ไฉไลไปรบ เป็นการกลับมาร่วมงานกับมิตรเก่า หอศิลป์ตาดู ซึ่งเคยเปิดโอกาสให้กำกับละคร เรื่องแรกของหอศิลป์ ตาดู ในละครเพลงเรื่องเมืองของหนู จากการแนะนำของ พี่ พร อึ้งในครั้งนั้น ไฉไลไปรบ ได้รับความสนใจเป็นอย่างดี จนต้องเพิ่มรอบการแสดงขึ้นอีก ฉันเล็งเห็นว่าการแสดงเดี่ยว ก็ได้รับความสนใจจากประชาชนทั่วไป นอกเหนือจากผู้คนในแวดวงศิลปะการแสดงแล้ว

ไฉไลไปรบเกิดขึ้นได้อย่างไร แรกสุดในกลุ่มเพื่อนๆ ที่เราเคยทำละครด้วยกัน    เราคุยกันว่าจะเล่นละครเดี่ยวกันสามเรื่อง จากนักแสดงสามคน เป็นโครงการที่น่าสนใจ แต่ก็วุ่นวายอยู่ไม่น้อย ฉันเลือกเล่นเรื่อง คาบาเร่ ละครตะวันตก มันดูจะเหมาะสมกับฉัน เพราะฉันชอบละครที่มีเพลง  และการเต้นรำ ( ฉันมั่นใจในรูปร่างก็ดูสูงโปร่งเป็นยุโรบของฉัน )  อีกสองเรื่องคือ มาดามเหมา และไฉไลไปรบ เราทำ ทดลองเล่นทดลองนำเสนอ เป็นการทดลองกันหลายอย่างตามกระบวนการสร้างงาน  มันใช้เวลา และดูเป็นภาระมาก มันยังไม่สนุกและมองไม่เห็นทางกันเสียที โครงการนั้นจึงต้องพับไว้ก่อน และอีกเหตุผลหนึ่งแต่ละคนต่างก็มีงานประจำกันทั้งนั้น ถึงอยากทำอย่างไร ก็ต้องมีทีมงาน เพราะอย่างไรเสีย ละครเวที ก็ทำคนเดียวไม่ได้ แม้จะเล่นคนเดียวก็ตาม ( แต่ทุกคนลืมไปว่าฉันไม่ธรรมดา ฉันจะป่วย ถ้าไม่ได้ทำละครเวที ) ผ่านไปนานพอสมควร ฉันยังเก็บเรื่องนี้ไว้ในความคิด มันยังเฝ้าหลอกหลอนฉัน ฉันป่วยออดๆแอดๆ ดูไม่มีชีวิตชีวา จนฉันต้องคุยกับพี่นา คุณลักขณา คุณาวิชญานนท์ ผู้อำนวยการหอศิลป์ตาดู ที่เราเคยร่วมงานกันเมื่อครั้งละครเรื่อง เมืองของหนู  “  กั๊กอยากเล่นละครเชิงประวัติศาสตร์ อยากเล่นเดี่ยว อยากทำอะไรที่ไม่เหมือนเดิม      อยากเล่นอะไรที่กั๊กไม่คุ้นที่ยากสำหรับกั๊ก  กั๊กอยากให้ผู้ชมได้เห็นสิ่งใหม่ๆจากกั๊กบ้าง         กั๊กอยากเล่นไฉไลไปรบ ครับพี่นา “ ความอยากตอนนั้นมันมากมาย จนพี่นาต้องยอมหาเวลาว่างที่หอศิลป์ตาดูให้เปิดการแสดงจนได้ ฉันไปขอร้องเพื่อนๆมาช่วยในเรื่องของทีมงาน  ขอผู้ใหญ่หลายท่านมาเป็นที่ปรึกษา ร่วมวางแผน วางทิศทาง รวมทั้งขอฉันซ้อมคนเดียวก่อนนะครับในช่วงแรก ( อีหรอบเดิม )

จำนวนผู้เยี่ยมชม

หน้าต่อไป

หัวข้อเรื่อง