Anegdoty o chemikach

Technologia chemiczna chemia nieorganiczna:

Patent 161858: Bikarbonat techniczny

Kwas solny i gips

Chlorek wapnia

Chemia organiczna:

Alkohole i fenole

Witamina D3 i pochodne

Naturalne antybiotyki seskwiterpeny z Lactarius

Ifosfamid

Methotrexate

Strony witryny:

O mnie

Moje publikacje i patenty

English version

Deutsche Version

Linki:

Interaktywny Podręcznik Technologii Chemicznej

Instytut Praktycznej Edukacji - jeden z najciekawszych serwisów

Mój brat
Andrzej Król,
rzeźbiarz i lutnik

ABC Trade Marketing

Napisz do mnie

Ustaw Tďż˝ Stronďż˝ Jako Startowďż˝

Data ostatniej modyfikacji:

Refer This Site:

Template created by: outworldarts.com
and supplied by: WebDesignHelper.co.uk

Anegdoty o chemikach

Anegdoty o chemikach z przeszłości. Trudno odzielić chemię od fizyki, będzie więc czasami i o fizykach. Oczywiście i o kobietach.
Nie wszystkie nadają się do napisania, czy opowiedzenia. A te byłyby najciekawsze ;-). Na końcu zamieściłem niektóre.

Strona jest na razie w trakcie tworzenia.

**...**

Profesor Wiktor Kemula wykładał chemię nieorganiczną na Uniwersytecie Warszawskim w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Był najwybitniejczym eletrochemikiem i nieorganikiem polskim w dwudziestym stuleciu. Ale dlaczego akurat o nim na początku? On jeden pisze w swoim podręczniku (Tołłoczko, Kemula) prawdę o cezie, mniej znanym metalu alkalicznym, że jest złotawy. Inni autorzy podręczników bez zająknienia utrzymują, że cez jest "srebrzysty" jak inne litowce. Trudno zobaczyć polski podręcznik, w którym by autorzy opisali prawidłowo kolor tego metalu i zdaje się, że nie tylko nie oglądali cezu, ale nawet nie znali nikogo, kto by go widział. Nawiasem mówiąc i wielu anglosaskich autorów informuje mylnie o barwie cezu.
Prof. Kemula nie lubił, kiedy studenci na egzaminie wypisywali znany wzór wyrażający masę substancji wydzielonej w wyniku elektrolizy na katodzie lub anodzie: m=kit. Traktował to trochę jak "wciskanie kitu". Był za wzorem: m=kq. W rzeczy samej "kit" stosować można tylko wtedy, gdy natężenie prądu jest stałe. Stwierdzenie, że wydzielona substancja ma masę wprost proporcjonalną do ładunku lepiej oddaje sens prawa Faradaya. Profesor Władysław J. Rodewald wykładał chemię organiczną na Uniwersytecie Warszawskim przez wiele lat, ponad trzydzieści. Wykształcił nie jedno pokolenie absolwentów. Wspominają oni, jak dużą wagę przywiązywał "Rodzio" do wyglądu studentów. Mieli zwlaszcza dbać o paznokcie i "nie zapominać o małym paluszku". Bo też niektórzy co bardziej pochłonięci nauką hodowali sobie na nim włócznią.
Profesor Rodewald zwykł był mawiać, że "nie sztuka otrzymać produkt reakcji w chemii organicznej, ale sztuka go dopiero wyizolować z mieszaniny poreakcyjnej".
Ostatnio modne jest, a nawet zalecane w programach szkolnych stosowanie terminu "molekuła". Ale kiedy raz wymknęło mi się takie słowo, prof. Rodewald rzekł: "My, organicy używamy określenia "cząsteczka", a nie "molekuła"".
Prof. Rodewald nie lubił, kiedy studenci narzekali, lub usprawiedliwiali się. Rzekł jednemu, gdy ten się usprawiedliwiał z zaniedbania czegoś: "Szkoda, że pan jeszcze nie napisze: > Nie zmierzyłem temperatury topnienia, bo mi się termometr stłukł! <".
Profesor Ludwik Chrobak wykładał krystalografię na Uniwersytecie Warszawskim w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Nie lubił on bardzo nieuctwa u chemików. Podkpiwał sobie zwłaszcza z pewnego docenta, który na kolokwium habilitacyjnym nie wiedział, że chlorek sodu krystalizuje w układzie regularnym.
Jakie było najczęstsze powiedzenie prof. Chrobaka? Chyba to: "Atom nie jest kulką. Symetria pola sił atomu nie jest kulista."
Prof. Chrobak podczas swojego wykładu był ubrany w szaroniebieski fartuch z dziurami wypalonymi przez różne odczynniki. Kiedyś włożył palec w taką dziurę i pokiwał nim w kierunku studentki, a ona dostała ataku śmiechu.
Moją szefową w pierwszej mej pracy w Wojskowej Akademii Technicznej była Pani docent Kazimiera Szyc-Lewańska. Była bardzo elegancka, miała przedwojenny szyk i styl. I była w mym życiu pierwszą szefową. Pracowałem ze związkami organicznymi wrażliwymi na tlen, dlatego operowałem w gumowych rękawicach pod boksem, z którego powietrze wypychane było przez azot z butli. Przechodził on przez układ, którego częścią była duża rura z siatką z Cu, ogrzewaną elektrycznie spiralą oporową, aby pochłonąć ok. 1% resztkowego tlenu. Raz, zaciekawiony jaka jest zawartość tlenu pod boksem ułożyłem równanie różniczkowe dla tych warunków i rozwiązałem je z wynikiem 16% O₂. Sprawdziłem to jeszcze doświadczalnie. Wynik - też 16%. To po co ta rura z miedzią? Ach, jaki byłem szczęśliwy. Nazajutrz pochełpiłem się przed szefową. Ale zamiast pochwały - podpadłem. Bo rura grała rolę dekoracyjną, a przeze mnie to wyszło na jaw. Nastąpiła krótka burza. Szefowa wniosła, aby mnie przesunąć do pracy teoretycznej, do której przejawiłem rzekomo talent. Ja też poprosiłem o przeniesienie. W nowym miejscu układałem równania dla fali detonacyjnej i rozwiązywałem je. Ale wolałem pracę laboratoryjną i wzdychałem za dawnym miejscem.
Profesor Marian Kocór, który wykładał biosyntezę doktorantom w Instytucie Chemii Organicznej PAN przeegzaminował ich bardzo oryginalnie: Dał wszystkim po odbitce publikacji z Tetrahedron Letters i powiedział tylko tyle, że zawiera bzdury; mieliśmy znaleźć wszystkie błędy wnioskowania i uchybienia w procedurze badawczej. Było to bardzo dobre i pozostawiło nawyk uważnego czytania artykułów. Prof. Kocór co tydzień urządzał, dla doktorantów i innych zaproszonych osób wzorem obiadów czwartkowych słynne herbatki. Ale były to, o ile mnie pamięć nie myli herbatki środowe. Herbata była bardzo, ale to bardzo mocna. Parzył ją jeden z doktorantów, zawsze ten sam, Andrzej. Prof. Kocór opowiadał wiele anegdot o chemikach z całego świata, których znał bardzo wielu. Zapamiętałem jedną z nich, o profesorze Wiznerze, który wstawił sobie łóżko polowe do laboratorium i w ogóle z pomieszczenia nie wychodził. Już nie pamiętam, czy na posiłki też nie. Prof. Kocór chciał tym przykładem zachęcić doktorantów do intensywnej pracy laboratoryjnej. Na seminariach, w których uczestniczył prof. Kocór, bardzo często poprzedzał on swoje pytanie pod adresem referujących tym samem wstępem: "Mam głupie pytanie" (albo "I have a stupid question"). Po czym następowało bardzo mądre pytanie, dogłębne, lub odsłaniające jakąś słabość w argumentacji. Nie wszystkie anegdoty nadają się do opowiadania, bo mogłyby zwiędnąć uszy :-), nie wszystkie też można napisać. Niektórzy bardzo nawet utytułowani chemicy mogliby się obrazić, że sobie stroję z nich żarty :-). Ale dwie można by opowiadać często, są nawet, jak to się mówi "z brodą"; Pewnemu uczonemu chemikowi powiedzieli jego współpracownicy: "Mistrzu, teorie Pana są sprzeczne z faktami laboratoryjnymi!" "Tym gorzej dla faktów!" - rzekł na to Mistrz. I dalej, w najlepsze powrócił do swoich ulubionych teorii. Kolejna anegdota opowiada o uczonym entomologu. Ale do pewnych znanych mi chemików też ma odniesienie, i to jeszcze jak! "Skacz!" - mówi badacz owadów do pchły. Pchła skoczyła. "Skacz!!" - mówi znowu. Pchła skoczyła. Obciął jej tylne nogi i mówi: "Skacz!!!" Pchła nie skoczyła. Pomyślał głęboko i zanotował w dzienniku laboratoryjnym: "Gdy się pchle obetnie nogi, to pchła traci słuch."

(C) 2002 Jerzy Król-Bogomilski Design -- Jerzy Król-Bogomilski, vooy.jpg -- TOMO Prawa autorskie (C) Copywright: Jerzy Król-Bogomilski