เอาความรักตั้ง แล้วหารด้วยความไม่เข้าใจ
และนำความห่วงใย มาลบความคิดถึง
ก่อนจะนำความหวาน มาหารความซาบซึ้ง
ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น จึงเป็นหนึ่งหน่วยของความทรงจำ
เอาความชอบ บวกความใส่ใจ
แล้วเอาความห่วงใย บวกความคิดถึง
สุดท้ายให้เอาความอบอุ่น คูณความซาบซึ้ง
ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น จึงเป็นหนึ่งหน่วยของความรัก

ราชินีแห่งก้อนเฆม
ผิวเธอนุ่มนวลชวนโอบเอวกอดให้อุ่นอก
ยามอรุณ หุ่นเธอเพรียวลม
พอตอนสาย ไหงหุ่นเธอจึงกลมขึ้น
ครั้นตกบ่าย เธอกลับบอบบางอีกครั้ง
แต่พอใกล้ค่ำ เธอก็กลับมาจ้ำม้ำเหมือนเดิม
ราชินีแห่งก้อนเฆม
บอกได้ไหมว่า เธอหนักเท่าไหร่
สัดส่วนที่ปิดบังไว้ ไซด์ไหนบอกมา

ตะลับตั๊บตั๊บ
จับอมยิ้มมาทิ่มก้น
แล้วเอาอุ่นไอเป็นไฟลน
ให้อมยิ้มหัวเราะก๊าก
ยิ้มเขามีไว้เปิด
ยิ้มไว้เถิด เชิญเปิดรอยยิ้ม
ยิ้มเพื่อใจ จะได้อุ่นอิ่ม
ยิ้มเถิดโน้ต เชิญยิ้ม
ถ้าเธอไม่ยิ้ม
เดี๋ยวฉันตบด้วยถาด

สาวน้อยบริสุทธิ์
สาวน้อยเธอดั่งดอกไม้แรกผลิ
ที่แต้มสีสันให้โลกสดใส
เก็บความงามของเธอไว้ในวัยของเธอ
อย่าเผลอใจเผลอกาย
ให้ความใคร่อยู่เหนือตนมันยังไม่ถึงเวลา-มันยังไม่ถึงเวลา
ยังมีทางฝันอยู่อีกมากมาย
สังคมรอบกายเขายังมุ่งหวังหวังพลังสร้างสรรค์จากเธอ
จงเป็นดอกไม้บานให้คุณค่า
จงเป็นศรัทธาของผีเสื้อ
เป็นความฝันเป็นความหวังของคนดี
เป็นดอกไม้ของความดีคู่แผ่นดิน

โทษที...ที่ฉันฝันไกลไปหน่อย
แต่ตอนนี้ ฉันกำลังค่อยๆ ก้าวไปสู่ฝัน
ไม่ได้รีบร้อน ถ้าฉันพร้อมเมื่อไร เราคงได้เห็นดีกัน
อดเปรี้ยวไว้กินหวาน สัญญานะ สัญญา

เลือดต้องล้างด้วยเลือด
ถ้าล้างไม่สะอาดต้องถามหาเปาบุ้นจิ้น
ราคายุติธรรม เพียงหนึ่งกำมือ
ผ้าคุณก็เปื่อยหมดจด

เกาะแกะ เกาะแกะ
เจ้าแพะ แทะหญ้า
นกเอี้ยง บินมา
ขี้ใส่บ่าเจ้าแพะ

เกาะแกะ เกาะแกะ
อาแป๊ะ แทะหญ้า
อาอี๊ รี่มา
ไอ้หยา! อาแป๊ะ
ริแทะ หญ้าอ่อน
ต้องซี้ แน่นอน
หนอยแน่ หนอยแน่!

ไม่รู้ว่าฉันอ่อนไหวเกินไปหรือเปล่า
เพียงแค่จ้องมองดวงดาว
ฉันก็เห็นเงาดวงตาของเธอ
เพียงได้ยินเสียงนกละเมอ
ฉันก็นึกว่าเธอร้องเพลง
ไม่รู้ว่าฉันอ่อนไหวเกินไปหรือเปล่า
เพียงแค่จ้องมองเฆมขาว ใจฉันก็อ่อนไหว
บนเฆมก้อนนั้น เธอยืนส่งยิ้มให้ฉันในวันห่างไกล
ฉันแหงนหน้ามองขึ้นไป โธ่! กางเกงในเธอขาบาน

อ๊ะบอกให้ก็ได้
ว่าเธอไม่ใช่ลมหายใจของฉัน
ถ้าฉันขาดเธอไป
สายลมก็ยังเดินทางอย่างเช่นทุกวัน
เพียงแค่ฉันไม่อยากหายใจ ถ้าไม่มีเธอ
จะบอกดีไหมนี่...ว่าคิดถึงเธอคนดีทุกลมหายใจ

ถ้าตัวเธอเบาหวิว
และพับใส่กระเป๋าหลุยส์วิตตอง
พกเอาไปไหนๆ ด้วยได้ก็คงจะดีพิลึก
แต่นี่...เธอหนักยังกะควายถึกแน่ะ
ฉันเลยไม่กล้าจะพกเธอติดตัว
แค่พกเธอติดใจตลอดเวลา
ใครๆ ก็ว่าเธอบ้าแล้ว
แต่ถึงบ้า...ก็บ้าๆ บอๆ นะ
แม้ตอนนี้เราจะอยู่กันคนละที่
ฉันก็เหมือนมีเธอคอยตามรังควานเสมอมา
เธอเป็นดั่งยาระบาย ทำให้ฉันหายใจโล่งจมูกแบนๆ
เธอเป็นดั่งสมุด ให้ฉันเขียนระบายบทกวี
เธอเป็นเหมือนเช่นชะนีคอยร้องเรียกหาผัว

อัน ผ.ผัวนั้นหายาก
แสนลำบากออกเรือไป
เปลืองข้าวสุกไม่เป็นไร
ขอเพียงให้ไม่ขึ้นคาน

มันอาจจะเร็วเกินไป
แต่เรื่องของหัวใจ ห้ามกันไม่ได้
รู้จักเธอไม่ทันเท่าไหร่
ฉันกลับเต็มใจ ยืมเงินเธอใช้เฉยเลย