(Op)voeden is (g)een Kunst
“Hansje, Wat doe je nou!!!”
Verbaasd keer ik me om en kijk naar Alex. Daar sta ik dan in mijn blote kont, net uit de douche. Ik kan me niet voorstellen dat Alex nu zin heeft om te vrijen. Nee, daarom roept ze me niet.Boos wijst ze naar het stapeltje kleren dat roerloos op bed ligt.
“Blijf daar van af” , bitst ze me boosaardig toe, die kleren zijn voor op vakantie.
Ik schiet in de lach. “Maar schat, we gaan toch pas over 3 dagen?”
Ik vind het absoluut niet nodig om nu al kleding aan de kant te houden voor een vakantie die pas over 3 dagen start. Bovendien gaan we maar een midweek weg, en aangezien het stapeltje kleren om bed behoorlijk imposant is, vraag ik me af of het geen 3 weken zijn die we gaan.
“Ben je bang dat het gaat vriezen?” probeer ik Alex betere zin aan te praten, doch mijn opmerking is slechts olie op het vuur. Alex blijft onverbiddelijk, ik moet van het stapeltje afblijven.

Zo gaat het nou altijd, als we een paar daagjes erop uit trekken. Een week van te voren staat het hele huis in rep en roer, en alles wordt afgestemd op de vakantie. De kleren die mee moeten, de boodschappen die gedaan moeten worden, De opa`s en oma`s die op het huis en de honden moeten passen, de winkels in de omgeving worden leeggeroofd, werkelijk niks wordt aan het toeval overgelaten. En ik, ik loop er maar wat bij. Ik bemoei me wijselijk nergens mee, het heeft toch geen zin. Alex raast als een witte tornado door het huis om alle benodigdheden bij elkaar te zoeken. We gaan naar Duitsland dit jaar, naar de eifel, en het beloofd niet zo`n goed weer te worden. De paraplu moet mee, evenals 4 regenjassen, blikken soep, broodbeleg, een complete verbandtrommel (in Duitsland hebben ze namelijk geen pleisters), kleren voor 3 weken, een pak pampers (voor `sn achts), een pak DA –luiers (voor overdag), een heel regiment vitaminepillen, speelgoed, cosmetica (zonnebrand en zo), handdoeken ( “die vakantie-park handdoeken ruiken niet fris”) , koffie (“Duitse koffie is niet lekker”), zwemkleding (“ik moet eigenlijk een nieuwe bikini hebben”, “Dan koop je die maar in Duitsland”, “Daar hebben ze geen mooie, ik ga wel ff naar de HEMA”, “hier heb je geld, ga maar”) enz. enz. enz.
Ik vraag me werkelijk af hoe je dit allemaal in een Ford Fiësta krijgt.

Dan breekt de dag eindelijk aan dat we kunnen vertrekken. Om 5 uur `s ochtends begint het gedoe alweer, de auto wordt alles bij elkaar 9 keer in en uit geladen, en uiteindelijk is er plaats over voor de kids. Gelukkig, ze kunnen ook nog mee. Na rijp beraad is besloten om rond de middag te vertrekken, op het uur dat Nina gaat slapen, kan ze dus mooi in de auto haar dutje doen. Nu maar hopen dat Reggie zijn mond houdt, dus daarvoor moeten wat speeltjes extra mee genomen worden.
Na veel passen en meten, zit iedereen, Reggie is dolenthousiast en kan niet wachten vooraleer we in Duitsland zijn.
En als we 3 minuten de bebouwde kom van onze woonplaats hebben verlaten klinkt het al vanaf de achterbank: “Papa, zijn we al in Duitsland?”
Dat begint al goed, zoonlief wordt door Alex toegesnauwd dat hij vooral zijn mond moet houden, want Nina moet slapen.
Het lukt slechts ten dele, want aangezien we dwars door het roergebied moeten, doemt er elke 5 minuten een grote paal met een kapitale “M” voor ons op, wat voor Reggie reden is tot juichen. Een “M” staat namelijk gelijk aan Happy Meal, en daar kun je hem voor wakker maken.
Gaandeweg gaat het echter richting Eifel en het wordt rustiger op de weg, en stiller in de auto. Ik kijk in de spiegel en tevreden constateer ik dat beide kids achter in de auto in slaap zijn gevallen. Ook Alex ligt langs mij op een oor.
Ik kijk op de weg en zie een bord voor me opdoemen. TSssss, we zijn er bijna, het staat er echt, Landal green parks nog 5 kilometer, net nu iedereen slaapt.
Tegelijkertijd barst de hemel open en stort een enorme plensbui op de auto.
Mismoedig zet ik de ruitenwissers aan, en overweeg een extra rondje van zo`n uurtje te rijden.

Groetjes Hansje
Op vakantie