|
| 1-15-2003 |
 |
| Eveline el Dublinanoj far James Joyce Pag'o 1 el 3 Sidante c'e la fenestro s'i spektadis la vesperon invadi la avenuon. S'ia kapo sin klinis kontrau' la fenestrajn kurtenojn kaj en s'iaj naztruoj estis la odoro de polva kretono. S'i lacis. Ne multaj personaj preterpasis. La viro el la lasta domo pasis hejmen; s'i au'dis liajn pas'ojn klakadi lau' la betona pavimo kaj, poste, knari sur la cindra vojo antau' la novaj rug'aj domoj; iam tie estis kampo en kiu ili kutimis ludi c'iuvespere kun la infanoj de aliaj homoj. Poste, viro el Belfasto ac'etis la kampon kaj tie konstruis domojn - ne kiel iliaj etaj brunaj domoj, sed helajn brikajn domojn kiuj havas brilajn tegmentojn. La infanoj de la avenuo iam ludadis kune en tiu kampo - tiuj de la familio Devine, la familio Water, la familio Dunn, eta Keogh, la kriplulo, s'i kaj s'iaj fratoj kaj fratinoj. Ernest, tamen, neniam ludis: li estis tro matura. S'ia patro ofte elc'asis ilin el la kampo hejmen per lia prunelarba stango; sed, kutime, eta Keogh postenis klaksone** kaj ekkriis kiam li ekvidis s'ian patron veni. Tamen tiu tempe ilis'ajnis estinta sufic'e felic'a. Tiam, s'ia patro ne estis tro malbona; kaj krome, s'ia patrino estis viva. Tio estis antau'longe; s'i kaj s'iaj fratoj kaj fratinoj plenkreskig'is; s'ia patrino estis morta. Tizzie Dunn ankau' estis morta, kaj la familio Water reiris al Anglujo. C'io s'ang'as. Nun s'i foriras kiel la aliaj, forlasas s'ian hejmon. Hejmo! S'i pririgardis la c'ambron, revidi c'iujn konatajn objektojn kiujn s'i senpolvigis unufoje semajne dum tiom multaj jaroj, scivolante el kie en la mondo venis tuta tiu polvo. Eble s'i ne denove vidus tiujn konatajn objectojn de kiuj s'i neniam imagis, esti disigita. Kaj ankorau' dum ciuj tiuj jaroj s'i neniam malkovris la nomon de la sacerdoto kies flavig'inta fotografaj'o pendis sur la muro super la rompita harmonumo apud la kolora presita bildo pri la promesoj donitaj al la Benita Margaret Mary Alacoque. Li estis lerneja amiko de s'ia patro. Kiam ajn li montras la fotografaj'on al visitanto, s'ia patro montris g'in kun senceremonia vorto: "Li nun estas en Melbourne." S'i jam konsentis foriri, forlasi la hejmon. C'u tio estis sag'a? S'i klopodis pesi ambau' flankojn de la afero. En s'ia hejmo, tamen, s'i havis s'irmon kaj mang'aj'on; c'irkau' s'i, s'i havis kiujn s'i konis dum la tuta vivo. Kompreneble, s'i devis forte labori kaj hejme kaj komerce. Kion ili dirus pri s'i c'e la Vendejoj kiam ili malkovros, ke s'i forkuris kun ulo? Dirus, ke s'i estis malsag'ulino, eble; kaj s'ia posteno plenig'us per reklamo. Sinjorino Gavan felic'ig'us. S'i c'iam kontrau'is s'in, aparte kiam ajn oni au'skultas. "Sinjorino Hill, c'u vi ne rimarkas, ke tiuj damoj atendas?" "Viglig'u, Sinjorino Hill, mi petas." S'i ne plorus multajn larmojn c'e foriro de la Vendejoj. Sed c'e s'ia nova hejmo, en fora lando nekonata, ne estus tiel. Tiam s'i edzinig'us - s'i, Eveline. Tiam homoj traktus s'in honore. S'i ne estus traktata kiel s'ia patrino estis. Ec' nun, kvankam s'i havis pli ol deknau' jaronjn, s'i fojfoje sentis s'in je risko de la violento de s'ia patro. S'i sciis, ke tio donis al s'i la palpiticiojn. Dum ili plenkreskadis, li neniam atakis s'in kiel li atakis Harry kaj Ernest, c'ar s'i estis knabino, sed poste, li komencis minaci s'in kaj diri, kion li faros al s'i, nure por la bono de s'ia mortinta patrino. Kaj nun s'i havis neniun s'in s'irmi. Ernest estis morta kaj Harry, estanta en la preg'eja dekora komerco, estis preskau' c'iam ie en la kamparo. Krome, la sens'ang'a kverelo pri mono sabate nokte komencis netolereble s'in lacigi. S'i c'iam donis s'ian tutan salajron - sep s'ilingojn - kaj Harry c'iam sendis kiom li povis, sed la g'eno estis, eligi iom ajn monon el s'ia patro. Li diris, ke s'i mals'paras la monon, ke s'i ne havas kapon, ke li ne donus al s'i sian peze akiritan monon j'eti dise lau' la stratoj, kaj multon pli, c'ar li kutime estis sufic'e malbone je sabate nokte. |
 |