Donderdagmorgen mislukt de poging vroeg opstaan om weer naar het rainforest te gaan. We boeken een retourtje Dunk Island (onbewoond eiland, met een resort, waar je kan zonnen, junglewalks maken en snorkelen) en Niek gaat nog snel in de bieb zijn e-mail ophalen. Dan komt het busje om ons naar de boot te brengen. Het eiland is erg rustig en relaxed, lekker lezen, BBQ lunch met salades op de boot, en dan een wandeling naar een snorkelstrand. Omdat het weer niet best was deze week, is het water nogal troebel, en zien we niks. Nouja, dan maken we er een prive zonstrand van...tot de boot weer vertrekt. terug o de camping hebben we een lekker aspergesoepje met pie gegeten.
Vrijdag gaan we met een kleine boot weg, kapitein en twee man personeel, en een stuk of 12 gasten. Na anderhalf varen zijn we op Eddyreef, en tijdens de eerste duik ziet Niek een giant murenenaal, Mariola ontdekt een wobbegongshark en verder zien we een whitetip reefshark, en inktvis. Een zat op een giant clam, en was mooi paarsblauw meegekleurd, en ander hing rond de stenen, en was ook gecamoufleerd. De tweede duik was dieper, maar ook iets grauwer. We werden achtervolgd door een remora, en ontdekten een upsidedown jellyfish, erg schattig.De nieuwe zeeziekte pillen (dramamine) lijken goed te werken, Mariola werd niet zeeziek. Ron 17 uur zijn we weer aan wal, en zo terug op de camping. Aangezien we gisteren teveel soep hadden gemakt, eten we dat vanavond maar weer ;-)
Zaterdagmorgen staan we wel vroeg op, eerst nog even naar de rainforest. En geluk, een cassiowary ontsnapt ons, maar ons zicht niet. Ongelofelijk hoe hij schijnbaar moeiteloos door die dikke begroeing verdwijnt. We zijn blij dat we er een gezien hebben, ook al was het vluchtig. Terug naar de camping, inpakken en op weg naar Cairns. De weg ernaar toe is prachtig, door suikerrietvelden, langs bananenplantages en de Great Dividing Range op de achtergrond. De campings liggen nogal ver van het centrum, dus we gaan op zoek naar een hostel. Bij de gevonden 'i' hebben ze geen lijst hostels, en geen lijst duikscholen, maar wel zat informatie. We nemen dus wat folders me en gaan verder op zoek. De hostels in de stad hebben geen kamers meer vannacht. Als we doorrijden komen we bij de pier uit, en alweer een 'i'. het blijkt dat deze stad vergeven is van de reisbureautjes die zich voor informatiecentrum uitgeven, maar dat dus niet officieel zijn. Hier krijg ik wel een backpackers magazine, waar hostels in staan, met wat tips welke rustig zijn. Deze bevinden zich achter het centrum en zijn Queenslander stijl huizen; van pastelkleurig geschilderd hout op palen. Gek genoeg zijn de meeste recepties van 12 tot 16 uur dicht, soort siesta zeker, dus soms duurt het even voordat we gehoor hebben. Met de eerste drie hostels hebben we geen geluk, zitten vol, en de vierde, Big Backyard heeft voor 3 nachten een tweepersoonskamer, voor 34 dollar per nacht. Dat is OK. Hij heeft een zwembad en een keuken met alles erop en eraan, inclusief veranda. Dat is wat minder, merken we 's avonds laat als we willen slapen, wij hebben de kamer naast de keuken, en met alle ramen in de keuken open kan je dus alles horen.... We maken er kennis met een australier die doordeweeks werkt en in het weekend hier slaapt. 's Avonds gaan we naar fasta pasta om te smullen.
Zondag slapen we uit, kijken door alle verzamelde duikfolders heen, en besluiten de stad in te gaan, internet zoeken, duikscholen uitchecken etc. We kopen melk en broodjes bij de Woolie en gaan dat op het plein oeten. Grappig genoeg komen we Nick tegen, een knul die ook op de boot zat in Townsville. We ontdekken internet voor 1 dollar per uur, en je krijgt er nog 10% korting op alle dingen die je er boekt ook. Dat is mooi meegnomen. Aangezien het weer opklaart, besluiten we dat we eigenlijk maandag al wel met een dagtocht mee willen, voordat het weer betrekt. Het lukt, voor 95 dollar pp gaan we morgen naar het Great Barrier Reef, en duiken. We lezen onze e-mail, en beginnen aan het verslag. Wegens de achterstand vanaf onze aankomst in NT, is dit veel werk.... we kopen ansichtkaarten, en schrijven die vanavond in de tuin.
Maandag moeten we vroeg op; we moeten om 07:30 bij de pier zijn. De voorruit van de auto blijkt van buiten beslagen, en met water krijgen we het er niet af, bovendien is een ruitenwisser kapot gegaan na de laatste wasbeurt in townsville, dus dat schiet ook niet op...dan maar met je hoofd uit het raam rijden, gelukkig is het op maandagmorgen nog rustig op de weg. We zijn op tijd, en parkeren bij de pier voor 50 ct per uur, maximaal 10 uur. Dat moeten we redden! Als de boot vertrekt, weten we gelijk waarom we er zo vroeg moesten zijn; hij gaat als eerste weg, omdat hij de langzaamste is... onee! Dat wordt een lange trip. Niek heeft een boek bij zich, Mariola niet. Dan maar insmeren en in de zon zitten, kijken of dat bruinworden nog lukt. Op de boot is een schipper en drie man staf, met 25 passagiers. Waarvan er nog drie duiken blijkt, de rest snorkelt. We gaan naar Michaelmas bay, een zandeiland en vogelreservaat, en naar Hastings reef. We krijgen een duikgids mee, omdat ze bang zijn dat we onder water verdwalen...... Het komt er op neer dat de gids met de andere duikers een kwartier eerder opstijgt om de duik te beeindigen en wij nog genoeg lucht hebebn om door te zwemmen. En we verdwalen niet...De lunch is erg smakelijk en de tweede duik stukken beter; veel koraal, en vis en een enorme blauwe maori wrasse, met de naam Wally, die zich nog laat aanraken ook. Hij lijkt te groot voor de cameralens, dus we zijn benieuwd hoe hij op de foto komt. Als we eindelijk terug zijn aan wal (moeten we nog juichen en klappen ook, om iedereen te laten horen dat we er zijn) rijden we snel naar huis, om te douchen. En de pakken hangen we op de veranda te drogen. Daarna rijden we terug, naar het centrum en gaan naar de nightmarket, waar ook een foodcourt is, en we eten een broodje falafel. Op de terugweg stoppen we bij de pub Shenannigan's, wat ook een motel en een hostel is. We zijn wel geinteresseerd in de motelkamer. Binnen vragen we of ze nog kamers hebben, maar we moeten morgen terugkomen, ze weten het niet bij de bar, en het kantoortje is pas 9 uur open. Het is er zo gezellig, dat we blijven hangen, drinken een (bundaberg)whiskey en cola van de tap (jaja) en kijken het karaokefeest aan. Om 1 uur is het afgelopen, en rijden we weer terug. Als we thuiskomen, is het stil op het balkon...
Dinsdagmorgen moeten we uitchecken, de kamer is voor drie nachten. Als Mariola haar rugzak optilt, zit er een enorme kakkerlak onder. Op zich niet gek, dit zijn de tropen, maar we hadden ze eerder verwacht in deze houten gebouwen. Het was dus een meevaller, dat we hem nu pas ontdekken. Toch effe rillen. Weer bij Shenannigan (S vanaf nu) hebben ze gelukkig een motelkamer, voor drie nachten is het 50 dollar per nacht. Dat doen we alvast, prima deal: eigen badkamer, ijskast, TV, airco en waterkoker met koffie en thee, en auto gratis voor de deur. Wij hebben vakantie!!! We vragen gelijk of ze een betrouwbare mechanic kennen, om onze ruitenwisser te fixen, het gat in de koplamp en de bijnaloszittende bumper. Gelukkig kent ze iemand, ze belt hem, en dan moeten we vanavond nog maar eens vragen. Prima. Dan naar de immigratiedienst, voor Mariola's visum. Ze krijgt papieren mee, om een rontgenfoto te laten maken. Op haar vragen (waarom na drie maanden in aussie opeens een X ray voor de laatste maand? waarom ik wel en al die backpackers met een jaarvisum die ook langer dan drie maanden in een aziatisch land zijn geweest niet? Leeftijdsdiscriminatie!) kan de beambte geen antwoord geven, alleen verwijzen naar een formulier, en een helpdesk e-mail adres. ALs M. wil weten wat er gebeurt als ze het niet doet, is het antwoord dat Canberra het visum kan afwijzen. Maar het proces gaat in gang als ze de foto hebben. Als ik geen foto stuur, maar met de helpdesk mail, blijft mijn overbruggingsvisum gelden. Geen duidelijke antwoorden, maar Mariola is vastbesloten dit ambtenarenproces te rekken. We gaan wel even naar het ziekenhuis om te informeren. Het zou 76 dollar kosten, en het wordt niet vergoed door immigratie of met een medicard. We gaan verder, naar een andere garage, maken daar een afspraak voor donderdagmorgen half tien, om te kijken hoeveel de reparaties zouden gaan kosten, en welke noodzakelijk zijn voor een roadworthycertificate (die we nodig hebben om de auto te mogen verkopen). We rijden ook naar de Queensland Road Authority, we willen weten hoeveel het kost om het kentekenbewijs te verlengen, en om te zetten naar Queensland (die van ons is uit NSW); maar de autoweg bureaucraten werken maar tot half vijf, dus zijn dicht. We gaan nog even op zoek naar Travellers Autobarn , om te kijken of ze 3th party insurance verkopen voor een paar maanden (die is namelijk verlopen), maar vinden hem niet. Wel een windscreen repairzaak, en daar worden we vriendelijk geholpen. Het is 35 dollar per scratch, maar ze zijn zo klein dat het niet noodzakelijk is. En als we de roadworthy bij de Shell even verderop doen, die zijn wat soepeler. Dat klinkt goed, maar we weten nog niet of we de auto hier of in NSW willen verkopen. Terug in het motel horen we dat we morgen om 10 uur terecht kunnen bij de hun bekende mechanic. Ze maakt al jaren gebruik van zijn diensten voor haar gasten, zodat ze zeker weet dat haar gasten niet worden afgezet, en tevreden blijven. Die avond zien we in de stad een straatoptreden van een zwaardslikkende indier. We krijgen er zelf honger van en wandelen naar de Esplanade, een soort boulevard. Daar probeert Niek krokodil en kangaroe en Mariola blijft bij de Baramundi (vis). Daarna gaan we naar de film 'Bruce Almighty' , erg geslaagd.
woensdag 2 juli 2003
We brengen de auto naar Gawin van Cairns Auction Centre, iets ten noorden van de stad. Reparaties: losse voorbumper, gat in linkervoorlamp, kapotte ruitenwisser, airco knop en toerenteller. Kostenschatting van 200 dollar. Gawin rijdt ons terug naar Cairns in een oude BMW. We lunchen op de Esplanade en lopen langs een reisbureau die Cod Hole / Ribbon Reef divetours met Taka aanbiedt, tegen standby prijs; dat is zo'n beetje de helft van wat je er anders voor betaalt! Helaas is de trip naar het Osprey reef, wat zelfs van het 'continental shelf' af ligt, niet tegen standby prijs beschikbaar. Dit klinkt heel erg interessant, maar we zoeken op Niek's aandringen nog of er trips direct vanuit Cooktown of Port Douglas gaan. Dat blijkt niet zo, gek genoeg zijn die trips nog duurder ook... We boeken alvast een dagtocht voor morgen met Cairns Reef Dive naar het GBR; dichterbij, op 10% korting. Als we opnieuw naar de Esplanade lopen besluiten we de reis naar Cod Hole toch te boeken! We gaan door naar 'the lagoon', een soort strand+meertje uitgegraven tussen Esplanade en zee. Cairns heeft net als Townsville geprobeerd een kunstmatig strand aan te leggen, maar dat is hopeloos mislukt. 26 miljoen dollar voor een hoop modder :o) Helaas is er veel wind en weinig zon, dus besluiten we al snel wat eten te gaan zoeken. Chinees & 'Steak, the lot' in de food-court. We duiken 'We of the NeverNever in' en gaan verder met internet; reisverslagen, mail, foto's en een chatsessie. Helaas is Pascale niet online, anders hadden we haar nog live kunnen feliciteren!
donderdag 3 juli 2003
Een snel ontbijtje en we lopen naar de shop van Cairns Reef Dive. Een busje brengt ons naar de pier, een boot brengt ons naar het rif. De boot is deze keer aanzienlijk sneller, en schudt dus ook meer. Bijna iedereen aan boord moet naar de reling om zijn ongenoegen eruit te gooien, behalve Niek & Mariola, dankzij Dramamine. Het is meer een duikersboot dan een dagtochtenboot, ze hebben zelfs een Reeftel, hotel op het rif. Als we aankomen bij Milln Reef duiken we eerst op de Three Sisters (3 bommies) en daarna doen we een walldive, vlakbij Whaler Reef. Het koraal is mooi, Niek botst bijna tegen een schildpad aan, er zwemt overal klein visspul. De lunch is niet fantastisch, je kan niet alles hebben denken we dan. Op de terugweg slapen we.
vrijdag 4 juli 2003
Te laat vragen we bij Shenannigan's of we ons verblijf kunnen verlengen. Alle kamers zijn al geboekt, dus moeten we verhuizen naar hun dorm (slaapzaal) voor 1 nacht. Alles inpakken en tijdelijk stallen bij de receptie, rugzakken mee slaapzaal op. Het is een 6-persoonskamer, we liggen boven elkaar in een stapelbed. Gawin brengt de auto terug, het kost maar 140 dollar, de aircoknop en toerenteller kon hij niet repareren. Niek dropt Gawin weer af bij zijn shop. We gaan naar Central, het grootste winkelcentrum van Cairns, waar Niek een (prepaid) simcard haalt met Australisch nummer (+6142312959) zodat lokaal bellen weer normaal kost. Helaas was Orange vergeten te vertellen dat het bellen in Australie ook als 'buitenland' in rekening wordt gebracht... We drinken een heerlijke koffie, informeren voor onderwaterhuizen voor camera's (helaas niet voor onze camera), kopen een zonnebril (de derde) voor Niek en nieuwe Teva's (de derde) voor Niek. We halen een maaltijd-voucher bij Shenannigan's, eten daar en drinken wat na.
zaterdag 5 juli 2003
Ineens is ons geheugen een zwart gat. Veel meer dan dat we internetten kunnen we ons niet herinneren van deze dag. Zouden we meer gedronken hebben dan we denken?
zondag 6 juli
Vandaag rijden we naar Kuranda, ten westen van Cairns, meer de bergen in. Dit is een toeristen-dorpje met walks, markets, een bird-aviary, sky-rail en nog wat. We lopen over alle markets heen, bekijken her en der wat snuisterijen. Voordeel van toeristisch is dat we een heerlijk broodje duitse braadworst met zuurkool en veel saus kunnen eten! Daarna gaan we een rainforest walk doen. Aan het begin van de wandeling is een vleermuizen-hospital, waar we even blijven kijken. Zo van dichtbij zijn het enorm schattige diertjes (gek genoeg zijn er dus ook vleermuizen die als huisdier gehouden werden), maar we mogen ze niet aanraken i.v.m. ziektegevaar. De forestwalk is verder niet bijzonder. Overal geasfalteerde paden, geen wildlife te zien behalve op het einde, als we langs een rivier lopen. We zien hier een lichtbruine snakebird, eerst op een stuk hout, maar dan zwemmend door het water. Dan snap je gelijk waarom ze snakebird genoemd worden. Terug in het plaatsje is alles gesloten, na drie uur gaan de toerbussen weg, dus is het gelijk een spookstadje geworden. We slingeren weer terug over de bergweg.
maandag 7 juli
Vandaag hebben we een 'niks-doen' dag. We hangen wat rond bij de lagoon, maar de regen maakt een einde aan het liggen.
dinsdag 8 juli
We laden de spullen van de kamer naar de auto. Aangezien de e-mail utwisseling met de immigratie dienst een grimmige sfeer begon te krijgen, en Mariola niet het risico wil nemen bij de grens een boete te krijgen, of nooit meer Australie in te mogen, rijden we naar het ziekenhuis en laat Mariola een rontgenfoto maken. Over een uur kan ze het resultaat ophalen. Dan gaan we snel even naar de Road Authority en vragen wat het kost als we onze registratie (kentekenbewijs) in Queensland verlengen, dat valt nog mee, 325 dollar voor zes maanden. Terug bij het ziekenhuis krijgen we een verzegelde envelop, maar helaas vertellen ze niet of alles in orde is of niet. Verbouwereerd gaan we naar de immigratie. Gelukkig blijkt daar dat deze dame alles wel gewoon mag bekijken en ze vertelt dan ook dat Mariola tiptop in orde is. De gegevens worden doorgestuurd naar Canberra en de verlenging-aanvraag zal in behandeling worden genomen. Mariola hoort een email te krijgen en dan kan ze een stempel in haar paspoort halen in Cairns of Brisbane (als het goedgekeurd wordt). Inmiddels hebben we nog maar drie weken nodig van de drie maanden die je dan krijgt...Als we terug bij de auto komen zien we dat er een scheur in de voorruit zit. Fraai is dat! Geen briefje onder de voorruit, niets. Zo zit je dus ineens weer met kosten. We besluiten naar de vriendelijke windscreen meneer te rijden (die heeft ons eerder goed geadviseerd) en vragen hem of hij de ruit kan vervangen, maar dat we de auto dan 4 dagen kunnen laten staan bij hem. Dat is geen probleem, voor 195 dollar kan veel. We lopen terug naar het centrum en maken snel een paar advertenties voor Carrie, die we her en der ophangen. Daarna naar Taka, die ons met een busje naar de boot brengt. Deze boten vertrekken vanuit een andere haven. Er zijn zo'n 26 passagiers aan boord en acht man crew. De boot is een stuk groter dan die van ProDive (Townsville), we delen de 4-persoonskamer met twee japanse jongedames. De japanners zijn gedurende deze trip meestal ziek/zwak/misselijk en dus altijd op het achterdek te vinden. Verder zitten er nog 3 Nederlanders op, Engelsen, 1 Amerikaanse, 1 Duitser, 2 Spanjolen en Australiers natuurlijk. 's Avonds krijgen we een lange briefing over het hoe en waarom op de boot. Na de briefing wordt er een voortreffelijke maaltijd aangeboden, die we binnen kunnen opeten, in een van de zithoekjes op de boot. We zijn blij als we het bed in mogen. De boot vaart bijna de hele nacht naar het noorden, naar onze eerste locatie; Cod Hole.
