จงเป็นเพียงเม็ดทรายเม็ดหนึ่ง...
แต่เป็นส่วนของหนึ่งของแก้วเจียระไนอันงดงาม
จงเป็นเพียงน้ำหยดหนึ่ง
แต่เป็นส่วนหนึ่งของท้องทะเลสีครามอันกว้างใหญ่
จงเป็นเพียงโน้ตตัวหนึ่ง
แต่เป็นส่วนหนึ่งของบทเพลงอันล้ำค่า
จงเป็นเพียงกรวดหินก้อนหนึ่ง
แต่เป็นส่วนหนึ่งของภูผาอันยิ่งใหญ่
จงเป็นเพียงดวงดาวหนึ่ง
แต่เป็นส่วนหนึ่งของหมู่ดาวอันแพรวพราวประดับฟ้า
จงเป็นเพียงคนธรรมดา
แต่เป็นส่วนหนึ่งที่มีค่า...ของสังคม

จำเป็นหรือ
ว่าคนสองคนที่รักกัน
ต้องสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไป
เพื่อให้ได้ความรักนั้น
จำเป็นหรือ
ว่าคนสองคนที่รักกัน
ต้องทำทุกอย่างเพื่อกันและกัน
อย่างไร้ขอบเขตและเหตุผล
จำเป็นหรือ
ที่ใครสักคน
ต้องอดทนกับสิ่งที่ฝืนใจ
เพียงเพื่อจะรักษาความรักไว้ ไม่ให้จืดจาง
จำเป็นหรือ
ที่ใครสักคน
ต้องทนกับความอ้างว้าง เดียวดาย
เพียงเพราะไม่ยอมเปลี่ยนแปลงธาตุแท้ของหัวใจ
เพื่อใครอีกคน

สำหรับบางคน
ความรัก คือการให้
ยินยอมเสียสละเพื่อสิ่งที่รัก
แต่สำหรับหลายๆ คน
ความรัก คือเกมการช่วงชิง
ต่อสู้ให้ได้มาในสิ่งที่รัก
ความรักของคนบางคน
คือประสบการณ์อันงดงามของชีวิต
แต่ความรักของคนหลายคน
คือร่องรอยความเจ็บปวดของชีวิต
ไม่ว่านิยามความรักจะคืออะไร
ความรัก...
ก็คงไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต
จงรู้จักที่จะเลือกความรักให้กับชีวิต
แล้วความรัก
จะเป็นส่วนหนึ่งที่ดีของชีวิต

ความรักคือความเข้าใจ
แต่ทำไม
เจ้าของความรักอีกมากมาย
ไม่เคยเข้าใจความรัก

เข้าใจในความรัก
รู้จักคิด รู้จักให้
ให้ความไว้วางใจ
ให้ความหมายของรักที่แท้จริง

แม้จะย้อนเวลากลับไปได้
ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะทำ
ไม่เคยคิดที่จะกลับไป
เพราะว่า...
แม้จะมีอดีตอันเลวร้ายที่ฉันอยากจะเปลี่ยนแปลง
แต่มันก็ยังมีวันวานอันแสนสุขที่ฉันอยากจะจดจำ
และฉันก็แน่ใจว่า
ถึงฉันจะย้อนเวลากลับไป
เริ่มต้นใหม่ อีกครั้ง
ฉันก็ยังทำอะไร ที่เคยทำไป
ไม่ได้ดีไปกว่าเดิม

กว่าที่จะรู้ว่า...
คำสัญญาจากปากของเธอ
เป็นเพียงแค่สายลมที่พัดมาชั่ววูบหนึ่ง
ให้ความชื่นใจเพียงครู่ แล้วก็เลยผ่านไป
ไม่มีอะไรจริงจัง
ฉันต้องทนทรมาน
กับการรอคอยที่ไร้ผลด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่ม
มีความหวังลมลมแล้งแล้ง
กับคำโกหกที่เธอปั้นแต่งจนชินชา

มาถึงตอนนี้...
ต่อให้สายลมแห่งความหลอกลวงของเธอ
จะพัดผ่านมาอีกสักกี่ครั้ง กี่หน
ฉันก็คงไม่หวั่นไหว-ไม่สะทกสะท้าน
เพราะหัวใจมันคุ้นเคยแล้ว
กับคำสัญญาพล่อยพล่อยของเธอ

ฉันพยายามที่จะอยู่ห่างเธอ
เมื่อพบว่าตัวเองกำลังอ่อนไหว
เจอกันน้อยลง คงทำใจได้
แม้ว่ายังเสียดายความผูกพัน
อยู่ให้ไกลกันหน่อยได้ไหม
ถ้าไม่มีใจให้กับฉัน
ขอเวลาสักนิดเพื่อลืมมัน
เมื่อถึงวันนั้น
เราจะเป็นเพื่อนกันได้อย่างเดิม

ทั้งๆ ที่รู้ดีว่า
ความรู้สึกที่มีต่อเธอนั้น
มันลึกซึ้งเกินกว่าความเป็นเพื่อนมากมายเพียงไหน
แต่ฉันก็ไม่มีโอกาส
แม้แค่จะบอก
หรือแสดงความรู้สึกนี้ให้เธอรู้
อาจจะเป็นเพราะฉันกลัว
กลัวเหลือเกินว่า
หากเธอไม่ยอมรับ
ความรู้สึกดีดีจะจางหายไป
โดยที่ฉันไม่สามารถเรียกกลับมาได้อีก
ฉันจึงจำเป็นต้องเก็บความรู้สึกนี้ไว้
ซ่อนงำอยู่ข้างใน
สะกดกลั้นหัวใจที่อ่อนไหว
ขอเป็นเพียงเพื่อนที่เฝ้าคอยห่วงใย
ก็คงพอ...