Het is vroeg opstaan, en wat ontbijten. Niek zit al aan de warme eieren, Mariola beperkt zicht tot muesli en fruit, en een zeeziekte pil. Deze pillen gaan de komende dagen een belangrijk deel van het dieet uitmaken! De eerste duik is op Codhole, een plek die zo genoemd wordt omdat er erg veel Potato Cods voorkomen, van een niet geringe grote. De zee is ruw, en als we het water inspringen en via de lijn willen afdalen, raakt Niek even in paniek, Mariola zakt vrij snel af en gebaart hem het touw los te laten. het touw gaat namelijk wild met de stroming mee, maar als je loslaat hoef je alleen te drijven, en merk je minder van de stroming. ALles komt goed en samen dalen we af. We verbazen ons al snel over de hoeveelheid koraal, en wat zijn die vissen groot. We ontdekken zelfs een slapende potatocod. We hebben geen kompas, dus letten goed op herkenningspunten om dalijk de weg onder water terug te vinden. Het scheelt dat het zicht erg goed is. Voor de tweede duik krijgen we weer een briefing, we gaan naar een open plek onder water, ongeveer 10 meter diep en Paul (duikleider en instructeur) zal de Cods voeren, waardoor er een soort feeding frenzy ontstaat. Als we allemaal op onze knieen zitten (en door de deining heen en weer gesleept worden...) zwemmen er al een drietal Cods om ons heen. Ze komen erg dichtbij en je kan ze aanraken. FOTO Het is een prachtig gezicht. We zien ook een white tip aan komen zwemmen, maar die is niet zo geinteresseerd. Een flowery cod blijft op gepaste afstand hangen, hopend op wat afval. Tevens zwemt er tussen de cods een school rode baarsachtigen die ook agressief wat vis proberen te bemachtigen. Het is een aparte ervaring. Na het voeren zwemt Paul langzaam naar de boot, en de Cods zwemmen mee. Wij maken onze duik af, we willen nog dieper dan 10 meter, anders hebben we met de rest van de duiken en probleem. Na de lunch varen we verder, naar het noordelijke gedeelte van de Ribbon reefs. Hier maken we de middagduik, we zien schildpadden en rays, en de avondduik, waar we inktvis zien. Dit was de eerste keer dat we de nachtduik als volkomen relaxt ervoeren. Naast een lamp kregen we ook een lichtgevende stick op de fles, en daardoor zag je in het donker allemaal puntjes zwemmen. Ook de boot was goed verlicht, dus na een rondje zwemmen, hoefden we alleen maar onze lamp uit te doen om het schijnsel van de boot te vinden en terug te zwemmen.
Donderdag maakten we weer vier duiken, waarvan de riflocaties Steve's bommie en Temple of Doom eruit sprongen. Steve's bommie was vergeven van de vis, en ze waren erg actief, zowel de haaien als de scholen trevalli. Mar er was ook mooi kleingrut, verschillende soorten anemoonvis FOTO lionfish en een merkwaardig schepsel dat zich in een holte verstopt (donker) en als je er met een lamp op schijnt zie je een soort bliksemflitjes, een beetje zoals het lampje van de auto in Knightrider. Geen idee wat dat was (red file clam fish ofzoiets). Hoe hoger je kwam, hoe mooier de bommie werd, en Mariola is ver door haar lucht gegaan om foto's te maken. Bij Indiana Jones is het gelukt een triggerfish op de foto te zetten.
Vrijdag zouden we de laatste twee duiken maken voordat we terugvaren naar Cairns. We zijn al van het ribbonreef af, en de ochtenduik was koud, en in het diepe gedeelte wat grauw. Het was net of alle vissen nog wakker moesten worden, we vonden zelfs een slapende pufferfish die zichzelf in een stuk hard koraal 'gerold' had. Toen we boven kwamen stonden andere duikers op het dek. er waren Minke whales gezien. We klommen er snel uit, en zagen de whales. een aantal had geluk, en lag aan het touw van de boei in het water. Er waren er drie en je kon goed hun witte buiken zien. Je mag in het water zijn als de whales er zijn, maar je mag ze niet benaderen, je moet aan een touw blijven hangen. Helaas had Mariola net haar wetsuit uitgedaan (en dan is het een toer er weer in te komen). Niek twijfelde, omdat hij niet zeker wist of de whales dicht genoeg bij zouden komen, en je ze niet beter vanaf de boot kon bewonderen. Omdat was afgesproken, dat wanneer we whales zagen we niet verder zouden varen, zodat we een kans zouden hebben ze van dichtbij te zien, bleven we verankerd, en zou er geen tijd zijn voor een tweede duik op een andere lokatie/ Wel kon je nogmaals hier duiken, daar hadden we geen trek in, zo bijzonder was deze site niet, zeker vergeleken met wat we de afgelopen dagen hebben gezien.
De terugtocht was weer niet zo lekker, de wind woei lekker, en Mariola zat de hele terugreis buiten op het dek naar de horizon te staren. Het hielp wel, want Niek zat weliswaar buiten, maar te kletsen en moest uiteindlijk over de reling de vissen tot drie keer toe voeren. Beetje bij beetje wat lunch naar binnen gewerkt, maar blij toen we weer in Cairns waren. Vanaf de duikschool zijn we naar de windscreen gelopen om Carrie op te halen en we zijn weer bij Shennanigans ingecheckt, waar we deze keer wel vooruit gereserveerd hadden. Na het douchen en wat eten zijn we bekaf in slaapgevallen.
Zaterdagmorgen ging de telefoon, het was Markus, een jongen die per e-mail had gereageerd op onze plaatsing van Carry op de Carmarket Internet. Aangezien hij op meer auto's een reactie had gestuurd en wij de onze voor 3500 te koop hadden gezet, hadden we hem niet meer verwacht. Hij was notabene in Cairns gearriveerd en wilde de auto zien vanmiddag. Daar ging het rustige "we doen niks vandaag' dagje. Hup met Carrie naar een wasserette, uitgezogen en schoongespoten, en met degreaser behandelt omdat ze 'overolied' is (was tip van Gavin) en net op tijd terug. Markus stond met zijn vriend al op ons te wachten. Ze komen uit Oostenrijk en reizen twee en halve maand door australie voordat hun studiejaar weer begint. We laten de auto zien, de bijgaande kampeerspullen en ze lijken wel enthousiast. Echter, de registratie verloopt 31 juli, en de auto is in NSW geregistreerd. Daar zouden voor hun kosten bijkomen. Wij hadden al nagevraagd hoeveel het zou kosten de auto in Queensland over te laten zetten, en hier kan je de auto al voor 3 maanden registreren, met verzekering en Queensland nummerplaten voor 325 dollar. In NSW betaal je vanaf een half jaar en dat kost je 600 dollar. Een auto met registratie is makkelijker te verkopen, omdat de nieuwe eigenaar daar geen omkijken naar heeft, dus we overwogen om hem in Queensland over te zetten, voordat we hem in Sydney op de carmarket te koop zouden zetten. Dan konden we dat net zo goed nu doen.... dus we zeiden als zij hem voor 3500 dollar kochten wij de rego regelen. Ze gaan akkoord! Mooi, dan moeten we nu nog een roadworthy certificaat halen (mag je de auto verkopen?) en dan de overschrijfformulieren invullen. Vandaag is het zaterdag, dus dat gaat niet eerder lukken dan maandag. We bellen Gavin en die heeft maandagmiddag tijd. even geduld hebben dus... we nemen afscheid van de jongens en gaan naar de stad: internet checken of er soms nog meer liefhebbers zijn. Dat is niet het geval. Van de twee posters is wel elk een briefje afgescheurd. 's Avonds gaat Niek pizza halen bij Domino's (voorzichtig rijden nu hoor!) en we maken er nog een rustige TV-avond van. We zijn wel een beetje beduusd, we hadden niet echt gedacht de auro al in Cairns te vekopen....
Zondag is de relaxdag die we zaterdag voor ogen hadden. 's Middags gaan we richting vliegveld waar camperverhuurbedrijven zitten. We gaan ze allemaal af met de vraag of ze een relocation hebben, dwz wij rijden voor 10 dollar per dag een camper naar een ander verhuur station. Eentje heeft er een naar Sydney, maar pas volgende week en een heeft er een naar Brisbane, donderdag, en dan moeten we er in drie dagen zijn. Dat is weinig tijd...en we zouden in Brisbane weer moeten zoeken naar een relocation of vanaf daar een bus nemen. Laten we maar eens gaan bekijken wat autohuur kost.
Maandagmiddag rijden we met Markus en Fabian naar Gawin. We hopen maar dat ze de toerenteller die af en toe terugvalt niet opmerken. Mariola kletst er dus op los terwijl Niek rijdt en geeft ze tips over wat je zoal in twee maanden met een auto kan doen. De roadworthycheck wordt door een erkend inspectiebedrijf gedaan en duurt een uur. We dachten dat Gawin het zou doen..dus dat valt tegen. We wachten het uur in het gras af, en leren elkaar beter kennen. De uitslag van het rapport valt mee. Er moeten twee nieuwe achterbanden op, het getinte plastic moet er aan de voorste ruiten af; door de bobbels wordt het goede zicht belemmerd (? ze zijn wel streng in Queensland? ), gaatje in de uitlaat en er schijnt olie te lekken. Nou, Gavin kan dat laatste verhelpen, hij heeft echter pas woensdagmiddag tijd, en wij kunnen zelf het plastic eraf krabben en de banden laten verwisselen. We krijgen een tip waar je goedkoop banden kan krijgen, 50 dollar per stuk en ze zetten ze er op voor je. We gaan weer terug, zetten de jongens af, en gaan banden halen. Dat is zo gepiept. De rest van de middag zitten we gezellig de ruiten schoon te maken, tot vermaak van onze motel gastvrouw. Nouja, je moet wat voor je roadworthy over hebben, anders mag je de auto niet verkopen.
Dinsdag zijn we weer bij Taka langsgeweest, om de foto CD die we van de duikfotograaf gekocht hebben aan boord op te halen. Daarna lopen we langs de reisagente waar we de Taka dive trip Cod Hole geboekt hadden om haar feedback te geven. We hebben een gezellig gesprek, leuk mens. We informeren her en der naar busticketprijzen, tenslotte moeten we dalijk zonder Carry naar Sydney. We willen onderweg nog een paar plaatsen bezoeken, dus het moet een buspas worden met stops. Ook informeren we naar autohuur prijzen. We pikken her en der folders op, maar de prijzen waarmee ze adverteren schelen drastich van de prijs die ze noemen als je ze belt. Met de gouden gids in de hand bellen we er een flink aantal na. We krijgen een aardige deal bij Avis (en wij dachten dat de kleinere bedrijven goedkoper zuden zijn) en iemand van Cairns Direct zegt dat we even moeten langskomen.
Na alle bedrijven afgebeld te hebben doen we dat dan maar, tenslotte is het al tegen vijven, en we willen morgen een auto. Hij biedt ons een auto voor 40 dollar per dag, van Hertz. Je betaalt per dag dat je de auto gebruikt, ongelimiteerd aantal kilometers. Dat klinkt goed, en morgen beschikbaar. We nemen een optie, als de verkoop morgen om wat voor reden dan ook spaak loopt kunnen we kostenloos cancelen. We kunnen het haast niet geloven, maar nemen het aanbod aan. Die avond wandelen we nog naar de pier en gaan eten bij een authentiek amerikaans hamburgerrestaurant in de jaren 60 stijl (nee, niet de Mc). Thuis pakken we de bagage in en bekijken wat we kunnen weggooien, zonder Carry moet je toch alles weer ordenen.
Woensdagmorgen wisselen we 50 euro, omdat we geen geld willen pinnen (dalijk krijgen we namelijk 3200 cash), checken uit en slaan de bagage op. Met de oostenrijkers rijden we naar Gavin. Die heeft in no time de boel gefixed en rijdt weer naar de inspectie. Hij komt terug met een goed rapport. Niek gaat bier halen, en we drinken erop. We bedanken Gavin, en we rijden naar de stad. We vragen de jongens ons af te zetten bij Hertz, waar wij onze 'nieuwe' auto hebben. We krijgen het geld, nemen een foto FOTO en afscheid. Daaaaag, Carry, bedankt voor je goede zorgen!!
