Hoi iedereen!
Ik moet zo rond deze tijd de keuze maken of ik langer in Australie wil blijven of niet. Ik weet niet zo goed wat ik wil. Aan de ene kant lijkt het me heerlijk thuis te komen en mensen weer te zien. Echt ik mis mensen steeds meer en meer..waarschijnlijk omdat ik het gevoel heb bijna naar huis te gaan. Maar als ik dan denk aan het thuiszijn, het zoeken naar werk, het dagelijkse ritme, misschien wel een beetje de saaiheid van het dagelijkse leven (alhoewel het natuurlijk is wat je ervan maakt), dan verandert mijn 'het naar huis willen'- gevoel direct in 'er is nog zoveel te zien in Australie'-gevoel. De mensen zijn zo enorm vriendelijk hier. Er is zoveel ruimte, zoveel natuur. Ik zie mezelf dan terugkomen in Nederland, opgesloten voelen. En ik weet dat dat ook wel weer went (en dat zal wel moeten), maar als ik dat nog even zou kunnen uitstellen, waarom zou ik dat dan niet doen? Er speelt de kwestie Ross en kwestie geld. Het zal moeilijk zijn afscheid te nemen van Ross, terwijl we beiden nog in hetzelfde land zullen zijn. Maar afscheid moet er toch een keer van komen en dan kan ik misschien maar beter lol hebben dan thuis op mn kamertje zitten, alhoewel ik daar mijn vrienden heb. 's Ochends ben ik er zeker van dat ik tot augustus wil blijven, 's middags begin ik te twijfelen en 's avonds (niet mijn tijd van de dag) wil ik gewoon lekker terug naar huis. Kwestie geld lijkt me trouwens duidelijk, maar genoeg werk te vinden hier. Ik wil alleen nog eventjes samen met Ross reizen, zonder aan het werk te moeten. Dat gun ik mezelf dan.
Dat is dus waar ik zo'n beetje mee bezig ben op een dag. Keuzes..
Verder weer een heleboel gezien en gedaan.
Ik was gebleven in Alice Springs. We kregen een lift van Luetje, die een oude backpackersauto heeft. Een Duits meisje, Verena, ging ook met ons mee. Dus met 4 man inclusief bagage, in die auto gepropt, op weg gegaan. We hebben 5 dagen gedaan over de weg van Alice Springs naar Darwin, zo'n 1800 km (met omwegen). Onderweg hebben we gekampeerd: met 3 man in de tent en Luetje in de auto, prima! We hebben onder andere gekampeerd echt pal naast de Devil's Marbles. Dat zijn enorme ronde stenen, waarvan de aboriginals geloven dat het de eieren van de regenboogslang zijn. Ook gaan er verhalen dat er een soort wezens onder de stenen wonen en die zuigen je dan de grond in. Daar had ik natuurlijk weer een nachtmerrie over die nacht..maar dat terzijde. Een erg mooie zonsondergang en zonsopgang bovenop die ronde stenen gezien. Het was te merken dat de tropen in aantocht waren trouwens. De lucht werd warmer en warmer en ik had geen fleece meer nodig (ik zeg het nog eenmal trouwens: mensen die naar Australie gaan: neem alsjeblieft warme kleren mee, het kan zo ongelooflijk koud zijn in bepaalde delen!).
Verder zijn we naar de Daly Waters Pub geweest. Dat is DE outbackpub en schijnt altijd vol te zijn. Het is een erg grappige pub, met een heleboel te zien. We hebben de karaoke van de plaatselijke Ome Cor kunnen omzeilen (alhoewel het overal op de camping te horen was..).
Lange afstanden per dag afgelegd. Nog een erg mooie plek waren de thermal pools van Mataranka. In een erg mooie omgeving van palmbomen (met een heleboel vleermuizen, die geur was dan wat minder) was een rivier, warmer dan normaal en superhelder. Echt een klein paradijsje (die je dan wel moet delen met een aantal andere toeristen). Maar desalniettemin erg mooi. En ook lekker verfrissend, want het was ondertussen weer 30 graden per dag..zweetweer!
Na Wataranka kwamen we aan in Katherine en hebben we gekampeerd bij Katherine Gorge, waar we de volgende dag kano's hebben gehuurd in de morgen. Ik kwam er net op tijd achter dat de mooie waterval (waarvoor je je kano uitmoet en een stukje moet lopen) rechts van ons was, terwijl alle andere kanoers al de andere kant op waren gegaan. We hadden dus de kans helemaal alleen op dit mooie paradijselijke stukje aarde te zijn. Fantastisch. Lekker gezwommen, totdat alle anderen ook eens eindelijk het plekje hadden gevonden.
Vanaf Katherine is het trouwens krokodillenland en overal zie je waarschuwingsborden dat je niet moet gaan zwemmen. Dat is echt erg jammer, want het is erg heet en dan ziet het water er erg lekker uit. Maar om nou mn leven te riskeren...Australiers zijn er trouwens dol op gruwelijke verhalen te vertellen over wat voor een gevaarlijk dier dat in australie leeft dan ook (en dat zijn er nogal wat).
Onze laatste stop was in Litchfield National Park, een erg mooi National Park met een heleboel watervallen (en plekken waar je wel kan zwemmen omdat er geen krokodillen zijn)(en toch kijk je eventjes om je heen). Eigenlijk van waterval naar waterval gereden, super!
In Darwin hebben we afscheid genomen van Luetje en Verena. Alhoewel het aardige mensen zijn, beiden, was er tijdens de reis weinig interessante communicatie, helaas. We hadden bijna elke nacht een kampvuur, maar bijna niemand zei iets. Ach ja, dat is ook wel weer bijzonder.
Darwin is saai. Na 1 dag had ik het wel gezien. We zijn wel naar de Mindil Beach Night Market geweest, een bekende markt hier, en dat was erg leuk. Lekker eten uit veel verschillende landen (voornamelijk azie trouwens).
En dan ben je dus 1,5 maand te vroeg in je geplande 'eindbestemming'. Geen plannen meer vanaf hier, behalve Kakadu National Park. Dat is een enorm wetlands nationaal park, zo groot als Belgie, met ook een heleboel culturele waarde . Het staat op de werelderfgoedlijst voor natuur EN cultuur, en dat is bijzonder (deden ze mij geloven). Dus daar wilde ik heen.
We hebben weer briefjes opgehangen in alle hostels en de volgende dag belden twee duitse meisje mij (Melanie en Anne), dat ze geinteresseerd waren om samen met ons een auto te huren. Dat hebben we uiteindelijk gedaan. En dus zijn we afgelopen week Kakadu National Park ingegaan. (Ik kan dan extra genieten van het feit dat je hetzelfde doet als de tours, die dan 400+ dollars kosten, terwijl we nu 100 dollar uitgaven p.p). We zijn bij alle interessante plekken gestopt en ook een aantal wandelingen gemaakt. Onze eerste stop was nog voor Kakadu: een boottocht over de Adelaide River (krokodillenparadijs), waarbij ze een stuk vlees buitenboord hangen en waar dan krokodillen op af komen en die zelfs omhoog gaan springen, uit het water om het vlees te pakken. De eerste keer voor mij dat ik krokodillen zag (of in ieder geval in het wild), en ik wist wel dat ze groot en eng waren, maar zo groot en eng. En ze bestaan dus echt. De vrouw van de boot had ook niet gezegd dat ze de boot op zouden komen klimmen, een paar centimeter van je vandaan. Ongelooflijke beesten en dus echt een van onze laatste natuurlijke vijanden. Ik was erg onder de indruk, het was fanastisch!(aanrader!)
Daarna richting Kakadu. Heel veel muggen in Kakadu trouwens, dat is ook wel logisch in een wetland..lekker rustig voor je tentje zitten zat er dus (net als in Nieuw-Zeeland) niet in.
We zijn onder andere naar Ubirr geweest, dat is een plaatsje dichtbij Arnhem Land. (Arnhem Land mag je niet in zonder vergunning, omdat het aboriginal land is.). Hier waren een aantal bijzondere en oude aboriginal rotstekeningen te zien. Sommige zelfs 5000 jaar oud. Dat is gewoon niet voor te stellen. We hebben op de Ubirr rots een erg mooie zonsondergang gezien en ook gepraat met een aboriginal ranger (die dan vloeiend engels spreekt, maar voor mij het moment waarop ik het dichtst bij de aboriginal cultuur ben geweest. Contact met aboriginals is moeilijk, en ik kan me ook wel voorstellen dat die mensen niet op toeristen zitten te wachten). Hij vertelde een aantal interessante dingen over aboriginals in Kakadu en over landmanagement.
Omdat Anne als enige niet naar Litchfield was geweest en het op de weg terug naar Darwin lag, besloten we daar de laatste nacht te kamperen, op de camping waar we met Luetje en Verena ook hadden gestaan en toen ook (heel stout) niet hadden betaald. En omdat Anne eigenlijk de enige reden was waarom we weer hier waren, was ik nogal verbaasd (en boos) dat ze niet eens naar de waterval ging kijken en eigenlijk helemaal niet zo geinteresseerd leek. Sjongejonge.
Beiden aardige meisjes, maar wederom weer niet de superklik die je met sommige mensen hebt. Ach mensen komen en gaan. Afscheid nemen doe je elke dag (van mensen en plaatsen) en het doet me soms niet eens meer wat. Dat is toch wel raar.
We kwamen in Darwin trouwens wel weer Verena tegen en die vertelde dat zij ook naar Kakadu was geweest met een groep mensen, in een huurauto en dat ze waren gekanteld met de auto (schade 40.000 dollar). Ik ben zo blij dat ik niet in die auto zat, want dat idee was nog wel in me opgekomen toen ik Verena met haar nieuwe groep de auto had zien huren..
En nu heb ik dus alles gedaan wat ik van tevoren had willen doen. Alles wat ik nu doe is extra en ik moet zeggen dat er een heleboel extra's nog te doen zijn. Het plan is nu om de westkust naar beneden te gaan, naar Perth, want iedereen die ik spreek zegt dat dat de beste stad van australie is (de wereld?). Hoeveel ik onderweg zal zien, hangt af van mijn vertrekdatum. Ik ga gewoon op pad en zie wel. Ik kan in een paar dagen van hier naar Perth komen en in een dag naar Sydney vliegen, dus ik zie wel wanneer ik die drang opeens voel komen. De westkust..ik hoor alleen maar superverhalen over de westkusy. Ross en ik hebben het afscheid nog eventjes uitgesteld door samen een lift te zoeken richting Broome. De briefjes hangen weer in de hostels en ik hoop dat er antwoord op komt, alhoewel vanaf Darwin iedereen naar Alice of Cairns lijkt te gaan. Ik merk het wel.
Hele dikke kus
Sanne
Wie ben ik?
Voorbereiding
Route
Reisverslagen
Foto's
Gastenboek