Het is stralend weer als we ’s morgens het balkon van onze hotelkamer op lopen. Aan weerszijden van het brede Rhonedal zien we de hoge toppen van de bergen die we hier de komende dagen zullen beklimmen. Onwillekeurig krijg je dan toch weer zo’n ontzagwekkend gevoel maar ook vraag je jezelf af hoe en óf je weer boven zult komen.
Crans Montana (BIG 561) heeft een bekende klank. Als skigebied maar ook als mondaine pronkplaats waar zien en gezien worden een must is. Dat het hoog ligt (1500 meter) stond me minder bij. Via de N9 fietsen we naar het oosten om bij les Crêtes aan de klim te beginnen. We slingeren eerst via de serpentines door de wijnvelden. Het gaat hier al pittig steil omhoog en de zon prikt stevig op de noordhelling. Goed voor de druiven minder voor ons. Het zweet tapt inmiddels langs mijn wangen. In Lens splitst de weg en kiezen we voor Crans. Eerst verkoelen we nog even bij de bron in het dorpshart. De laatste hecto’s zijn stevig en niet echt fraai. Veel bebouwing en verkeer. In het centrum van Crans begint de weg weer te dalen en besluiten we om te draaien en weer naar Lens af te dalen. In de afdaling komen we Wim van Els tegen. Wim heeft al een imposante lijst beklimmingen op zijn naam staan en is bezig om deze weken daar nog wat aan toe te voegen. Vanmorgen misten we elkaar aan de voet van de klim en na wat overleg besluiten we elk onze weg te gaan.
’s Middags vermaken we ons in Sion en na het diner arriveert Philip. Met z’n drieën gaan we weer naar de camping om bij te praten met fietsmaten uit de andere delen van Europa.
