Koen rijdt op zijn eigen racer en Mathijs heeft de beschikking over mijn, met wegbanden uitgeruste, MTB.
Door een bijzonder toeval rijden we bij het verlaten van Morbach verkeerd en draaien ongemerkt de 269 op. Omdat het hier zo heerlijk rustig is bedenk ik me dat we verkeerd zitten. Dat blijkt te kloppen en we zitten al bijna bij Gonzerath. Daar kunnen we rechtsaf en komen zo toch bij de Stumpfer Turm maar via een rustige route. De uit de 14e eeuw stammende toren staat langs de Hunsrückhöhenstraße. De klim heeft ons niet tot een uiterste krachtsinspanning gedreven. Sterker nog: het was een makkie.
Na wat plaatjes en even genieten van het uitzicht dalen we de drukke 327 af terug naar Morbach. Peter die dit weekend niet fietst hanteert de videocamera en maakt onderweg mooie plaatjes. In Morbach heeft hij een tentje uitgezocht waar we een bak koffie halen. Dan weer op de fiets naar de Erbeskopf (BIG 161). De hoogste top (818 meter) op de westoever van de Rijn in Duitsland.
De 15 kilometer naar de voet van de klim gaan op en af over de mooi lopende 269 met weinig verkeer. Via de L164, waar nota bene een fietspad langs ligt, klimmen we rustig omhoog. Dan moeten we linksaf bij het bord met opschrift “Erbeskopf Turm 2 km”. Daar wordt het wat serieuzer en meet ik af en toe zo’n 10 % stijging. Mathijs moet hard werken en hier wreekt zich natuurlijk, naast weinig trainingskilometers, ook het veel zwaardere materiaal. Inmiddels regent het lichtjes en dat maakt de troosteloze top nog somberder. Het uitzicht op de klimtoren is fraai maar beperkt vanwege de waterdamp.
Mathijs heeft er genoeg van en stapt bij Peter in de auto. Koen en ik duiken de afdaling in die spectaculaire filmbeelden oplevert. Helaas levert de afdaling mij ook een lekke achterband op en bij zo’n 50 kilometer per uur is dat raar sturen. Het wisselen gaat snel en we trappen door naar Birkenfeld voor de lunch. Schnitzel wiener art is bij Mathijs favoriet en hij tikt er dit weekend 3 weg. Ik hou het maar bij pasta om de energie voorraad op pijl te houden. Na de lunch is het weer droog en gaan we op weg naar de Schaumberg (BIG 163). Via de L135 gaan we richting Tholey. Al na 2 kilometer scoor ik alweer een lekke band. Na 1 ½ jaar zonder lekke band wordt het gemiddelde aan lekke banden binnen 2 uur weer flink opgeschroefd.
Koen geeft er op een zeker moment een flinke “snok” aan. Dit 17 jarige, 2.02 meter lange, volleybaltalent heeft ook een zekere aanleg voor het wielrennen. Op mijn tandvlees hijg ik achter Koen aan. Met de blik op zijn achterwiel weet ik aansluiting te houden. De geseling stopt als Koen ook de beentjes voelt. En ja we moeten de Schaumberg nog op natuurlijk.
De Schaumberg zien we van verre al liggen en in Tholey moeten we gelijk aan de bak. Het is nog een kleine 2 kilometer naar de top maar die zijn dan wel 8 tot 10 %.
Peter en Mathijs filmen ons als Paul Verhoeven en Jan de Bont in hun beste dagen. Omdat het de laatste kilometers van vandaag zijn wil ik mezelf (en natuurlijk Koen) wel even testen. Volle bak draai ik naar boven. Een kudde mtb-ers die met een koffiemolenverzetje omhoog peddelen dienen als stepping-stones naar de top. Koen haakt halverwege af. Nog 500 meter en dan tik ik de top aan. De laatste meters moeten we nog over een vervelende kasseienstrook maar de voldoening is natuurlijk groot als je op 1 dag maar liefst 3 BIGgen kan claimen.
Met 80 kilometer op de fietsteller stappen we in de auto en rijden terug naar Morbach.
