ฉ 1997 suwitetnc@thaimail.com
ตอนที่ 1
อันรักแท้ของแม่ต่อลูกนั้น ไม่มีวันจากไปแม้ไกลห่าง
ดังจะยกเรื่องราวให้เข้าทาง มาเล่าอ้างให้เห็นให้เป็นจริง
พิราบเจ้าเข้ามาอยู่เป็นหมู่ใหญ่ มาอาศัยในตึกคึกคักยิ่ง
ใช่อยู่เปล่าเฝ้าขี้เยี่ยวเหม็นจริงจริง คิดยิงทิ้งก็กลัวบาปประดับกาย
ธรรมดาพิราบอยู่คู่ไม้ต้น พนาสนฑ์ไม้ใหญ่ให้เหลือหลาย
มนุษย์เจ้าบุกเข้าเฝ้าทำลาย จึงกร่อนกลายเป็นตึกใหญ่มาแทนกัน
เพื่อตัวรอดปลอดภัยในชีวิต หรือว่าผิดชีวิตแท้ต้องแปรผัน
ย้ายอาศัยในหมู่ตึกครึกครื้นครัน ซอกทั้งนั้นอยู่กันเป็นครอบครัว
อันตัวใหญ่บินได้ก็ไม่ยาก เพียงกระชากเสียง"เฮ้ย" ยินก็บินทั่ว
แต่ลูกนกปีกไม่แก่ถึงแม้กลัว ก็เดินทั่วหนีไม่ได้ดังใจตน
แลมูลนกทั้งนั้นก็มีมาก อันหลายหลากเชื้อโรคกลั้วทั้งตัวขน
แหล่งหนไหนปีนเช็ดได้ไม่กังวล แต่ยอดบนใครเล่าเช็ดให้เข็ดเคือง
ทั้งร้อยวันพันปีมีสั่งสม ทั้งหลังคาช่องลมแลเหลืองเหลือง
พิราบเจ้าเข้ามาราวีเมือง คงแค้นเคืองคนเจ้ากรรมทำรายรัง
จำกำจัดเสียทีคงดีแน่ จึงไล่แม่พ่อนกที่คับคั่ง
ตาข่ายคลุมกันไว้อาศัยบัง เหลือลูกน้อยตามลำพังเพียงข้างเดียว
( อ่านต่อตอนที่ 2)
Links to other sites on the Web
My study faculty department
My university
ค่านมแม่
สายฝน...ยามเย็น
back....(กลับ)
My new poem
My promote website
Valuesponsor Advertising Network
