Het verhaal van Serra
	Scarlett heeft zich rotgezocht naar haar overleden kindjes. Zo triest; huilend liep ze door het huis en ik liet haar maar begaan. Borromir was 's nachts om 4 uur in mijn handen gestorven en ik heb hem bij haar neergelegd. Ze heeft hem geknuffeld, geprobeerd hem bij haar tepels te leggen, met haar neus geduwd en uit nijd dat hij niet reageerde, zachtjes gebeten… Samora rouwde ook. Als je dat ziet dan breekt je hart. Ik heb gehuild samen met Scarlett omdat ik haar kindje niet had kunnen redden en omdat ik het zo erg voor haar vond en heb haar vastgehouden als een baby. Wat een verdriet en wat een angsten. In die 24 uur heb ik echt doodsangsten uitgestaan. Je haalt je de naarste dingen in je hoofd. De dierenarts had het ook al niet echt rooskleurig gebracht en gezegd dat we in het ergste geval ook de moederpoezen konden verliezen, kortom stress genoeg. Die ochtend moest ik zelf naar de verloskundige en mijn bloeddruk was te hoog mijn buik te hard en daar heb ik een potje zitten huilen om de kittens… Stress doet wat met je, het leek wel een jaar, die 24 uur, maar ze leefden nog. Ik durfde nog niet te juichen en heb voor de zekerheid nog maar 24 uur stress gehad, je weet immers maar nooit. Na die 48 uur voelde ik me al iets beter; ja, deze zouden het redden, Serra en Dea waren allebei 80 gram aangekomen in die dagen en het werd bijna leuk. Met de nadruk op bijna. Samora lag erbij met haar nestje van 5 dagen ouder en Samora was vrij makkelijk. Ze liet Scarlett al het werk opknappen en ging zelf hoog op de kast liggen. Scarlett gaf de kittens alles wat ze nodig hadden. Ze is een moeder uit duizenden en nam de kittens van Samora er liefdevol bij. Nadeel was dat deze kittens bijna drie keer zo groot waren en Dea en Serra dus vaak niet aan de tepel kwamen. Het ging goed, ik haalde sloot Samora en haar kittens af en toe op in een reismand. Je moet wat… Toen was tijd voor het vaste voer. Samora haar kittens waren daar iets eerder aan toe dan de andere 2, maar toch, Serra en Dea vonden het maar wat interessant. Het duurde lang voor Serra en Dea konden lopen; Dea met 4 weken, Serra pas met 5 weken; die schuifelde wat op haar buik... Het vaste voer smaakte naar meer, en ging er dan ook goed in. Diezelfde avond had ik echter een spugend kitten, maar welke? De volgende ochtend had ik 4 spugende kittens met diarree. Verdorie! Vast voer is lang niet zo leuk als het lijkt. Een virusje maar wel zo danig dat Serra met haar 460 gram binnen 1 dag 100 gram verloor. Dea verloor 70 gram, de anderen rond de 50 gram, alleen Atanae van Samora had nergens last van. Een gulle geefster kwam langs met een wondermiddel en het werkte! Het spugen stopte. Maar ja, met dat wondermiddel mochten ze even niet eten, eerst moest de buikwand tot rust komen. Die gewichten! Oh, wat erg! Voor ons werd iedere gram een magische grens, ze waren maar 60 gram bij de geboorte. Zo'n achterstand! De honderdtallen werden voor ons een magische grens. Als ze maar de 100 halen, als ze maar de 200 halen enzovoort... De volgende ochtend allemaal helemaal gezond, lekker aan het rennen en weer eten. Geweldig! Ze knapten op, behalve Serra. Naar de dierenarts met haar, ander voer om de 2 uur 5 ml. voeren. Prima, doen we dat toch! Dan ging het weer even beter, maar zodra ze zelf at spuugde ze alles uit. De andere kittens kwamen goed aan, groeiden goed en waren echt kittens, maar Serra bleef tobben