De Zebravink

Een koppel zebravinken waren mijn aller eerste vogeltjes. Het moet ergens in 1997 zijn geweest toen ik als klein meisje eindelijk een koppeltje vogeltjes mocht hebben. Ik koos de koddige zebravinken, een wildkleur man en een cr�me kleurig vrouwtje. Al snel kwam er uitbreiding en op gegeven moment vlogen er vijf jongen achter hun ouders door de huiskamer heen.

In 2000 kon het koppel verhuizen naar de buitenvoliere. Sindsdien zijn zebravinken eigenlijk niet meer weg te denken. Ze zijn nogal fel in de broedperiode. Vooral mijn huidige popje verdedigt haar nest tegen mogelijke kwaaddoeners. Elke vogel die binnen een straal van 80cm van haar nest komt jaagt ze achterna. E�n koppel zebravinken in mijn voliere is net te doen. Het mannetje is trouwens veel gemoedelijker. Bij mijn vorige mannetjes heb ik dat nog niet zo meegemaakt, maar deze vindt het allemaal wel prima. Hij laat zijn vrouwtje zich erom bekommeren. Grappig dat elk vogeltje, hoe klein ook, zijn/haar eigen karakter heeft.

Statistieken
Aantal: 1-1
Jongen: -
Kleuren: 1-1 wildkleur
Kweekresultaten 2009: 12 jongen
Laatste update: 03-08-'09

            
Het koppel                                                                  Hoopje net uitgevlogen zebravinken


De forse man

Weggevlogen
Het was nog ergens in het begin (lang voordat we een sluis op de buitenvoliere aangebracht hadden), dat bij het binnengaan van de voliere, het mannetje (mijn lievelingsman, de allereerste vogel die ik ooit bezat) van de zebravinken langs me heen schoot, de vrijheid tegemoet. Het was verschrikkelijk om te zien hoe mijn mannetje naar het dak van een huis verderop vloog. (Wat overigens wel bewees dat hij een zeer goede vlieger was). Flink balend nog het parkje in gelopen om hem te zoeken, maarja wat haalt dat uit? Af en toe keerde hij terug bij onze tuin omdat hij de geluiden die daarbij hoorden blijkbaar toch herkende. En... Zijn eigen vrouwtje! Na een ingeving vingen we haar uit in een kooi en namen haar mee naar buiten. Het mannetje was inmiddels weer weg gevlogen en als twee idioten liepen mijn vader en ik met de kooi (met daarin het popje) door het parkje en langs omliggende huizen/tuinen waar hij naartoe verdwenen zou kunnen zijn. We zagen hem echter niet meer en begonnen de hoop al op te geven. Verdrietig keerden we naar huis en zetten voor de zekerheid het vrouwtje in de kooi op het dak van de voliere. En ja hoor! Daar was hij weer! Hij landde op haar kooi alsof hij haar wilde vertellen hoe mooi het wel niet was daarbuiten en of ze niet met hem mee wilde. Maarja, hoe moet men nu zo'n wilde vogel vangen, met angst dat wanneer een vangpoging mislukt hij helemaal niet meer terug keert? Gelukkig kwam er weer een helder moment. We plaatsten de kooi in een schuur waar we zowel via de tuin als via de bijkeuken toegang toe hadden. We lieten de deur naar de tuin open en... Hij vloog naar binnen! Snel deden we de deur dicht en we hadden ons geliefde vogeltje weer terug! Ons geluk was groot en hij kon weer veilig met zijn popje herenigt worden.
Dit toont maar weer aan hoe zeer man en pop op elkaar gesteld zijn! Zijn 'vlucht' heeft al met al denk ik toch ruim een uur geduurd.