ฉ 1997 suwitetnc@thaimail.com
ตอนที่ 2
ฝ่ายลูกน้อยเเลคอยซึ่งอาหาร แม่เคยคลานประทานอย่างชาญเชี่ยว
แต่วันนี้ใยไม่มาหิวจริงเชียว จึงส่งเสียงเจื้อยเจี้ยวแม่จงมา
อนิจจาแม่เจ้ากรรมแสนลำบาก ต้องบินพรากจากลูกรักชะงักหา
ส่งกระแสเสียงใสปลอบใจมา โอ้ลูกจ๋าแม่มาแล้วอย่าแคล้วกลัว
เขาพากันกางตาข่ายมากรายกั้น ช่องทั้งนั้นถูกปิดสนิททั่ว
ต่างโต้ตอบปลอบใจให้หายกลัว ลูกทั้งนั้นส่งเสียงทั่วระรัวใจ
คนเจ้ากรรมทำงานมิทันเสร็จ ต่างเสด็จอ้างหมดวันพลันใจหาย
ตะวันรอนยอแสงสีแดงพราย ดังชีพน้อยเคราะห์ร้ายใกล้ปลิดปลง
ตกกลางคืนแม่เฝ้าแลชะแง้หา ลูกนกพาร้องเสียงขรมระงมหลง
โอ้แม่จ๋าลูกนี้หนาวสะท้านองค์ แม่จ๋าจงมากอดเข้าให้หนาวคลาย
แม่นกต่างเดินพลางหาทางเข้า ครั้งแล้วเล่าลุกรี้ลนมากหนหลาย
พลันอรุณรุ่งต้องมุ่งโบยบินไป หาเสบียงเตรียมไว้เผื่อได้ทาง
( อ่านต่อตอนจบ)
Links to other sites on the Web
My study faculty department
My university
ค่านมแม่
สายฝน...ยามเย็น
back....(กลับ)
My new poem
My promote website
Valuesponsor Advertising Network
