De hazen beweenden eens hun leven, dat wankel en vol van lafheid was, tegen elkaar nadat ze bijeen waren gekomen. Want zij worden door mensen en honden en adelaars en door veel anderen misbruikt. Het was dus beter éénmaal te sterven dan gedurende het leven te beven. Nadat ze dit nu dus besloten hadden, gingen ze op weg naar het meer overeenkomstig ditzelfde besluit, om daarin te springen en zich te verdrinken. Toen de kikkers rondom het meer zaten en hier meteen in waren gesprongen, omdat ze het geraas van het rennen hadden waargenomen, zei iemand van de hazen die vlugger van geest scheen te zijn dan de anderen: ‘Blijf staan, vrienden, jullie moeten niets verschrikkelijks bij jullie tot stand brengen: want het leven, zoals jullie zien, van een ander is zelfs al ellendiger dan het onze. .
Deze fabel maakt duidelijk dat de ongelukkigen worden anderen die slechter lijden.
