De volgende morgen ontbijten we bij SugarBean (de fastfoodketen van Maleisie, die ook een eigen bakker heeft; Applebees) toast, gebakken ei, stukje kip en een hot Milo. Daarna gaan we terug naar de mall, waar we nu zien dat er wel 4 internet toko's zijn. In de meeste wordt weer gegamed door jongens, het is vakantietijd, ook vanwege het Chinese nieuwe jaar. De jongen vertelt ons dat er een 'worm' op internet is. We begrijpen het niet direct, maar merken al gauw dat het downloaden van de drivers niet mogelijk is, zo ook het opzoeken van sites. Dat is balen... hotmail doet het wel. we kunnen dus geen informatie opzoeken over dengue of malaria, of hoe verder te reizen door Sarawak. Het toeristeninfocenter is dicht tot maandag. Niek's broer zit opeens online, zijn vrouw heeft vandaag vroege dienst en hij is ook vroeg op. we spreken af om vanavond te chatten. We geven onze pogingen op en gaan wat eten, en terug naar het hotel. Mariola valt in slaap. Die avond eten we Spagetti bolognaise bij sugarbean, en die valt best mee. Daarna weer naar het internetcafe. De worm is nog niet vernietigd, maar we hebben een leuke chat, ook Pascale was nog online. Via mail en chat krijgen met hulp van thuis toch nog informatie over malaria, dengue en Kapit (onze volgende stop) binnen. Maandag ontbijten we broodjes bij Tops, kopen wat mondvoorraad voor onderweg in en wat snoep voor onze Longhouse bezoeken en lopen naar het toeristeninfocenter, dat om 08:30 openging. we krijgen een kaart mee, waar Kapit ook op staat, en horen dat we gewoon naar de haven moeten, en daar kijken welke boot het eerst naar kapit gaat. Dat doen we, en die blijkt om kwart voor twaalf te gaan. Het is nu half elf...dus we gaan alvast in de boot zitten. tenslotte vertrekken ze hier wanneer de boot vol is, en je weet maar nooit. Bij een verkoopster van broodjes en fruit kopen we de BorneoPost. De boot vertrekt inderdaad vroeger. We varen de rejang op, de bruine slagader die ons naar het hart van Borneo brengt. Het land van de hornbill en de koppensnellers. Ook op deze boot worden er films vertoond, en het water is rustig genoeg om te lezen, wat we voornamelijk doen, afgewisseld met het genieten van het uitzicht. Vier uur later komen we in Kapit aan, een klein stadje. Zo klein, dat we vanaf de aanlegsteiger gelijk een hotel inlopen, New Rejang Inn. De prijzen worden steeds lager voor de kamers hier. Na een lauwe douche gaan we naar de Federal office, om een permit te halen. Als je verder wilt reizen na Kapit, moet je je laten registreren, paspoort meebrengen en even geduld hebben. We vinden hier een infofolder over Kapit. Als we dat gedaan hebben, gaan we alweer op zoek naar internet. Kapit bestaat uit twee straten, een overdekte markt waar Ibanmensen fruit en groente uit de jungle verhandelen, een haventje en veel shops, die weer door Chinezen gerund worden. Gelukkig ook internetshops, hoewel het wel even duurt voordat we een goeie hebben. Het uploaden van de foto's naar internet kan beginnen... het gaat niet zo snel helaas, dus Niek besluit een gedeelte als verborgen op te slaan, om morgen verder te gaan. In het hotel ontmoeten we Joshua, die zich voorstelt als gids, en vam onze komst had gehoord via het toeristeninfocentre in Sibu...vreemd... Hij kan ons naar Iban longhouses brengen. Met behulp van een kaart laat hij zien waar verschillende stammen zitten. We kunnen ook ergens blijven slapen. Daar hebben we geen behoefte aan, we kunnen ons na de ervaring bij de Lisu in Thailand wel voorstellen hoe het is om in een houten huis op palen te slapen. We willen graag voormalige headhunters bezoeken. Dat kan middels een dagtocht. we kunnen ook naar een reisbureautje, maar we zitten niet te wachten op een commerciele trip. We besluiten met Joshua in zee te gaan, en maken een afspraak voor de volgende dag. Daarna gaan we eten bij Madame's kitchen, waar we de enige klanten zijn, maar de dochter van de eigenaar spreekt erg goed engels, dus dat is wel leuk voor de verandering. We maken nog een wandeling door Kapit, wat 's avonds uitgestorven blijkt te zijn, tenzij je van Karaoke houdt, maar dat is nog steeds niet het geval...
De volgende morgen ontbijten we roti en gaan naar het internetcafe terug, om de rest van de foto's naar de site te uploaden. Daarna bezoekn we Ford Sylvia, vroeger gebruikt door Charles Brookes en vernoemd naar zijn vrouw. Hier zijn foto's en schilderijen van vroeger te bewonderen. Brookes trad op als witte radja en probeerde te bemiddelen tussen de verschillende tribes op Borneo, verdeeld over Kalimantan en Sarawak. tevens verbood hij het koppensnellen, een ritueel gebruik. Hij hielp de ruilhandel op te zetten, en vrede te sluiten tussen de verschillende bevolkingsgroepen. Daarna bezoeken we het kleine museum. Het was eerst gesloten, omdat de portier vervroegd was gaan lunchen (ja, dat kan hier allemaal, maar iemand anders maakt de deur open als we uitleggen dat we vanmiddag weg zijn. Kennis van een beetje maleis opent veel deuren hier, dus ook die van het museum ;-) Deze geeft een overzicht van de verschillende bevolkingsgroepen in en rond Kapit, de verdeling van de godsdiensten, en de opzet van de industrie (voornamelijk houthandel, peper en rubber). we gaan een broodje eten (dat is vaak een donutsoort (zoet of hartig), of een broodje gevuld met een worstje of met kokosrasp) bij een bakker die we gisteravond ontdekten en dan naar het hotel waar we met joshua hadden afgesproken. De rit naar het Longhouse duurt drie kwartier en gaat over een zandweg vol kuilen, afgewisseld met houten bruggetjes over riviertjes. Als we aankomen is de chief net bezig met het slachten van versgeschoten 'wild boars' (wild zwijn) met een helper. Mariola kan het niet echt aanzien, dus Niek maakt de foto. Eigenlijk is het verboden om deze dieren te jagen en te verkopen, voor mensen in de stad is het verboden ze te kopen of te nuttigen. Maar hier worden ze gewoon aan de restaurants verkocht. Via een hangbrug komen we het longhouse binnen, wat je je moet voorstellen als een langgerekt complex op palen, opgedeeld in eenderde veranda met daaraan vast houten huizen van gelijke grootte en hoogte. In al die huisjes wonen families, en men hangt rond op de veranda. We gaan na het uitdoen van onze schoenen het huis van de chief binnen. Joshua geeft de meegebrachte fles sap aan de gastvrouw, en we delen wat snoep uit aan de kinderen. De gastvrouw schenkt het sap in bekers en deelt uit. Ze heeft net een baby gekregen, die op de grond ligt te slapen. Lagzaam komen er meer mensen binnen. Het huis van de Chief is duideijk het middelpunt. Er staat een TV, en twee banken, maar de mensen zitten op de vloer. Aan de muur hangen (jacht)troffeeen en foto's. Het is een gewone huiskamer eigenlijk, wat logisch is, met alle voorzieningen in deze wereld kan je niet verwachten dat omdat mensen toevallig in de jungle wonen ze zich deze moderne gemakken niet eigen kunnen maken. Na het bijkomen van de hitte en het opdrinken van de limonade gaan we ook de veranda op. We delen meer snoep uit, en gaan bij een groepje vrouwen en kinderen zitten. Aan de mannen delen we de vooraf in Kapit gekochte sigaretten uit, per stuk. Op de veranda is het redelijk koel. We schuiven steeds een paar deuren op, delen uit en kijken om ons heen. Aam de palen van de veranda hangen trossen schedels in een net, anders kan ik het niet omschrijven, het ziet er wat luguber uit, wat destijds waarschijnlijk ook de bedoeling was, het afschrikken van mensen. De mensen hier spreken geen engels, en ze spreken een dialect Iban-Maleis, waar wij niks van verstaan. Er lopen ook honden op de veranda, die hier weer als huisdier gehouden worden. Onder de veranda lopen kippen, en ligt ook afval. Tot onze verbazing gooien de mensen de snoeppapiertjes op de grond, onder de veranda. Als laatste schuiven we aan bij een oudere man, die ons uitnodigt bij hem te gaan zitten, wat je niet mag weigeren. Ook hij krijgt sigaretten. Via de gids vraagt hij waar we vandaan komen, wat we thuis doen, of we getrouwd zijn (op die vraag is het antwoord hier altijd ja, om niemand te choqeren). Dan worden we door een oud vrouwtje geroepen, die de beer gaat voeren. We kijken elkaar ongelovig aan, we zullen het wel niet begrepen hebben... Toch wel, een kleine Maleise beer zit op de veranda een bakje rijst leeg te eten. Als hij het op heeft krijgt hij van de vrouw nog een fles melk, die hij zelf kan vasthouden en leegdrinkt. Voorzichtig aaien we het jong, hij voelt zacht en pluizig, maar zijn nagels zijn al erg lang. Dan pakt de vrouw hem op en stopt hem in een kist. Dat vinden we minder, wat is de bedoeling met de beer? Joshua legt uit dat ze hem als huisdier houdt. Maar als de beer volwassen is, wordt hij erg sterk, en is hij niet zo schattig meer, vertellen we. Hij haalt zijn schouders op, 'dan gaat de beer in een grotere kist'. We begrijpen het niet, maar kunnen er ook niks mee. Het is tijd om naar huis te gaan. We hebben een beetje van de mensen en hun leefwijze gezien, maar we hebben geen contact met ze gehad. Het was een beetje aapjes kijken. Terug in Kapit duiken we onder de douche, eten een hamburger met frietjes bij Sugarbun, drinken twee glazan icetea om vocht aan te vullen, en gaan naar de supermarkt die we op de terugweg met de auto zagen, aan het eind van de hoofdstraat. Hier merk je dat alles via boten aangevoerd wordt, er is niet veel groente en fruit, wat er is is oud en duur! Zelfs het water in flessen is hier twee keer zo duur, maar we hebben toch proviand nodig voor onze reis nar Belaga morgen. Dus twee appeltjes, brood en een fles water, en twee pakjes koffiesmaak chocomelk. We lopen door naar een winkeltje waar handwerk van de Iban wordt verkocht. In het longhouse heeft niemand gebrobeerd ons wat te verkopen. We kopen twee houtsnijwerkbeeldjes, en zien een apart beeldje vam een copulerend stel, die je uit elkaar kan halen. Helaas kan de eigenaar er ons niks over vertellen, hij weet niet of het Chinees is, of Thais of Indiaas. Hij heeft het destijds voor 300 Rm gekocht, en dat wil hij ook weer er voor hebben. Dat vinden we veel geld, maar we maken wel een foto, als herinnering. Tijd om te tukken.
