Aanwijzingen dat we naar de 1582 meter hoge top van de Rossombolmo fietsen zijn er niet. We weten dat we richting de kapel van Boden moeten rijden. Dat staat ruimschoots op allerlei borden.
Na een kilometer of vier volgt een splitsing waar we rechtsaf gaan. Op een groot bord (zie foto rechtsonder) wordt hier wel de naam Rossombolmo gemeld. Vanaf hier is de staat van het asfalt slecht. Veel gaten en los gesteente. We zijn blij met de MTB ook vanwege de veel kleinere verzetten dan op onze racer.
Het is hier werkelijk heel fraai maar echt oog hebben we er niet voor. De stijgingspercentages zijn namelijk asociaal hoog. Er zijn hier nauwelijks stukken onder de 10% en volgens de site van www.salite.ch is het gemiddelde stijgingspercentage 10,4 % over ruim 13 kilometer. Ook moet ik constant denken aan de afdaling van zo dadelijk. Hoe kom ik hier weer zonder schrammen beneden?
Tot overmaat van ramp blijkt er vannacht ook nog eens verse sneeuw te zijn gevallen boven de 1500 meter. En dat merken we. Eerst zijn het nog enkele plekken met een niet te dik pak, maar al snel wordt de laag dikker en de stroken langer. Vlak onder de top is er echt niet meer te fietsen en lopen we verder.
Wat een avontuur. Maar het was wel de moeite. Een echte kick is het om in zo’n landschap en onder deze omstandigheden een klim van deze orde te “slechten”.
De afdaling gaat in het begin niet best. Veel lopen, glijden en af en toe op de fiets met de voeten aan de grond. Je bent er echter ook weer snel aan gewend en al snel gaan we als echte daredevils de diepte weer in.
We trappen vanaf Ornavasso weer rustig terug naar de camping.
