Dinsdag
Esther en ik zaten op een terrasje.
"Het was misschien wel een beetje vragen om proble-
men?" vroeg Esther voorzichtig, doelend op mijn vele
afspraakjes, en opdringerige Ger.
"Kom!" zei ik. "Als mannen het doen, waarom zou een
vrouw dan niet ook op jacht mogen?" Ze keek me aan. Ik
vervolgde: "Er zwerven toch ook wel normale manwezens
op Internet rond? Dat mag ik tenminste hopen."
"Toch had ik 't niet van jou verwacht."
"Wat?" Ik nipte aan mijn witte wijn.
"Nou, gewoon. Dat afspreken met onbekenden. Jij neemt
niet eens een drankje aan, als een goddelijk persoon
je in de kroeg wat aanbiedt!"
"Weet je," antwoordde ik, "Als zijn motief mijn dorst
is, zal ik het opdrinken." Esther stak een sigaret op,
en ik vervolgde iets minder serieus:
"Maar het doel van zijn gulle aanbod, is 9 van de 10
keer het uiteindelijk stillen van zijn honger. Zijn
seksuele honger."
"Laten we nog even bestellen bij die leuke ober, op-
perde Esther. Van hem lust je toch wel?" zei ze
lachend.
"Van hem wel," grinnikte ik.
 
Vrijdag
Het is niet mijn bedoeling om Tanja tegen Willem op te
zetten, maar ik hoop dat ze morgenavond mee uitgaat.
Ze zag er gisteren afgepeigerd uit. Donkere kringen 
onder haar ogen, bleek gezicht, en ik kan me niet aan
de indruk onttrekken, dat ze zich schrikachtig gedroeg.
Het huwelijk doet haar zichtbaar goed. 
Toen ik mijn vriendin voorstelde om weer eens mee te 
gaan stappen, zag ik haar ogen oplichten. Toen dacht 
ze even na en haar enthousiasme verdween net zo snel 
als het gekomen was.
"Ik weet niet wat Willem daarvan zal vinden."
"Hoe bedoel je," grapte ik. "Willem mag niet mee."
Maar Tanja kon er niet om lachen. Ik wilde verder vra-
gen, maar op dat moment kwam de lieftallige echtgenoot
thuis.
Mopperend kwam hij binnen, al herstelde hij zich toen 
hij zag dat er bezoek was. Maar dat was van korte duur.
Willem vroeg waarom er nog niet gestofzuigd was, en
wist Tanja niet dat hij om vijf uur wilde eten? Was ze
nog niet aan het eten begonnen soms? Hij wierp een
veelzeggende blik op mij. 
Alsof hun dochter de veranderde sfeer aanvoelde, begon
ze te jengelen en te blèren.
"Doe eens wat aan dat kind!" zei Willem, die zijn 
dochter nog niet eens begroet had. Ik meende me te 
herinneren dat híj degene was die zo nodig een nako-
meling had willen creëren. 
"Kom," zei ik terwijl ik aanstalten maakte om weg te
gaan. "Ik ben er weer eens vandoor."
Tanja richtte zich op. "Misschien dat ik zaterdag
toch meega."
Willem keek verwonderd van haar naar mij. Hij frunnik-
te wat aan zijn neus. Mijn vriendin kwam op dreef. Ze
vroeg niet, maar ze zei dat ze naar de kroeg wilde.
Haar man zei dat dat niet kon, omdat er dan voetbal
op tv kwam. En wie moest er voor 't kind zorgen?
"Het is ook jouw kind, Willem." 
Het duurde even voor hij doorhad, dat het een vrouwen-
avond werd. Willem mocht thuis blijven. Bij het voet-
bal en 'het kind'.
Ik liep naar de voordeur. Willem zond mij een dode-
lijke blik. En zijn vrouw stuurde hij met zijn ogen
de code: 'Jou spreek ik zo nog wel!'

Heerlijk, zo'n vent. Ik kan niet wachten tot ik er
eentje van mezelf heb. Maar nu is 't wachten op Tanja.
Ik hoop zo dat ze meegaat. Ze verdient wat plezier.
Het valt volgens mij niet mee. Een echtgenoot die zich
gedraagt als een briesende, intolerante vader, waar-
door ze zich weer in haar stoute tienerjaren waant.
En regelmatig is hij haar kind. Ze mag hem verzorgen
en verwennen. En hopelijk, ik zou het haar willen
smeken, voedt ze hem nog een beetje op.