ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ;

Το σχέδιο για την καταδυτική εξόρμηση άλλαζε συνεχώς και για μήνες. Οι ρυθμοί της ζωής είναι γρήγοροι στις μέρες μας και οι υποχρεώσεις πολλές. Κάτι προέκυπτε συνεχώς και ματαίωνε τα σχέδια όσο κι αν η Κωνσταντίνα επέμενε ότι …. “ρε συ δεν θ’ αγοράσουμε οικόπεδο για βουτιά θα πάμε , τι το σκέφτεσαι;”
Μου έλειπε και μένα μια “καλή” εξόρμηση στο μπλε της πανέμορφης Ελληνικής θάλασσας οπότε στο τελευταίο τηλεφώνημα ρώτησα απλά “που και πότε”. Κόντεψε να ναυαγήσει πάλι το θέμα γιατί η Κωνσταντίνα είχε προετοιμαστεί για τις αντιρρήσεις μου και όχι για το “που και πότε”. Η απόφαση τελικά πάρθηκε για 20 Ιούνη ημέρα Κυριακή και πρώτος σταθμός η Πύλος.
-Έχεις ξαναπάει Πύλο; ρώτησα καθ’ οδόν
-Όχι εσύ;
-Ούτε κι εγώ. Πως και σκέφτηκες την Πύλο για βουτιά.
-Έλα ντε; Είχα στο μυαλό μου όλες τις πιθανές δικαιολογίες σου για να μην πάμε οπότε βρέθηκα απροετοίμαστη και στο άκουσμα του “που και πότε” σκέφτηκα κάτι από “Π”……..
Έτσι βρεθήκαμε το απόγευμα της Κυριακής στην μαγευτική Πύλο. Πάρκαρα το αυτοκίνητο στο πάρκιν του λιμανιού και το πρώτο πράγμα που είδα βγαίνοντας ήταν το λιμεναρχείο. Επίσκεψη λοιπόν για πληροφορίες στην “αρμόδια υπηρεσία” και αρχή των εκπλήξεων. Ο Θόδωρος που ήταν υπηρεσία ήταν από το Βραχνί ένα χωριό 10 χιλιόμετρα από τα Καλάβρυτα που μένω τα 11 τελευταία χρόνια. Δύο ορεινοί από το ίδιο μέρος και να γνωριστούμε στο Λιμεναρχείο της Πύλου. Μετά τις πληροφορίες και τα ραντεβού για καφέ μετά την υπηρεσία απολαύσαμε την ηρεμία που χαρίζει η θέα της θάλασσας σε όσους καταλαβαίνουν τη μυστική της γλώσσα και νιώθουν στο αίμα τους το αιώνιο κάλεσμά της.
Την επόμενη μέρα βρήκαμε τους υπεύθυνους του Πύλος Diving Club για να ρωτήσουμε όλα όσα θα ήθελε να μάθει ένας αυτοδύτης για τη Πύλο. Οι εκπλήξεις είχαν αρχίσει όμως και δεν ήθελαν να σταματήσουν. Ο Ηλίας και ο Θανάσης δύο αδέρφια που φαίνονταν από μακριά “παιδιά” της θάλασσας μας ενημέρωσαν για τους τόπους που επιτρέπεται η κατάδυση και ανέλαβαν να μας ξεναγήσουν στο βυθό της Πύλου. Κανονίστηκαν πέντε με έξι βουτιές μέσα στη βδομάδα με το σκάφος τους και σε λίγη ώρα μιλάγαμε σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Ο Ηλίας είναι εκπαιδευτής αυτοδυτών και πρόεδρος του club αλλά δεν σε αφήνει να τον δεις έτσι. Είναι απλός άνθρωπος και σε κερδίζει με τις πρώτες κουβέντες.
Στο μυαλό μου γύρναγε βέβαια το κόστος της πενθήμερης ξενάγησης στο βαθύ μπλε που όσο πέρναγε ή ώρα με καλούσε όλο και ποιο έντονα. Τόλμησα και ρώτησα τον Ηλία για το “μαλλί” και μου έπεσαν τα μαλλιά. Σκέφτηκε για δευτερόλεπτα και απάντησε …….τα καύσιμα του σκάφους μόνο. Δεν βλέπουμε τα club σαν δουλειά. Αγαπάμε τη θάλασσα και θέλουμε να κάνουμε κι άλλους να την αγαπήσουν”……
Μετά από αυτή την απάντηση – και δεν είναι θέμα χρημάτων – πώς να μην αγαπήσεις ακόμα περισσότερο τη θάλασσα και τα παιδιά της……….Το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω ήταν να βοηθήσω στην κατασκευή αυτού του site ώστε να μάθουν κι άλλοι ότι υπάρχουν ακόμα ρομαντικοί στο χώρο της κατάδυσης που αγαπούν αυτό που κάνουν γιατί τους δίνει απλά τη χαρά της δημιουργίας και την αίσθηση της ζωής.

Μέσα από αυτό το κείμενο θέλω να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ηλία και το Θανάση Κούβελα για το μάθημα που μου έδωσαν καθώς και το Θανάση Νιόκο για την παρέα και τις “ιατρικές” του υπηρεσίες . Στον Θοδωρή και την Εύη θα τα πω από κοντά στα Καλάβρυτα. Να ‘σαστε καλά φίλοι μου ……………..
Όσο για την απάντηση στο “που και πότε” να συμπληρώσω κι εγώ ένα “Π” στην απάντηση της Κωνσταντίνας …......................................