Woensdag
Het leek wel of iedereen in een opperbest humeur was.
Niet verwonderlijk, want het eerste echte zomergevoel
had zich aangediend, en we waren met een groepje van 
zeven personen de bedompte rooklucht van de kroeg
ontvlucht, om onze uitgaansavond op het strand verder 
te vieren.
Behalve Esther, was ook Tanja gekomen, die door Willem
(zij het tegensputterend) was losgelaten. Ik zag haar 
de laatste tijd tot mijn genoegen weer stralen.
Ook mijn collega's Astrid en Jeff hadden zich bij ons 
in de kroeg verzameld, en verder waren er nog twee men-
sen die ik niet kende: kennissen van Esther.

Hoe we aan de spullen kwamen, weet ik niet, maar op
korte afstand van waar ik zat, was een klein kampvuur-
tje ontstaan.
Terwijl sommigen van ons groepje druk in de weer ge-
weest waren om het tevoorschijn getoverde hout te laten
knetteren, was ik in gesprek met Esther. Ik was be-
nieuwd waarom ze haar laatste verovering aan de kant
had gezet.
"Ach, hij was best leuk," mijmerde ze. "Afgezien van 
het feit dat hij op zijn zesendertigste nog bij zijn 
ouders woonde." 
"Daar had je toch niet echt moeite mee?" vroeg ik.
"Nou, ik ontdekte steeds meer. Zijn salaris gaat naar 
zijn ouders, en hij krijgt iedere zaterdag zakgeld!" Ze
leek te twijfelen tussen een schaterlach en 
verontwaardiging. Ik keek haar enigszins ongelovig aan.
"Ik was erbij toen hij zijn centjes vroeg!" antwoordde
Esther. "Toen ik opstapte en hem vertelde dat ik niet 
meer kwam spelen, snapte hij er niks van."
We proostten.

Soms heb je zo'n moment, dat alles anders voelt dan
gewoonlijk. Ik had wel iets te veel bier gedronken, 
maar ik wist dat dat het niet was. Hoe verder de avond
vorderde, hoe aparter het gevoel werd. Welk gevoel? Het
prettig drukkende gevoel in mijn maag, een langzaam 
overheersend kloppen in mijn aderen, en een spectacu-
laire aanwezigheid van een scherp bewustzijn. Ik was 
er, die avond, en ik voelde tot in de diepste diepten 
van mijn lichaam, dat er iets gebeurde. 
En wat wàs er nou eigenlijk gebeurd die avond? Niets.
We hadden gelachen, gespeeld, gedold en gedronken. En 
af en toe, voor de afwisseling, waren we spontaan se-
rieus geworden.
Even had ik zitten babbelen met Jeff. Over het werk, 
over een film die we allebei deze avond hadden opgeno-
men, en over niets. We hadden zelfs een poosje zwijgend
naast elkaar gezeten, drinkend uit hetzelfde bierfles-
je.
Daarna waren sommigen van ons naar zee gerend, waar we 
als uitgelaten kinderen, of schijnbaar bezopen volwas-
senen met het koude water hadden lopen spetteren. En er 
was nog niets mis met me.
Tot we ons even later warmden aan het kampvuur. Jeff, 
die tegenover me zat, aan de andere kant van het dan-
sende licht, gooide zijn trui naar me toe, die ik bib-
berend over mijn hoofd trok. Dankbaar glimlachte ik 
Jeff toe, en hij knipoogde naar me. Dat was nog steeds 
niet het moment.
Maar toen het groepje in een serieus gesprek over 
belangrijke zaken verwikkeld raakte, werd mijn blik 
steeds naar de man tegenover mij getrokken. En telkens 
keek hij ook net even naar mij. Klik, zei de ontsteking
van een ontploffend voorwerp op zo'n moment. 
Wij waren de enigen die stiller leken naarmate de dis-
cussie geanimeerder werd. 
De donkere lucht en het flakkerende vuur zorgden voor 
een schemerig, onduidelijk en onwerkelijk zicht. En 
toch was het niet daardoor dat ik de uitdrukking en het
gezicht van Jeff voor het eerst leek te ontdekken, 
alsof het niet al heel vertrouwd was.

Donderdag
Ik ben in de war. 
Een wakkerend vlammetje heb ik weleens gevoeld in re-
laties, een korte passie in een enkele one night stand.
Maar het is niets, vergeleken bij mijn reaktie nu.
En dat na alleen maar een blik, een warme trui en een
knipoog. Notabene van een man die al drie jaar mijn 
chef is, en die ik nooit eerder met zulke ogen of ge-
dachten bekeken heb.

Jeff was vandaag niet op de redactie. Wel lag er van-
morgen een gekleurde envelop op mijn bureau. En het is
onvoorstelbaar dat ik 'm zo lang dicht heb kunnen la-
ten. Maar daar maak ik nu een einde aan.