 |
|
 |
 |
 |
| 43. Hallo doelgroep, Ademhalen, pijn aan je ogen van het kijken.. Al vanaf de eerste stap op de trap naar benee weer volop genieten van de twintig man met pasjes op de borst die staan te staan. Waarom ik het land dus zo leuk vind snap ik zelf niet helemaal. Soms haat ik het, omdat het zo oneerlijk is. Maar het leven is hier toch weer zo intens en stikt van de parels. Het is een positieve wervelwind waar je in wil zitten. Het confronteert. Het fascineerd. Ver van de Taj Mahal, zo'n 1000 kilometer, gaf ik wat geld aan een oud vrouwtje. Normaal gesproken is het de bedoeling dat je dan doorloopt, maar ze vond van niet. Foto nemen, vond ze! Dan voel je je ineens wel ongemakkelijk. En daarna wilde ze wel even met mij door de wijk lopen. Of dat ik mee moest. Leuk voor al mijn Hindi en erg leuk voor haar, ik. na tien minuten afscheid genomen want haar plicht riep weer, net als de moskee. Het was de moeite waard iets extra's te betalen aan mijn hotelbaas die opeens via via wel kaartjes kon krijgen de laatste dag voor de al volgeboekte nachttrein naar Delhi. Op het station aan een gehandicapt kind wat geld gegeven. Uit het oog geraakt doordat de trein binnenkwam en het perron in een mierenhoop veranderde (overtreffende trap..) en richting 'sleeper' geduw-stap-lopen. Daar aangekomen stond ik te staren welke wagonnummer tot een mannetje van kniehoogte riep dat ik verder moest zijn. Zelfde mannetje.. Hij zou het goed doen op de Paralympics, mocht hij in een beter nest geboren zijn. Hij waggelde met me mee en ik begreep eruit dat hij graag een extra beloning wilde, maar vanuit buiten naar mij binnen staren bleek genoeg. Gelukkig dat ik nog van wat kleding af moest. De 23 uur trein blijven feestjes, dus mijn beslissing om niet direct op Delhi aan te vliegen werden weer beloond op je volvreten van de boodschappentassen vol eten van de overige reizigers, het verzuipen tijdens de stops op schreeuwende perrons vol stalletjes en praten met de medepassagiers. Veel van mijn tijd ging kwijt aan het praten met Manjima, een studente Sociologie, met perfect Engels, die weer een hoop vragen over het land heeft kunnen ontrafelen, of er juist weer meer heeft bijgedaan.. Het werd wel tijd om maar weer eens naar mijn nieuwe opa te gaan. Mijn telefoontje vanuit Calcutta;'Ik kom overmorgen weer langs, stap morgen in de trein!' werd beantwoord met 'Maar je kan beter morgen al komen..' deed me beseffen dat ik de man gemist heb. De familie was weer erg lief en heeft weer heerlijk voor me gekookt. De oma heeft 3 maanden geleden haar heup gebroken en deze is nu vervangen door een metalen heup. Ze kan dus niet met me mee naar de disco. Die metaaldetectoren laten haar nu niet meer binnen. Ook de kinderen waren erg blij en we hebben veel lol gehad. Delhi is fris, met zo'n 15 graden op de klok waardoor iedereen er hier uit ziet of ze de ramen moeten krabben. Iedereen maakt zich dan ook zorgen of ik het niet koud heb in mijn lentige kleding. Vanmiddag bleken de Riksja's te staken dus maar weer met de bus naar Anchal. Geen straf want erg kleurrijk. Neergeploft in een soort kleine witte bus, type 'marslander'. Nadat sommigen een beetje zenuwachtig waren of ik niet in de verkeerde bus zat, begon een man tegen me te praten dat ik er zo vriendelijk uitzag. hij vond mij de aardigste persoon die hij in maanden gezien had. Ik overtrof Ambitabh Bachan qua persoonlijkheid. Vond hij.. En hij zal me rest van zijn leven blijven herinneren. Hij stapte daarom ook eerder uit om mij de laatste meters te begeleiden naar de andere bus. Anchal gaat zijn gangetje. Leuk weerzien met Miss Pratiba en Arvind en tot mijn verassing is Karan nog steeds in Delhi. Hij bracht vooral zijn tijd door met het spelen met twee jonge zwerfhonden voor de school. Na twee minuten was het enge er weer af en waren we, gelukkig, als vanouds. Onze taal (hazawawa?) bestaat nog steeds, en ik heb een enorm zwak voor hem. Ik wilde hem eigenlijk in elkaar slaan vanwege de roodvonk die hij me waarschijnlijk heeft toegeslagen, maar hoewel hij weer sterker en aangekomen is leek hij toch nog geen eerlijke partij. Voor degenen die dat niet helemaal snappen wat Karan met me doet, is het eigenlijk simpel uit te leggen. Aangezien armoede een ongrijpbaar en onbegrijpbaar begrip is, is het moeilijk om te snappen wat het nu is. Iedereen leeft hier dus gewoon. Elke dag weer, lekker doorgaan. Maar via oa de verhalen van Miss Pratiba en Karan begreep ik veel meer wat het effect is, wat het dus echt inhoud om geboren te zijn en het leven begint oneerlijk. Mooi voorbeeld, beetje stikkend misschien, is de volgende.. Ik heb veel foto's van de kinderen genomen en sommigen staan op de homepage. Een van de allereerste foto's is van een meisje met rode strikken. (http://www.oocities.org/turtlecampus/fotonew.html eerste foto links) Ik ken het gezin en vandaag stond de moeder huilend in ons kantoortje. Was vorige week haar man verongelukt aan zijn hand ( zaagmachine, lees onbruikbaar geworden.. Bedrijf vergoed niets..) helaas heeft een van haar dochters vanuit het niets iets met haar ogen. Het gezichtveld loopt schrikbarend snel terug. Het ziekenhuis verwacht blindheid binnen korte tijd. Typisch zo'n verhaal voor een Taptoe... totdat je dus de foto ziet.. Ik heb het net zelf even geprobeerd, en het is mij niet gelukt er langer dan 10 seconden naar te kijken, zonder weg te moeten kijken. Heb beloofd dat zodra er kosten zijn die het overheidsziekenhuis niet vergoed ik dat wel kan. Het lijkt wel of ik niet naar huis mag van de goden. Nu is mijn ticket vanuit Nederland er nog niet en als ik die niet op tijd ontvang, wil de KLM daar 75 dollar extra voor hebben. Zulke dingen kunnen je dag toch flink verzieken, he. Of misschien een keertje niet. Namaste, Frank |
 |
|
|
|
|
|
|
||||