St. Jean-de-Maurienne - Bij het karakteristieke tunneltje in St. Michel de Maurienne stoppen we nog even bij ploegleider Peter en zijn camper voor een laatste hap en slok. We staan aan de voet van één van de meest legendarische cols in de Franse Alpen; de Col du Galibier. Hoeveel reputaties hier zijn gevestigd en geknakt is ons niet bekend, maar de col verdient door zijn hoogte van 2645 meter sowieso veel respect.
Martin hoopt met deze beklimming de 100e BIG beklimming (zie http://users.swing.be/danielgobert/ ) achter zijn naam te kunnen noteren. Voor het zover is zal hij nog flink uit zijn pijp moeten komen. De vooruitzichten zijn echter prima: het is prachtig zonnig fietsweer, we zijn goed hersteld van de inspanningen van dag 1, en de conditie is nog nooit beter geweest. Voor de Galibier ligt eerst de Col du Telegraphe op ons te wachten. De eerste paar kilometers zijn pittig, maar naarmate de meters vorderen vlakt ie steeds meer af. Een uurtje later beginnen we aan de afzink naar Valloire en genieten onderweg van het schitterende uitzicht richting dit populaire wintersport-oord.
Met nog 18 kilometer te gaan trekt het lekker door richting Plan Lachat. Op dit traject horen en zien we eindelijk de eerste marmotten. Best nog groot deze fluitende bergbewoners. Het gebied wordt ruiger en onherbergzamer. Onderweg denken we getuige te worden van een ernstig vliegtuigongeluk, maar gelukkig is het een idioot die alleen maar vreemde capriolen tussen de rotsformaties met zijn toestel uithaald. De scherpe bocht voorbij Plan Lachat luidt de (lood)zware laatste 8 kilometer in. Hier zetten we alle zeilen bij en moeten we flink stoempen om de (kleine) molen te laten draaien. Het gaat hier echt niet vanzelf. Met een licht euforisch gevoel draaien we naar de col waar Peter en Bonkie in het zonnetje zitten te wachten. Boven! Het is behoorlijk druk met toeristen; de meesten komen hier natuurlijk gemotoriseerd. Het uitzicht naar zowel het noorden als richting het zuiden is met deze strakblauwe hemel werkelijk fantastisch. Absoluut een hoogtepunt in onze fietscarrière.
We dalen snel af langs het monument van Henry Desgranges richting de Col du Lautaret. Het dal is richting Briancon veel breder, wat ik me nog goed kan herinneren van een vakantie in 1999 toen ik hier met Helma, Eva en Ruby op doorreis naar Italie ben langsgekomen. Wij gaan rechtsaf richting Bourg d’Oisans, wielermekka voor alles wat het stalen ros een warm hart toedraagt. Het dal is hier veel rustiger dan dat van onze startplaats St. Jean en daarom fietst het hier een stuk prettiger. Op wat kleine stukjes vals plat na, is het een kleine 50 kilometer afdalen naar Bourg d’Oisans.
Om 13.00 zitten we op het terras bij de lokale pizzeria en ook hier glijdt de pasta binnen no-time naar binnen. Ondertussen maken we ons op voor de Alpe d’Huez, de berg die door zoveel landgenoten wordt verkracht als het bergdorp als finishplaats dient in de Tour de France.
Het is warm geworden als we de stopwatch indrukken aan de voet van de beklimming. De eerste kilometers naar La Garde zijn berucht om zijn stijgingspercentages en die liegen er niet om. Maar pas op: niet alleen het begin is zwaar; het is 13 kilometer lang afzien met alleen in het dorpje Huez een vlakker stukje om wat te herstellen. De 21 bochten en het uitzicht maken de beklimming nog een klein beetje dragelijk, maar opgelucht zetten we na 1 uur 13 minuten de tijd stil bij het VVV in Alpe d’Huez.
Ondertussen beginnen de darmen vervelend op te spelen en moet ik in het bergdorp voor de tweede keer die dag ‘uit de broek’. Een beetje ongemak kan er nog wel bij. Onze buurman hing in bocht 4 al kotsend over het muurtje dus zo slecht heb ik het niet. Wij dalen af via Villard Reculas naar het stuwmeer bij Allemont. Dit is een echte aanrader voor wie het dal van Bourg d’Oisans naar Rochetaillee wil vermijden. Voorbij het gehucht ligt een prachtige, zeer rustige afdaling met nagelnieuw asfalt, zodat we als jonge honden naar beneden suizen. De teller komt hier gemakkelijk boven de 70 km/u (niet thuis vertellen).
Even later passeert Peter ons weer onderweg naar de Col de la Croix de Fer (2x toeteren). Dit is de laatste beklimming voor vandaag en dat is maar goed ook. Op het steile middenstuk tot aan het gehucht Le Rivier d’Allemont dreigen we in de problemen te komen. De inspanningen van deze dag beginnen hun tol te eisen en in de verte zien we de man met de hamer al staan.... Gelukkig kunnen we bij de uitspanning langs de weg op adem komen en gieten we snel wat cola en ice-tea naar binnen. Binnen vertelt een fransman ons dat de afdaling van de Col de la Croix de Fer naar St. Jean nog steeds maar beter niet genomen kan worden. Er wordt nog altijd in de tunnels en aan het wegdek gewerkt. Met die wetenschap trekken we verder naar het stuwmeer vlak onder de Col de la Croix de Fer en de Col du Glandon. Het wordt al wat donkerder als de zon achter de bergen verdwijnt, en ook bij ons gaat het licht een beetje uit als we de Fiat Rapido van Peter in de verte zien staan. Het beste is er vanaf en eenmaal boven nemen we een moedige, emotionele, maar verstandige beslissing. De fietsen gaan achterop de camper voor de afdaling over de Glandon naar La Chambre. Vandaaruit is het nog een klein stukje naar St. Jean de Maurienne waar ons hotel staat.
Onze ‘eigen Marmotte’ hebben we niet kado gekregen, maar ik had het voor geen goud willen missen.
Hans Koedijker
