Sıkıcı olma endişesi taşımadan, sözlerinin boşlukta kaybolup gideceği hissine kapılmadan yazabilmek az şey değil. Hele yazılacak, konuışulacak bunca şey varsa ve televizyonlarda, gazetelerde bunların bir kırıntısı bile konuşulmuyorsa. Ya "ayrıntı"dan sayılır, ya "haber değeri" açısından eksi görülür. 500 bin kişiye ulaşıyorsan başka çaren de yok, baştan öyle formatlamışsın kendini. Halbuki o 500 bin kişi içinde gruplamalar yapsan ne değişik ilgi alanları, dert ortaklıkları ortaya çıkar? O insanlar için de kendi ilgi alanlarından, dertlerinden daha önemli değildir tek bir "jenerik" haber bile. O jenerik habere de kim bilir nasıl farklı açılardan bakıyorlardır.

İnsanları tek örnek giydirmeye çabalayan, tornadan çıkmış düşüncelere, beklentilere sahip olduklarını varsayarak yayın yapan televizyon kanallarının, gazetelerin topunu bir araya getirsen iletişim kelliğine merhem olmaz.