In Darwin waren Ross en ik aan het wachten op een lift naar het westen. Elke dag hebben we de briefjes in de hostels in de gaten moeten houden, omdat grapjassen die briefjes steeds weer weghalen (en dan schiet het wachten niet echt op). We hadden besloten nog een laatste dag te wachten (na 4 dagen wachten) en anders met de bus richting Kununurra te gaan. We stonden in de YHA ons briefje te checken, toen achter onze rug twee canadezen stonden die vroegen of wij niet heel toevallig op zoek waren naar een lift west, met een 4WD! Dat was zo toevallig! Ja dat waren we dus. Het bleken Laurence en Manuel, twee franstalig canadezen. Het enige 'nadeel' was dat ze direct wilden vertrekken die middag en dat ze ook eerst een paar dagen in Kakadu wilden doorbrengen (waar Ross en ik dus net waren geweest). We hebben even nagedacht, maar vrijwel direct gezegd dat we meewilden. Dus die avond zaten we weer in Kakadu, tussen de miljoenen muggen. Omdat we nu een 4WD hadden, konden we wat meer zien van het park, alhoewel de meeste 4WD-wegen nog gesloten waren, helaas. We konden onder andere nu wel bij een grote waterval komen en dat was supermooi (ook nog gezwommen in het water, waarbij waarschuwingsborden staan dat er krokodillen zijn, maar waar iedereen zwemt..hoezo sociaal na-apingsgedrag).
Na Kakadu definitief verlaten te hebben, zijn we naar richting Bungle Bungle National Park gereden. Dit park kan je alleen in met een 4WD en de weg naar het park toe staat bekend als een van de moeilijkere 4WD-wegen (3 uur doen over 54 km). Hier begon voor Ross en mij eindelijk het avontuur (omdat we Kakadu al gezien hadden). Het spannendste gedeelte lag vrij aan het begin van de weg: een creek die overgestoken moest worden..Ross is er met blote benen doorheen gewaad om te zien hoe diep het was, maar deze bleek lager te staan dan de grootse verhalen die we bij het roadhouse hadden gehoord. Manuel is er voorzichtig doorheen gereden. Dat was dus gelukt! Grootse jubelstemming vanaf toen op de weg. Totdat Manuel opeens de auto niet meer in versnelling kon krijgen en we vrij snel ons realiseerden dat de auto kapot was. Das nie zo mooi, halverwege een 4WD-track.
We hoefden niet al te lang te wachten tot een eerste auto langskwam. Die hebben Laurence meegenomen om een mechanic te halen. Manuel, Ross en ik waren dus in de bushbush achtergebleven, wel met een auto vol eten en drinken en onze tentjes..dus het was super om daar een nacht te overnachten, echt helemaal alleen.(Tja het was mijn auto niet, dus ik snap wel dat Manuel wat meer aan het balen was dan ik). We zijn de volgende dag teruggesleept door Chuck, de nogal freaky mechanic, naar Turkey Creek (Warnum), het roadhouse.
Nou in Turkey Creek hebben we een week moeten wachten op auto-onderdelen vanuit Perth (das maar een paar duizend kilometer verderop). De eerste dagen was dat niet zo leuk en hebben Ross en ik geprobeerd een lift te krijgen van mensen die stopten bij het roadhouse (lekker ongegeneerd vragen om een lift). De volgende dagen leerden we de gehele locale, blanke bevolking van Turkey Creek kennen: drie helicopterpiloten van Heliwork WA, die sight-seeing vluchten verzorgen boven de Bungle Bungles (Nathan, Ross en Sam) en het meisje van de balie van Heliwork WA (Kelly) en de twee mensen van de East Kimberley tours; Andrew en Ben. Zij nodigden ons elke avond uit voor volleybal, BBQ en kampvuur met marshmellows en ik moet toegeven dat dit een van mijn leukste ervaringen in Australie is geweest! Het was leuk een kijkje te kunnen nemen achter de schermen van een roadhouse.
Ross en ik zijn met de Bungle Bungle-tour meegeweest, omdat we ze nu toch wilden zien. Dat was fantastisch mooi. De Bungle Bungles zijn heel erg indrukwekkend en de tour was het zeker waard. Op het laatst kregen we ook nog de kans een helicoptervlucht te maken over de Bungle Bungles en Laurence en ik hebben dat toen gedaan. Ongelooflijk mooie ervaring was dat. Australie van bovenaf is nog weer heel anders dan vanaf de grond. Vanuit de lucht waren bepaalde grondformaties heel goed te zien, bijvoorbeeld enorme ranges, tientallen/honderden kilometers lang. Zoveel ruimte, zoveel niets, zo groots. Australie, superland.
Na de week in Turkey Creek (we moesten weer een paar dagen langer blijven omdat Perth het verkeerde onderdeel had gestuurd..natuurlijk), was het lastig afscheid nemen,alhoewel het wel weer lekker was verder te reizen. We zijn naar Geiki Gorge National Park gegaan, een miljoenen jaar oud koraalrif dat nu aan de oppervlakte ligt.
Daarna via Derby (waar we direct weer zijn vertrokken omdat er niet veel te doen was), richting Broome gereden. De auto (zo sneu voor Manuel en Laurence) maakte intussen weer allemaal andere geluiden en een bezoek aan de garage leerde dat de auto niet zo heel ver meer zou komen. Zij gingen dus op zoek naar werk in Broome en ik moest dus een beslissing nemen over mijn ticket.
De ochtend van het wijzigen van mn ticket had ik een gesprek met Ross, waarin hij liet merken niet meer zeker te zijn over ons, of zoiets. Die dag besloot ik dan ook naar huis te willen. Ik wist op dat moment ook dat dat misschien een te impulsieve beslissing zou zijn, maar ik kon mijn eigen gedachten niet meer veranderen. Ik heb toen mn ticket veranderd van Sydney naar Perth, zodat ik nog wat tijd had de westkust te bekijken (in sneltreinvaart) en Perth.
In Broome heb ik erg emotioneel afscheid genomen van Ross en wie weet wanneer en waar ik hem de volgende keer weer tegenkom..We hebben in ieder geval tot het laatste moment erg met elkaar gelachen.
Ik ben toen met de Easyriderbus van Broome naar Perth gereden in 6 dagen. Dit is een afstand van zo'n 3500 km en we moesten dus elke dag flink veel afstand overbruggen. Onderweg heb ik Karijini National Park (erg mooi) gezien en ook hebben we gesnorkeld op het Ningaloo Reef (het equivalent van het Great Barrier Reef, maar naar gezegd wordt misschien wel mooier dan het Great Barrier Reef). Ik heb zelfs een haai gezien! Dat was erg cool. Het was wel gezellig in de bus, maar het was lastig genieten na zo'n moeilijk afscheid.
In Perth heb ik nog 2,5 dag doorgebracht en ben onder andere nog naar Fremantle geweest.
Ik wist dat Ross waarschijnlijk ook met de Easyriderbus naar Perth zou komen en toen ik op donderdagavond 17 juni die bus toevallig voorbij zag rijden, ben ik er achteraan gesprint en zag Ross uitstappen. Dat was erg vreemd. Ik heb hem uiteindelijk aangesproken en we hebben als vanouds gelachen en bijgepraat. Het was heel vreemd, maar gaf me wel wat rust. We hebben heel nonchalant gedag gezegd en zijn beide onze eigen weg gegaan. Het is raar hoe het allemaal gelopen is en het is raar hoe twee personen, na 7 maanden samen te hebben gereisd weer hun eigen pad moeten gaan bewandelen. Het leven is niet makkelijk.
In Perth ben ik 18 juni op het vliegtuig gestapt, vrij emotioneel. Afscheid nemen van Australie was zwaar. Het is zo'n groots, mooi en vriendelijk land. Ik heb er heel veel geleerd en heb het ideaal ook elke dag te lachen naar onbekende mensen, mensen te helpen als ze dat nodig hebben. Het was een schok weer in Nederland te zijn. Natuurlijk ben ik straks weer helemaal gewend en net zo op en top nederlander als iedereen om me heen. Maar ik wilde toch even zeggen dat het me opvalt dat iedereen in nederland zoveel voor zichzelf leeft en niemand zich bemoeit met de ander. Vechten voor je eigen ik (waarom wil je zo perse net ietsje eerder geholpen worden bij de kassa, terwijl iemand anders al langer wacht dan jij (en dat weet je..haha ik ben lekker eerder aan de beurt..het is toch triest..), waarom wordt er geen sorry gezegd als je tegen iemand aanbeukt, waarom moet die mevrouw op de fiets haar frustraties op mij afreageren in plaats van wat te doen aan de bron van haar frustraties..ross you were so right). Ik wil hier niet in meegaan, maar zal wel weer moeten. Helaas.
Op schiphol had ik erg snel mijn bagage en was het spannende moment daar: iedereen weer zien! Het was erg leuk weer de mensen te zien, die zo lang hebben meegeleefd. Heel erg bedankt voor alles, lieve mensen!
En dan ben ik nu thuis, alweer plannen aan het maken voor een volgend avontuur.
Voor eenieder die plannen heeft om te gaan reizen, eventueel naar Australie: Het is een unieke ervaring. Dieptepunten en hoogtepunten, maar op elk moment van de dag leef je, maak je dingen mee. De vrijheid en zelfs de kleine dingen waar je van kan genieten: je weet nooit wat er zich om het hoekje bevindt..Super!
Life is too short to waste
Kiss
Sanne
Wie ben ik?
Voorbereiding
Route
Reisverslagen
Foto's
Gastenboek