เสียสละ

เดียร์ลืมตาขึ้นมาพบว่าเขานอนอยู่บนเตียง(คิดไรฟะ) ที่เอวมีผ้าพันแผลพันรอบอยู่สภาพแวดล้อมรอบๆมีตู้ยาและชั้นวางยา เดียร์คิดว่านี่คงจะเป็นห้องพยาบาลชั้น2ของตึก9ชั้น แต่ที่ทำให้เดียร์ตะลึงกว่าก็คือมีสายตา4คู่จ้องมาที่ตัว เดียร์มองไล่ไปทีละคนๆซึ่งเป็นใบหน้าที่คุ้นตา แอม กิ๊ก เมย์ หวาน นั่นเอง "หะ…หา!"เดียร์สะดุ้งขึ้นมา "พักก่อนเถอะ..แผลนายพึ่งทำเสร็จใหม่อย่าทำให้มันแย่ลงดีกว่านะ"เมย์พูดพร้อมกับยิ้มให้ "ทำไมพวกเธอถึง…"เดียร์ถามงงๆ "เราเจอนายอยู่ในลิฟน่ะกว่าจะพามาได้ก็แทบแย่เหมือนกัน"กิ๊กตอบ "พวกเธอไม่กลัวฉันเหรอ"เดียร์ถาม "<IMG&NBSP;SRC=IMG cross.gifเนี่ยอ่ะเหรอ…"หวานยิ้มพร้อมหยิบปืนพกของเดียร์เล็งมาที่ตัวของเขา "หะ…หา!!"เดียร์ตกใจ "นี่เลิกเล่นบ้าๆได้แล้ว!"แอมตวาด "หึ หึ ฉันคงใช้เจ้านี่ยังนายไม่ได้หรอกมันไม่มีกระสุนสักนัดฉันว่านายคงเอาไปยิงใครจนหมดแล้วมั้ง"หวานกล่าว "นี่..เดียร์ไม่ฆ่าใครอยู่แล้วน่ะ"เมย์หันไปยิ้มให้ "แล้วอยู่ที่นี่ไม่กลัวคนบุกเข้ามาเหรอ"เดียร์ถาม "จะกลัวทำไมมีฉันอยู่ทั้งคน!"พันเปิดประตูเข้ามาในห้องเตียง เดียร์ตะลึงสุดขีดเพราะพันคือคนฆ่าเต้ต่อหน้าเขาเมื่อวานแต่เดียร์ไม่กล้าพูดจึงพยายามฝืนยิ้ม "ขอโทษนะ..ฉันลืมบอกไปเลยว่าเราได้พันมาเป็นยามเฝ้า..พันเขาเก่งอยู่คุ้มพวกเราแทบไม่ได้นอนเลย"เมย์กล่าว "อืม…"เดียร์ยิ้มให้แต่ในใจคิดหนักว่าจะบอกพวกเธอดีไหมแต่ความคิดก็ถูกสลัดทิ้งไปเพราะในมือพันยังถือปืนอูซี่อยู่ยังไม่ควรวู่วาม "เงียบกันหน่อยก็ดีนะเพราะประกาศเขตอันตรายจะเริ่มเที่ยงตรงนี่แล้ว"พันสั่งพร้อมเงี้ยหูฟัง
"สวัสดีนักเรียนทุกคนนี่เป็นเสียงอาจารย์ใหญ่ของพวกเธอเป็นไงมั่งผลงานไม่เลวนะ เด็กชายเลขที่…..9ล9 ต่อไปเป็นเขตอันตราย ตั้งแต่ 18:00 เขตA1 , 21:00 เขตสนามฟุตอบอลทั้งสนาม และ 24:00 เขต D5 บันทึกในแผนที่ดีๆนะจ๊ะ"
ทุกคนในห้องพยาบาลนั่งฟังนั่งบันทึกต่างสีหน้าเศร้าที่เพื่อนตายอีก "หิวข้าวจัง…เฝ้ายามตั้งนานแล้วยังไม่ได้กินอะไรเลย"พันบ่นพร้อมเอามือลูบท้อง "รับทราบ…ฉันจะไปดูในห้องครัวนะว่ามีอะไรพอทำกินได้บ้าง"เมย์ยิ้มพร้อมกับจูงมือกิ๊กเข้าไปในห้องครัวที่อยู่ภายในห้องพยาบาล "ฉันปวดหัวจัง"แอมพูดพร้อมทำสีหน้าอ่อนเพลีย "ตายละมีไข้นี่ เดี๊ยวเอายาแก้หวัดมาให้นะ..ขวดที่วางอยู่บนโต๊ะใช่มั้ย"หวานวิ่งไปหยิบขวดยาแก้หวัดมาให้แอมทาน "ขอบใจ..งั้นฉันขอนอนพักนิดนึงนะ"แอมหลับไป หวานจึงลุกไปหาพัน "นายก็เหมือนกันไปพักบ้างสิเดี๊ยวฉันเฝ้าต่อให้เอง" "ไม่เป็นไรหรอกฉันสบายดีเธอเข้าไปช่วยเมย์กะกิ๊กเถอะ"พันตอบ หวานจึงเดินเข้าห้องครัวไป พันได้โอกาศขณะทุกคนเผลอเข้าไปในห้องเตียงที่เดียร์อยู่ "ไงเมื่อวานเห็นไรมั่ง"พันถือปืนเล็งมาที่เดียร์ "อะ..อะไรเหรอ"เดียร์แกล้งงง "อย่ามาโกหกเมื่อวานแกแอบดูตลอดเลยสิก่อนที่ฉันจะไปต่อได้แอบมองสักพักก็เห็นแกคลานออกมาตอนแรกจะฆ่าแล้ว..แต่คิดอีกทีแกอาจจะมีประโยชก็ได้"พันกล่าว "<IMG&NBSP;SRC=IMG cross.gifสารเลว" ผัวะ!พันต่อยปากเดียร์เลือดออก "อย่าเสียงดังไม่งั้นนังพวกนั้นตายเพราะฉันอีกแน่"พันใช้มือปิดปากเดียร์และยิ้มให้ เดียร์หันไปมองที่เตียงข้างๆก็ต้องช็อก เมื่อเห็นแอมนอนตาค้างที่ปากมีเลือดไหลออกมาเลอะเสื้อผ้า "ฉันเอายาพิษของนังเต้เปลี่ยนใส่ยาแก้ปวดหัวน่ะสิ..ในสถาการแบบนี้ทุกคนย่อมปวดหัวกันเป็นธรรมดา"พันกล่าว "อาหารเสร็จแล้วนะ"หวานวิ่งเข้ามาในห้องก็ต้องกรีดร้องตกใจ "เห็นแล้วสินะ"พันกล่าวพร้อมหันปืนเล็งยิงใส่หวานถูกที่ไหล่เลือดสาดเลอะผนังห้องหวานล้มลงพยายามคลานตะเกียจตะกายไปหลบหลังตู้ยา พันรีบตามเธออกไปเพราะกลัวว่าเธอจะเอาอาวุธมาต่อสู้กับเขา ปังๆๆๆ!พันยิงใส่ตู้ยาขวดยาแตกล้มระเนระนาด เสียงปืนทำให้เมย์และกิ๊กวิ่งออกมาดูพันรีบเปลี่ยนเป้าหมายหันไปยิงพวกเธอแทนทั้ง2วิ่งเข้าไปในห้องคว้าปืนแล้วหลบอยู่หลังโต๊ะอาหาร ปัง! ปัง!เมย์ใช้ปืนยิงต่อสู้กับพัน ปังๆๆๆ!พันยิงใส่อย่างบ้าคลั่งโต๊ะกำบังเป็นรูพรุนกระสุนทะลุไปถูกห่วงข้อมือข้างขวาของกิ๊กพอดีทำให้มันระเบิดตูม!ฉีกข้อมูลขาด กิ๊กดิ้นทุรนทุรายเมย์ตกใจวิ่งเข้ามากอดกิ๊กและร้องไห้ "เกมส์โอเวอร์แล้ว"พันตะโกนและเดินเข้ามาใกล้ "ย๊า……"ฉึก!!หวานใช้มีดทำครัวปักกลางหลังพัน "แสบนะมึง"พันโกรธจัดหันปืนยิงใส่หวานปังๆๆ!ร่างทะลุเลือดกระฉูดล้มลงตายคาที่ "<IMG&NBSP;SRC=IMG cross.gif<IMG&NBSP;SRC=IMG cross.gif"เดียร์ตะเกียกตะกายเดินมาใช้มีดพกปาใส่เฉียดโดนคอของพันเลือดพุ่ง พันแค้นจัดหันไปยิงใส่แต่เดียร์กระโดดหลบได้ "เดียร์หนีไปซะ……."เมย์ตะโกนสั่ง พันหันมามองก็อึ้งหนักเพราะในมือของเมย์ถือระเบิดลูกหนึ่งที่แกะสลักออกแล้ว "จุดจบของแกแล้ว<IMG&NBSP;SRC=IMG cross.gifเลว"เมย์ปาระเบิดใส่เป็นผลให้ห้องนั้นตูมสนั่นไฟลุก กระจกหน้าต่างโดนแรงอัดแตกทะลุออกมานอกตึก แม้แต่ทหารที่เฝ้าอยู่ชั้น10ก็ยังตะลึงกับระเบิดพลีชีพของเธอ "หวังว่าคงไม่ถล่มนะ"อาจารย์ใหญ่พูดพร้อมหัวเราะทิ้งท้าย เดียร์หนีออกมาได้แต่สภาพร่างกายบอบช้ำหนักโดนสะเก็ดระเบิดเล่นงานเดียร์คลานอย่างหมดแรง ปึก! หัวของเดียร์ชนกับต้นขาของใครคนนึงตรงหน้า…
เด็กหญิงเลขที่4 วาคารุ แอม
เด็กหญิงเลขที่38 เรนะ หวาน
เด็กหญิงเลขที่12ซากุไร กิ๊ก
เด็กหญิงเลขที่18 คาวามิ เมย์
เด็กชายเลขที่15 อุราชิมะ พัน……..ตายเหลือ19คน

ตายเพราะปาก

เวลา 14:55นาที อีก5นาทีเขตอันตรายC2จะเริ่มขึ้น ตั้วที่ซ่อนตัวอยู่เริ่มรู้สึกท้อแท้และหงุดหงิดอาวุธที่เขาได้คือพัดเกาหลี "โธ่เว้ย…<IMG&NBSP;SRC=IMG cross.gifพวกรัฐบาลสารเลว แกมันก็ดีแต่บังคับคนอื่นให้ทำตาม…แน่จริงมาตัวตอ่ตัวกับกูสิเว้ย"ตั้วตะโกนระบายออกไปอย่างกลั้นไม่อยู่ "เอาไงดีครับเจ้านั่นพูดต่อต้านรัฐบาลโดยตรงเลยนะครับ"ทหารที่ดัดฟังทางไมโครโฟนที่กำไลของนักเรียนพูดกับอาจารย์ใหญ่ "กำจัดมันซะอย่าให้ใครเอาตามอย่าง"อาจารย์ใหญ่กล่าว "ครับผม"ทหารแข็งขันรับคำสั่งและตรงไปที่คอมควบคุมกำไลเพื่อส่งสัณญานวิทยุทำลายกำไลของตั้ว "ไงว๊า….แน่จริงมาตัวๆเลยดีกว่าจะเตะให้กลิ้งเลย<IMG&NBSP;SRC=IMG cross.gifงี่เง่า"ตั้วยังไม่หยุด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด "ฉันจะ….เอ๊ะ!…เฮ้ย!"ฉันขอโทษไม่นะไม่ ตูม!กำไลทั้ง2ข้างระเบิดพร้อมกันกับเวลาที่พื้นที่นั้นเป็นเขตอันตรายพอดีตั้วดิ้นทุรนทุรายอย่างทรมาณ ไม่ช้าก็ค่อยๆหมดลมหายใจขาดใจตาย "แค่นี้..พวกเราก็หาข้อแก้ตัวกับเบื้องบนได้แล้ว"อาจารย์ใหญ่พูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
เด็กชายเลขที่35โอกาว่า ตั้ว……ตายเหลือ18คน

LOVE

เอกหนีรอดจากความตายที่เพื่อนหญิงกลุ่มหนึ่งระห่ำขึ้น เดินโซเซไปเรื่อยๆอาวุธที่เขาได้ความจริงคือ เซนเซอร์คอมแพค ที่ไม่สามารถฆ่าใครได้เพราะมันคือเครื่องมือติดตามความเคลื่อนไหวของแต่ละคน ขณะนั้นเวลา 16:10นาทีพื้นที่ที่เอกอยู่ใกล้กับเขตอันตรายมากแต่เขาก็ยังเสี่ยงที่จะลัดผ่านเข้าไปเพราะมีใครบางคนหลบอยู่แถวนั้นคนเดียว เอกภาวนาขอให้เป็นโบว์ เมื่อเอกเข้าไปใกล้จุดที่มีผู้หลบซ่อนอยู่นั้นหน้าจอในเซนเซอร์จุดนั้นกลับเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว เอกเห็นอย่างนั้นจึงวิ่งตาม เป้าหมายอยู่ตรงหน้าเอกหาถูกคน บุคคลที่วิ่งนำหน้าเขาตอนนี้คือโบว์จริงๆแต่ทำไมเธอต้องหนีเขาด้วย "อย่าหนีนะ..ได้โปรดฉันต้องการมาช่วยเธอนะ"เสียงตะโกนสุดเสียงทำให้โบว์ที่วิ่งนำหน้าเสียวสันหลังวาบและรู้สึกฉงน "อย่าตามมานะ!คนอ่อนแออย่างนายเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะอย่าตามมา!"โบว์วิ่งไปดูหมิ่นไปกระหืดกระหอบ "ฉันปกป้องเธอได้ได้โปรดหยุดก่อน" "หยุดก็โง่สิ นายจะหลอกให้ฉันตายใจแล้วฆ่าทีหลังใช่มั้ย"โบว์ยังวิ่งไปเรื่อยๆแบบไม่เชื่อใจ "ถ้าฉันจะฆ่าเธอจริง ฉันคงทำไปแล้ว"เอกพูดอย่างเศร้าสร้อยและหยุดวิ่งตาม ทำให้โบว์หันกลับมามองและหยุดคิด "นายตั้งใจจะช่วยฉันจริงเหรอ…?"โบว์กล่าว เอกหันมายิ้มให้ โบว์วิ่งเข้าไปกอดด้วยความดีใจอย่างที่สุดน้ำตาไหลพราก ขณะที่ทั้ง2กำลังกอดกันทันใดนั้นเอกก็ชำเลืองเห็นเพื่อนชายตัวเล็กนามโจ้ที่ทั้งเก่งกีฬาและฉลาดยืนอยู่ข้างหลังโบว์และเล็งปืน.357มาที่เขา เอกตะลึงตัวแข็งทื่อและพูดกับโบว์เบาๆ "ส่งปืนมานี่…" "อะไรนะ…"โบว์ที่ยังไม่รู้ตัวถามเพราะไม่ได้ยิน "ส่งปืนมา….สิ"เอกพยายามพูดอีกครั้ง "ว่าไงนะ..พูดดังๆสิ"โบว์ยังไม่เข้าใจ "บอกให้ส่งปืนมา!!" ปัง! ยังไม่ทันที่โบว์จะส่งปืนกระสุนที่โจ้ส่งมาก็แล่นเจาะศีรษะของเอกเสียแล้วเลือดทะลักตายคาที โบว์กรีดร้องตกใจและหันกลับไปเป็นจังหวะเดียวกับที่โจ้ปล่อยกระสุนชุดที่2พอดี ปัง! ปัง! ปัง! กระสุนพุ่งผ่านร่างของโบว์เลือดกระฉูดโบว์ล้มลงแทบเท้าเอกขาดใจตาย "ขอให้รักกันนานๆนะ"โจ้พูดอย่างเลือดเย็นพร้อมเก็บอาวุธของเขาและเธอเดินจากไป

เด็กชายเลขที่25 เรียวซึกิ เอก
เด็กหญิงเลขที่6อิคารุ โบว์………..ตายเหลือ 16 คน

LOVE2

เวลา 17:40นาที
ในห้องทำขนมตึกเอนกประสงค์ชั้น2 ประตูถูกปิดจากด้านในแน่นหนา ตืด…ตืด….ตืด นี่เป็นเสียงของมือถือที่ไร้สายตอบรับแม้ว่า แพร และนิวที่ไว้ใจกันจะพยายามกดโทรออกจนมือแทบพังแล้วก็ตาม "ให้ตายสิโว้ย…คลื่นเต็มแต่โทรไม่ได้ ซวยชะมัด"นิวกล่าวอย่างหัวเสีย "พวกมันคงhackไม่ให้พื้นที่นี้มีสัณญานละมั้ง"แพรกล่าวสีหน้าเศร้า "ไม่เอาน่าชีวิตก็งี้แหละ….อ่ะ…เอ่อถึงตอนนี้มันจะแปลกกว่าปรกติก็เถอะ"นิวพูดปลอบ "ตามฉันมาได้ไหม?"แพรเอ่ยถาม "ไปไหนละ?" นิวงง แต่แพรไม่พูดอะไรแต่จูงมือนิวเดินออกจากห้องไป เดินไปเรื่อยๆ ขึ้นบันไดไปจนถึงชั้นบนสุดของตึกเอนกประสงค์ "เรามากระโดดพร้อมกันนะ"แพรพูดสีหน้าเศร้า "วะ..ว่าไงนะ! ฆ่าตัวตายน่ะเหรอ"นิวอึ้ง "ถ้าจะให้ฉันฆ่าเพื่อนฉันขอฆ่าตัวตายดีกว่า ตอนนี้เราจนมุมแล้วอีกไม่นานเกมก็จะจบ"แพรฝืนยิ้มให้ ทั้ง2ปีขึ้นไปยืนบนที่กั้นระเบียง จับมือกันแน่น ก่อนที่จะพร้อมใจกันกระโดดลงสู่เบื้องล่างศีรษะหม่งพื้นดับคาที่ทั้งคู่ ถึงแม้ร่างกายทั้ง2จะสูญสลายแต่ความรักที่มีให้กันไม่ได้สลายตามไปด้วยแม้แต่น้อย

เด็กชายเลขที่40 ปูชิ นิว
เด็กหญิงเลขที่16ฮิคาโกะ แพร ....ตายเหลือ...14คน

นักล่า

วันที่2 เวลา 18:00
"สวัสดีนักเรียนที่รักทุกคนเป็นไงมั่งซำบายดีกันอยู่ไหม?ตั้งแต่เที่ยงถึงตอนนี้มีผู้เสียชีวิตเพิ่มขึ้นตามเป้าหมายเด๊ะ!ทุกคนเก่งมาก ครูจะประกาศชื่อคนที่ตายเด็กชายเลขที…..ฯลฯ เหลือ14คน ต่อไปเป็นเขตอันตรายวันนี้ตั้งแต่3ทุ่ม D1 ตั้งแต่เที่ยงคืน A9 ขอให้โชคดีแล้วเจอกันใหม่"
"โห…ตายกันเป็นพรวนเลยว่ะ…"อาร์ตหันไปพูดยอกกับเพื่อนชายอีก2คน คือ สาริสและปรินทั้ง3รวมกลุ่มกันซ่อนตัวอยู่ภายในห้องศูนย์คณิตศาสตร์ "งั้นเหรอ…ต้องรีบแล้ว"สาริสได้ยินที่อาร์ตพูดจึงเร่งมือพิมพ์อะไรบางอย่างลงคอมพิวเตอร์ที่มีอยู่ในห้องนั้น "ถามจริงเหอะ..จะได้ผลแน่เหรอ <IMG&NBSP;SRC=IMG cross.gifhackทำลายข้อมูลอะไรเนี่ย"อาร์ตพูดหยอก "โธ่..เชื่อใจได้เลยฉันเนี่ยแหละมือโปรเรื่องhack"สาริสกล่าวอย่างมั่นใจ "ขอให้มันจริงเหอะ"ปรินพูดแทรกขึ้นมา "อยู่เฉยๆแล้วกันฉันไม่มีสมาธิ!"สาริสพูดอย่างหงุดหงิด
"อืม……."อาจารย์ใหญ่ที่แอบดักฟังจากไมโครโฟนนั่งฟังสีหน้าเครียด "ผมเห็นว่าเจ้าพวกนี้จะสร้างความวุ่นวายแน่ เราควรที่จะส่งสัณญานทำลายกำไลของพวกมันนะครับ"ทหารที่นั่งข้างๆเสนอความคิดเห็น "ใจเย็นก่อน…เราไม่ควรแซงแทรงอีกเป็นครั้งที่2ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติดีกว่า"อาจารย์ใหญ่กล่าว "แต่ว่าถ้าเกิดมันhackได้จริงเราจะเดือดร้อนนะครับท่าน"ทหารยังแย้งไม่หยุด "บอกให้เป็นไปตามธรรมชาติไง!!!!"อาจารย์ใหญ่ตวาดใส่จนทหารรอบข้างหันมามองกันเป็นแถว "ขะ..ครับ"ทหารรับคำสั่งไม่กล้าหือ
"เราขาดอุปกรณ์อะไรมั่งรึเปล่า"ปรินหันไปถามสาริส "ทุกอย่างพร้อม เสียอย่างเดียวห้องนี้ไฟดันไม่ติดสักดวงมืดว่ะ" "มีไฟฉายก็น่าจะพอใจแล้วนี่นาอีกอย่างขืนเปิดไฟคนอื่นก็ต้องรู้สิว่าเราแอบอยู่ในนี้"ปรินกล่าว "เอางี้สิวันนี้พระจันทร์สว่างเชียวเปิดหน้าต่างรับแสงเข้ามาเสริมดีกว่านิ"อาร์ตหันไปพูดกับทุกคน "อย่าทำนะ…."สาริสหันไปปลาม "ทำไมละในนี้ร้อนอบจะตายอยู่แล้ว"ปรินบ่น "ฉันว่าไม่ปลอดภัยนะ"สาริสยังคงแย้ง "โอ๊ย…ไม่เอาแล้วฉันก็ร้อนเหมือนกันขอเปิดเหอะนะ"อาร์ตพูดหยอกสีหน้าทะเล้น "เฮ้อ…เกิดอะไรฉันไม่รู้นะ"สาริสตอบ อาร์ตตรงไปเปิดหน้าต่างบานหนึ่งและหันมาพูด "ไม่เป็นไรหรอกฉันดวงดีมาแต่เกิดฮ่ะๆ" ฉึก! สิ้นเสียงปรินกับสาริสหันไปมองอยากตกตะลึงอาร์ตนอนฝุบหน้ากับพื้น ปรินวิ่งเข้าไปดูและผลิกเธอขึ้นหงายก็ต้องอึ้งเมื่อมีลูกศรโบกันปักที่เว้นหน้าผากเธอพอดี ฉึก!ลูกศรอีกดอกพุ่งเข้ามาภายในห้อง "แย่แล้วมีคนร้ายอยู่ใกล้เรา"ปรินตะโกนบอกสาริส ทั้ง2วิ่งไปหลบที่มุมห้อง "ใครกันวะ.."สาริสหันไปกระซิบกับปริน "มันรู้ว่าเราอยู่นี่…เป็นไปได้ยังไงกัน"ปรินยังคงตะลึง สักพัก แอ๊ด………..เสียงเปิดประตูดังขึ้น มีนักเรียนชายคนหนึ่งเดินเข้ามา "ใครวะน่ะ?"สาริสหันไปกระซิบ "<IMG&NBSP;SRC=IMG cross.gifโจ้!!…<IMG&NBSP;SRC=IMG cross.gifชาติชั่x " "ตายละ!!อาวุธพวกเราอยู่ตรงบนโต๊ะนั่น"ปรินนึกขึ้นได้ทั้ง2ตัวสั่นเหงื่อแตกพลั่ก โจ้เดินมาที่โต๊ะหนึ่งมีอาวุธ3อย่างวางบนโต๊ะทั้ง ปืนMP5 ดาบ และไม้ปิงปองโจ้หยิบปืนMP5ขึ้นมา "พวกมึงหลบกันทำไมออกมาสู้กับกูสิ ฮ่ะๆ"โจ้ตะโกนท้า ในใจของทั้ง2กลัวจับใจ ปัง! โจ้ใช้ปืนยิงไปที่แจกันติดผนังมุมเดียวกับที่ทั้ง2หลบอยู่แตกกระจาย "มันรู้ว่าเราอยู่ไหน เป็นไปได้ไงวะ?!!"ปรินตะลึงเมื่อเห็นโจ้เดินเข้ามาใกล้ และเล็งปืนมาที่พวกเขา "เฮ้ย…อย่ายิงนะ"ปรินตะโกนสั่ง โจ้หัวเราะหึ หึ "จนตรอกแล้วยังจะปากดีอีก…" "โจ้..พวกฉันมีวิธีนี้ออกจากที่นี่ละพวกเรากำลังจะhackทำลายระบบของมันแล้วเราทั้งหมดก็จะหนีไปด้วยกัน"สาริสพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ "เหรอ….ไม่เลวนี่นา"โจ้หยุดคิดและกล่าวชมทำให้สาริสและปรินเริ่มใจชื้อขึ้นมา "<IMG&NBSP;SRC=IMG cross.gifโง่ แกมันโง่ที่ต่อกรกับพวกรัฐบาล มันไม่มีทางแพ้พวกโง่อย่างแกหรอก!"โจ้เย้ย "พวกเราจะต้องรอดเชื่อฉันสิ"สาริสยังคงใช้หลักการเดิม "วิธีที่ดีที่สุดฉันว่าเล่นตามเกมส์ดีกว่าฮ่ะๆๆๆ"โจ้หัวเราะ พร้อมหยิบปืน.357ขึ้นมา ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!กระสุนทะลวงผ่านสู่ร่างของเด็กชายทั้ง2ที่จนมุมไร้ทางสู้ ผนังห้องที่ขาวสะอาดบัดนี้เปรอะไปด้วยคราบเลือด พื้นกระเบื้องมีเลือดนอง คาวเลือดคลุ้งโชยในสายลม โจ้มองดูร่างเพื่อนทั้ง2สักพักก็ตรงไปที่จอคอมพิวเตอร์ที่เปิดค้างไว้โจ้คลิกเกมส์ไพ่เล่นชั่วครู่ก่อนที่จะเก็บอาวุธ และเซนเซอร์คอมแพคตามตัวลงกระเป๋าจากไปจากห้องนั้น ท่ามกลางความโล่งใจของรัฐบาลที่กลัวกันเรื่องhackระบบ

เด็กหญิงเลขที่8 ริววามิ อาร์ต
เด็กชายเลขที่23โทโมยะ สาริส
เด็กชายเลขที่27นากาชิมะ ปริน …….ตายเหลือ11คน

STOP!!! ดูชื่อผู้ยังมีชีวิต+สกอล+อาวุธ+สถานะทางร่างกาย

เด็กชายเลขที่1 ทาคุยะ เดียร์ ฆ่าเพื่อนแล้ว 1คน อาวุธ: ปืนพกสั้น [บาดเจ็บสาหัส]
เด็กหญิงเลขที่2 อิสุมิ เอ๋ ฆ่าเพื่อนแล้ว0คน อาวุธ: ปืนอัดลม
เด็กชายเลขที่5 คาเมนาชิ ท๊อป ฆ่าเพื่อนแล้ว0คน อาวุธ: ปืนบาเรตต้า
เด็กชายเลขที่13 คาวาดะ ไฮด์ ฆ่าเพื่อนแล้ว0คน อาวุธ:ปืนช๊อตกัน
เด็กหญิงเลขที่14 ฮิกานะ ปลา ฆ่าเพื่อนแล้ว0คน อาวุธ: ขวาน
เด็กชายเลขที่19 ฮิเดอากิ โจ้ ฆ่าเพื่อนแล้ว 4คน อาวุธ:ปืนอัดแก๊ส ปืน.357 เซนเซอร์คอมแพค ปืนกลอูซี่ โบกัน ปืนMP5 ดาบและไม้ปิงปอง
เด็กหญิงเลขที่20มิยูโกะ กร ฆ่าเพื่อนแล้ว3คน อาวุธ: ปืนสั้น เข็ม นวม ระเบิด
เด็กชายเลขที่21 นิอิดะ ตี๋ ฆ่าเพื่อนแล้ว 0คน อาวุธ: ปืนลูกซอง [โดนยิงที่ไหล่]
เด็กหญิงเลขที่24 นารุเสะ แก๊ป ฆ่าเพื่อนแล้ว0คน อาวุธ:เลื่อย
เด็กชายเลขที่ที่31 เคตะ ตู้ ฆ่าเพื่อนแล้ว0คน อาวุธ:มีดสปาต้า
เด็กหญิงเลขที่32ยูกิ ดา ฆ่าเพื่อนแล้ว0คน อาวุธ:ก้อนหิน เชือก
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

ทั้งสิ้น11คน........ตายไปแล้ว31คน

[HOME] - [ หน้า2] - [หน้า3] - [หน้า4]