8 feb.2003 t.e.m. 17 feb.2003
We zijn in 1 keer doorgestoken naar Krabi, in het uiterste zuiden van Thailand. Onze 2 nieuwe Thailand-reizigers hebben nu zelf kennis kunnen maken met de Thai way of travelling. Om 17u30 vertrokken we met een tuk-tuk vanop Khao San road richting Hualampong station. Door de immense drukte en daardoor vele files, waren we maar net op tijd om onze trein te halen, die deze keer natuurlijk wel op tijd vertrok. Maar goed dat Bart de chauffeur 10 bath beloofd had voor elk rood licht dat hij negeerde. Normaal gezien zouden we om 5u54 in Surat Thani arriveren, maar de klok had al 8 uur geslagen toen we uiteindelijk aankwamen. (14u i.p.v. 12u) Daar aangekomen werden we meteen aangeklampt om tickets te kopen voor de non-stop bus naar Krabi, die om 8u30 zou vertrekken om 2 1/2 uur later aan te komen. We schrokten ons ontbijt naar binnen om zeker de bus niet te missen. Uiteindelijk vertrok de bus natuurlijk veel later en doordat ze ook nog eens een omweg maakte en stopte voor iedereen die er ook maar uitzag alsof ze bus naar Krabi zouden willen nemen ('t Moet allemaal opbrengen. 1 Lege plaats is blijkbaar een ramp) kwamen we pas om 13u15 aan in het busstation op 5 km van Krabi. (4u45 i.p.v. 2u30) Daar probeerden ze ons natuurlijk weer allerlei tickets naar diverse bestemmingen aan te smeren. Uiteindelijk beslisten we om de plaatselijke bus naar Krabi centrum te nemen. De chauffeur had blijkbaar pas zin om te vertrekken als zijn bus afgeladen vol was, zodat we pas een hele tijd later en na een paar rondjes rond het plein konden aanzetten. In Krabi aan de haven gekomen gingen Hilde en ik eerst rap nog wat flappen tappen in de plaatselijke bank, terwijl Bart en Cynthia zich een drankje bestelden op een terras. Het juffrouwtje, dat de tickets voor de boot naar Hat Ray Leh verkocht, maande ons aan om onmiddelijk te komen omdat de boot vertrekkensklaar stond en de volgende pas uren later zou vertrekken. Bart en Cynthia moesten alzo hun drankje afbestellen en toen we in het bootje zaten werd ons doodleuk medegedeeld dat we nog een 15 minuten moesten wachten omdat er nog geen passagiers genoeg waren. Eigenlijk onnodig om te vertellen dat er nu wel een paar echt boos begonnen te worden. Tot zover deze korte (haha) samenvatting over een dagje reizen in Asia.
Krabi is een vissershaven ten zuiden van Phuket. De meeste toeristen die hier aankomen reizen direct door naar stranden in de buurt zoals Ao Nang en Rai-ley. In Krabi zelf is niet bijster veel te doen, maar je kunt de plaats als uitgangspunt gebruiken voor excursies naar Phang Nga en de Phi Phi eilanden.
Hat Rai Leh hadden Hilde en ik reeds een 10-tal jaren geleden bezocht. Ik had er van onthouden dat dit de mooiste stranden waren in de schitterendste omgeving die ik ooit gezien heb, met achter de stranden een paar bamboo hutjes waar je kon verblijven. Het natuurschoon is gelukkig gebleven, maar het plaatsje heeft spijtig genoeg een ongelooflijke toeristen toestroom gekend, zodat nu alles is volgebouwd met enorme resorts en peperdure, betonnen air-con bungalows. Het goedkoopste houten kamertje dat we konden vinden kost nog altijd 590 bath per nacht. Er zijn nog wel en 5-tal bamboo hutjes te huur tegen 200 bath, maar die zijn natuurlijk allang volzet. Het eten kost hier dubbel zoveel als in Noord-Thailand en 1 minuut internetten met een langzame verbinding kost zowaar 3 tot 5 bath per minuut (tegen 0.5 bath in Bangkok).
Ondanks deze toeristische explosie blijft het hier wel wondermooi en zullen we daarvan dan ook volop genieten in de volgende dagen. Foto's zullen later wel volgen als de internetverbinding betaalbaar en snel genoeg is.
** 11 februari 2003**
Na enkele dagen Hat Rai Leh zijn we vandaag naar Ko Lanta gevaren. De laatste dagen (en waarschijnlijk ook de volgende dagen) spendeerden we door lekker te luieren, wat te zwemmen, wat te zonnebaden, wat te wandelen, kortom door vakantie te houden.
Bart en Cynthia beleefden gisteren wel een memorabel dagje. Ze hadden zich 's morgens een kano gehuurd voor 1 dag en wilden zo even rond het eiland varen. Hoe ze daar bij kwamen snap ik nog altijd niet, want Hat Rai Leh (Krabi) ligt nu eenmaal op het vaste land en om effen rond Thailand te peddelen heb je toch wel wat meer tijd nodig. Enfin, vast in de overtuiging dat ze zich op een eiland bevonden, vertrokken ze 's morgens met frisse moed zuidwaarts in hun kano. Nu is op volle zee peddelen in een kano al geen sinecure, maar toen ze uren later nog altijd hun denkbeeldige eilandje niet gerond hadden en zelfs, met kano en al, een stuk over land gestrompeld hadden om een stuk af te snijden, begon de wanhoop de kop op te steken. Ze waren vertrokken zonder watervoorraad (zouden ze onderweg wel effen aankopen) en hadden al uren onder een vernietigende zon tegen allerlei zeestromingen geworsteld. Geen wonder dat ze volledig uitgeput geraakten en geen meter meer vooruit raakten. Nadat ze al door heel wat motorbootjes genegeerd waren, reageerde uiteindelijk toch een vriendelijke Thai op hun hulpgeroep. Hij leverde hen kilometers terug weer, met kano en al, af bij hun vertrekpunt. Ik denk dat ze volgende keer wel eens 2 keer nadenken alvorens ze weer een kanotochtje op zee aanvangen. Normaal was Bart beter geplaatst geweest om dit verhaaltje te schrijven. Als journalist/eindredakteur bij Het Laatste Nieuws heeft hij in ieder geval meer ervaring (en ook meer talent) in het schrijven van verslagen. Maar hij weigert om tijdens zijn vakantie ook maar iets te doen wat met zijn werk te maken heeft. (Waarschijnlijk zal deze, toch wel domme, historie er ook wel voor iets tussen zitten).
Zoals eerder gezegd, zijn we dus vandaag op Ko Lanta aangekomen, een eiland 70 km zuidwaarts van Krabi aan de oostkant van Zuid-Thailands Phang Nga Bay. Het strekt zich in noord-zuid richting uit over een 27km en er bevinden zich in het midden bergtoppen tot 500 meter hoogte, die overwoekerd zijn met nog maagdelijk tropisch regenwoud. Het water aan de westkust is kristalhelder en de stranden zijn er parelwit. We hebben ons Bamboohutjes gehuurd bij Lanta Nature Beach Resort (tegen 200 bath per hut). Terwijl ik dit verslagje aan 't schrijven ben, liggen de dames op het strand en hangt Bart aan de bar.
Wat kan het leven mooi zijn !
** 13 februari 2003 **
Gisteren hebben we een 3-tal brommertjes gehuurd en rond het toch wel grote eiland getoerd. De onervaren rijders Bart en Cynthia elk op 1 brommertje, Hilde zoals gewoonlijk bij mij achterop. De toestand van de wegen op Ko Lanta zijn niet van optimale kwaliteit. Half geasfalteerd, half zandwegen, maar overal vol verradelijke kuilen. Buiten een paar schrammen bij Bart en een buiteling van Cynthia in een beek, hebben we toch de dag afgesloten zonder erge lichamelijke- of blikschade.
Bart en Cynthia zijn vandaag alleen verder getrokken. Ze wilden absoluut Ko Pha Ngan zien, een vroeger hippie-eiland aan de oostkust van Zuid-Thailand, maar ondertussen ook verworden tot een big business toevluchtsoord voor backpackers die met zijn tienduizenden op de beruchte full-moonparties uit de bol gaan op house muziek. Deze maand valt volle maan op 16 februari. Hilde en ik zijn al 2 keer op Ko Pha Ngang geweest in rustigere tijden (10 + 12 jaar geleden). Wij willen het beeld bewaren van het idyllische eiland dat we toen bezochten en hebben besloten om gewoon nog enkele dagen langer op het mooie Ko Lanta te blijven. Voor morgen hebben we ons een snorkel en sightseeing trip geboekt naar de Phi-Phi eilanden.
** 14 februari 2003 **
Ko Phi Phi bestaat eigenlijk uit 2 eilanden, Phi Phi Leh en Phi Phi Don, gelegen op zo'n 30 km van Ko Lanta. Na Pukhet is dit de meest populaire toeristische bestemming aan de Andaman zee. Daarom dat wij er ook voor gekozen hebben om het met een eendagstripje te bezoeken i.p.v. er een verblijfplaats te zoeken. Door het massale toerisme zijn de prijzen er natuurlijk ook navenant. Ons uitstapje bestond uit 2 snorkelsessies en een bezoek aan Phi Phi Don, het grootste eiland van de 2, waar het toerisme geconcentreerd is. We legden eerst aan op het wondermooie Ao Mayo in Phi Phi Leh. Dit strand is voornamelijk gekend doordat de film 'The Beach' met Leonardo Di Caprio er is opgenomen. Als je hier snorkelt krijg je de indruk dat je in een supergroot aquarium bent terecht gekomen. Prachtige koralen en scholen vissen in de meest uiteenlopende kleuren. Ik ben er zelfs een zeer mooie langoustine tegen het lijf gelopen (gezwommen, natuurlijk). Na nog een uitmuntend snorkeluurtje ergens aan een koraalrif bij Phi Phi Don, brachten we een bezoek aan het toeristische centrum van Ko Phi Phi. De lange straat met winkeltjes, restaurantjes en hopen toeristen deden ons eigenlijk weer terug verlangen naar de betrekkelijke rust die we toch op Ko Lanta gevonden hebben.
We hebben besloten om toch nog een dagje op Ko Lanta te blijven om dan zondag te vertrekken naar Trang, hoofdstad van de Trang provincie, zuidelijk gelegen van de Krabi provincie waar we ons nu bevinden. Trang hebben we gekozen omdat er vandaar een treinverbinding richting noorden is. We zullen langzaam weer terug naar boven moeten reizen om op 25 februari in Bangkok de vlucht naar India te kunnen nemen. En we willen Bangkok zeker enkele dagen daarvoor bereiken. Het is nu eenmaal de stad waar we het liefst verblijven.
** 15 februari 2003 **
Een dagje luieren. De foto's van de laatste week zijn nu wel bijgewerkt op de foto-pagina.
** 16 februari 2003 **
Volgens Lonely Planet is Trang al verschillende malen uitgeroepen tot zuiverste stad van Thailand. Volgens mij maken ze in 2003 geen kans op deze prijs. Het stadje ligt vol met zwerfvuil en de trottoirs van de hoofdstraat zijn opgebroken, zodat je moet slalommen tussen de bouwputten. Ik heb in Noord-thailand veel nettere steden gezien. Maar soit, niet dat wij daar wakker van liggen. Trang is voor ons maar een tussenstop. En maar goed ook, want echt veel valt hier niet te beleven. We hebben 2 treintickets geboekt naar Bang Saphang Noi, een kustplaatsje iets meer dan halfweg tussen Trang en Bangkok. Kwestie van de afstand naar de hoofdstad in 2 blokken af te leggen i.p.v weer eens 16 uren in een trein moeten te zitten. We vertrekken morgenmiddag om 13u45 en zouden om 22u20 moeten aankomen. Al moet je die Thaien op dat gebied niet te erg vertrouwen. Ik hoop maar dat we aankomen voor alle guesthouses gesloten zijn. Bang Saphan Noi hebben we gekozen na een tip van onze Vlaamse vriend Tommie T. uit Amsterdam, die daar enkele jaren geleden een leuke tijd beleefd heeft. Laat ons hopen dat het plaatsje in al die jaren niet te veel veranderd is. Lonely Planet vermeldt het in ieder geval nog niet in zijn reisgidsen. Dat kan alleen maar een voordeel zijn.
