Op de Berentrap
De hele camping is nog in diepe rust als de twee fietsfanaten de schoentjes vastklikken aan de spd-pedalen voor een monstertocht op de mountainbike naar Chalet Cortalets op 2150 meter hoogte. Dit chalet dient voor wandelaars als uitvalsbasis voor de beklimming van de Canigou, met 2784 meter hoogte de zeer dominante Catalaanse berg in deze regio. Het is bij het krieken van de dag een heerlijke fietstemperatuur, zeker gezien de stijging die zich vanaf meter 1 aandient. Omhoog gaan we, moeten we, zullen we, gedreven als we zijn om een bijzonder mooie (onbekende) beklimming aan onze BIG-palmares toe te voegen.
De eerste kilometers gaan vanaf de camping in Vernet les Bains over het asfalt van de D27 naar het Pyreneeëndorp Fillols. Dat is allemaal goed te doen. Vlak na Fillols op de col de Milleres buigt de weg naar rechts af langs een camping en een oud kanon en dan is het gedaan met de relatieve rust. Asfalt maakt plaats voor zand en kuilen. Zelf ben ik geen ervaren mountainbiker, en een licht gevoel van jaloezie bekruipt mij wanneer ik Martin in onberispelijke staat op zijn Cube zijn weg omhoog zie maken. Mens en machine lijken uit een stuk gemaakt. Vertwijfeld kijk ik naar zijn dijbenen, die gelijk de krukassen van een dieselmotor machtig door blijven stampen...
De weg wordt steiler, de uitzichten mooier, de temperatuur hoger en ik hang aan het elastiek.
Wat nog minder is, is de kwaliteit van de weg. Nou ja, weg? Een bospad wordt het, in zeer slechte staat met kuilen zo groot als wagenwielen, hier en daar onderbroken door brokken beton en blokken rots. Na 1,5 uur horen we diep beneden ons het geluid van een auto. Wat later worden we ingehaald door een jeep met toeristen die ook onderweg naar het Chalet zijn. Vandaaruit vervolgen zij lopend hun weg naar de top van de Canigou. De top is onbereikbaar op de fiets. Deze touristen acherin de jeep schudden hun hoofd bij het zien van zoveel geploeter op de fiets.
De stijgingspercentages zijn nauwelijks te harden, en zeker op de ‘geile berentrap’ (Escalade de l’Ours) vraag ik me vertwijfeld af of dit nog wel verantwoord is. Op dit traject zijn de afgronden echter spectaculair en ben je echt helemaal op jezelf aangewezen. Maar door gaan we, steeds maar door. Hoger komen we en dan.... is de verlossing daar. We zien opeens veel auto’s en vragen ons vertwijfeld af of er dan toch een asfaltweg omhoog is gelegd? Later blijkt dat deze mensen via Sacristie onverhard omhoog zijn gereden en de laatste kilometer naar het chalet te voet afleggen. Het chalet is groot, en ruim voorzien van frisdrank, koffie etc. Het is er redelijk druk met wandelaars dus we zijn dik in de minderheid. Na de foto’s en de voldoening begeef ik me met een ongerust gevoel richting afdaling. Omhoog viel niet mee, maar afdalen langs dezelfde weg is vragen om problemen. Het gaat lang goed maar opeens glijdt mijn voorwiel weg en stuiter ik op mijn heup tegen de grond. Op een fikse schaafwond na, niks aan de hand en verder gaan.
Half twaalf zijn we terug op de camping. Ik zie een man met een slapend hoofd en een toilettasje richting douchegebouw gaan. Nee, dan toch maar liever wat vroeger uit de veren voor het betere fietswerk. Wat een ervaring!!
Hans Koedijker
