκείνων των παλιών ημερών; Όλα αυτά τα ποιήματα, με ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις, πρέπει να τα πετάξω, λέει αποφασιστικά. Εμείς οι άλλοι έχουμε διαφορετική γνώμη, του λέω. Εσείς, οι άλλοι, δεν υπάρχετε, μου αποκρίνεται" |
| "Σ' έχω τσακώσει αρκετές φορές να επινοείς, να κατασκευάζεις. Άσε τα πράγματα να έρθουν μόνα τους, σου το είπα κι άλλοτε. Ό,τι και να κάνεις το κάλπικο προδίνεται, φωνάζει. Ενώ το αληθινό, το γνήσιο, λάμπει από μόνο του, είναι μέσα στα κείμενά σου, συνεννοηθήκαμε;" |
| "Πρέπει να φύγεις από εκεί που είσαι και να γυρέψεις τη θέση σου-που σου ανήκει άλλωστε-"εντός", μέσα στην πραγματικότητα. Βέβαια εγώ δεν ξέρω ποια είναι αυτή η πραγματικότητα, δεν την είδα ποτέ και πουθενά. Ωστόσο υπάρχει, όλοι το λένε πως υπάρχει" |
| "Όταν σε βλέπω στον ύπνο μου, λέει η Κατερίνα, ξυπνάω και ύστερα, όλη τη μέρα, για δυο-τρεις μέρες, σε αποζητώ, σε αγαπώ, όλο εσένα σκέφτομαι, ύστερα μου περνάει. Έχω κι εγώ τον τρόπο μου να επιθυμώ και να υποφέρω" |
| "Όσο θυμάμαι, η σιγουριά δεν ήταν μάνα μου (αυτό το κατάλαβα κάπως νωρίς)-μήτε και των γονιών μου η μάνα (πράγμα που τόξερα πολύ νωρίς)" |
| "Το θέμα είναι (πώς) να μην κάνεις τίποτα από όλα αυτά, να μην κάνεις απολύτως τίποτα. Ν' αφήνεις να φυσάει ο χρόνος και ν' απομακρύνεσαι σιγά-σιγά από την προκυμαία-ένα γκρίζο όνειρο τώρα, ένα θαμπό όνειρο σα σκηνικό στην καταχνιά, τίποτα άλλο" |
| "Χρόνια τώρα. Κάθε πρωί ξυπνάω αρτιμελής και κάθε νύχτα κοιμάμαι ευνουχισμένος" |
| "Πρέπει να αποφασίσουμε επειγόντως μέσα στην προσεχή εκατονταετία αν η ποίηση θα συνεχίσει να είναι μια ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου" |
| "Ίσως παλεύουμε να σβήσουμε αυτά που είναι γραμμένα και κάθε μέρα γράφονται μέσα μας. Και τι να πρωτοσβήσεις, πάνω σ' αυτούς τους ατελείωτους πίνακες που έρχονται συνέχεια ο ένας μετά τον άλλο, συνέχεια πολλαπλασιάζονται;" |
| "Και θα είσαι σαν ποτάμι που ξεράθηκε μέσα στις πέτρες. Και θα είσαι σαν ένα παγόνι που δεν έχει τώρα φτερά. Και θα είσαι σαν ένα σαγόνι που έχει ψεύτικα δόντια" |
| "Δεν ήταν μόνο η γλώσσα που τον βασάνιζε. Ήταν κι εκείνο το σκοτάδι μέσα του-ένα πριόνι ροκάνιζε σιγά-σιγά τα στηρίγματα των ονείρων του" |
| "Βρισκόμουν τότε κάτω από τη γοητεία των μεγάλων αριθμών. Έτσι, μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 1968, έγραψα 4.583.000 ποιήματα" |
| Νυχτολόγιο |
 |
 |
 |
| Κάθε πρωί "Κάθε πρωί ξυπνώ μέ μιά πέτρα στο κεφάλι μου Μέσα στήν πέτρα είναι ένα πουλί όχι η φωνή του πού ακούγεται μές στά κλαδιά μά τό πουλί πού βγαίνει χρωματίζοντας τόν ουρανό. Οι άλλες γυναίκες άξαφνα γεννούσαν σύννεφα σε σχήματα κενταύρων. Αυτός ο κένταυρος κρατάει τήν πέτρα μέ τό χέρι του μέ τ' άλλο αδράχνει τή γυναίκα απ' τά μαλλιά γυμνά καί μαύρα όπως ο ύπνος" |