Vrijdag
Ik wist nog niet meteen of ik opgelucht of teleurge-
steld moest zijn. De envelop die ik op mijn bureau had
gevonden, bleek niet van Jeff.
Eenmaal geopend, haalde ik er een kitscherige kaart uit
met de afbeelding van een vaas erop; het ding overdadig
gevuld met rode rozen. Binnenin stond in een kinderlijk
handschrift geschreven:

'Ik vindt je erg leuk. Heb je zin in een 
romantisch etentje bij kaarslicht????? 
Liefs, O.'

O.? Wie was in godsnaam O.? Ik had werkelijk geen idee.
Even daarvoor had mijn hart een slag overgeslagen bij 
de gedachte dat Jeff me een krabbeltje had gestuurd na 
die avond op 't strand. Dolgraag wilde ik weten of hij 
ook af en toe aan mij dacht, op de manier waarop mijn
gedachten telkens naar hèm afdwaalden.
Maar godzijdank was deze fantasieloze uitnodiging nìet 
van hem. Ik hou niet van rode rozen, maar dat kan de
afzender natuurlijk niet weten. In gedachten schreef ik 
de onbekende terug.

'Beste O.,
Met gele rozen was ik de jouwe geweest.'
Met zijn schrijffout had ik niet zoveel moeite als met 
zijn vijf vraagtekens achter de uitnodiging. Een bloed-
hekel heb ik aan dit overdreven gebruikte leesteken. 
Toch was ik wel benieuwd wie deze O. was. Want gevleid
voelde ik me natuurlijk wèl.

Dinsdag
Het mysterie lijkt ontrafeld. Ik was nog niet op kan-
toor of Janneke pakte me bij mijn arm, en trok me de 
toiletruimte in. Enthousiast toonde ze me een kaart.
Identiek aan de mijne.
"Hij is vast van Onno!" zei ze glunderend.
"Onno?" 
"Die nieuwe!" Ik dacht na.
"Van de postkamer," voegde ze er bijna geïrriteerd
aan toe, toen ze mijn onnozele blik zag.
Janneke was in haar nopjes. "Zal ik meteen 'ja' zeggen,
of zal ik hem nog even laten wachten?"
Ik piekerde. Zou ik haar vertellen dat deze Onno 
op zeker probeerde te spelen? Ik voelde me niet eens
gevleid meer. Ik wilde het alleenrecht op de aandacht 
van een man. Zelfs van eentje met teveel vraagtekens. 
En zelfs als ik geen interesse had.

Net toen ik stond te overwegen of ik het Janneke zou
vertellen (en bijna besloot dat niet te doen), kwam 
Sonja binnen.
"Hee, zo'n kaart heb ik ook gekregen!" riep ze toen ze 
ons over Janneke's exemplaar gebogen zag.
Ik grinnikte. "Join the club."
Het vermoeden rees dat deze man de kaarten her en der 
op onze bureau's had gegooid. Dat verklaarde waarom er 
bij geen van ons een aanhef boven stond.

"Zullen we een geintje uithalen?" vroeg Sonja, meer aan 
mij dan aan Janneke.
"Al iets in gedachten?" zei ik, me deze Onno voor de 
geest halend.
"Daar mailen we nog over," lachte Sonja.
"Toch ga ik met hem uit," mokte Janneke. "Ik heb in 
geen tijden een romantisch etentje gehad." Wij zagen 
haar resolute, maar ook enigszins wanhopige blik, voor 
ze ons achter liet.
"Moeten we haar niet beschermen tegen deze versierder?"
vroeg ik Sonja.
"Neh," antwoordde zij.
"Neh," zei ook ik.
"Wíe moet er eigenlijk beschermd worden?" We lachten. 
Het geintje zou zich zelf wel uithalen.

Ik nam een slok koffie, en las de interne mail. Ik 
verslikte me bijna toen ik het berichtje van Jeff las.

'Didi,
Heb je tijd (en zin) om vanavond wat langer te 
blijven? Kunnen we nog wat doornemen.
Groeten,
Jeff.'

Ik wist nu al dat ik me deze dag niet op mijn werk zou
kunnen concentreren.