Executive Orders
บทที่ 9 เสียงหอนอันห่างไกล
โกลอฟโกอ่านรายงานของท่านเอกอัครราชทูตเลอมอนซอฟโดยไม่ได้รู้สึกเห็นใจในบุคคลที่รายงานนั้นกล่าวถึงแต่อย่างใด ไรอันดูท่าทาง "อึดอัดรำคาญใจ" "ตั้งสติไม่ทัน" และ "แสดงท่าทางเหนื่อยอ่อน" อืม นั่นเป็นสิ่งที่คาดไว้แล้ว จากสุนทรพจน์ของเขาในพิธีศพประธานาธิบดีเดอร์ลิ่ง วงการทูตเช่นเดียวกับสื่อมวลชนอเมริกันซึ่งพยายามสุภาพที่สุดแล้วต่างเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่ใช่ลักษณะของประธานาธิบดี ใช่ ใครที่รู้จักไรอันรู้ดีว่าเขามักแสดงความรู้สึกออกมา โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับความสุขของเด็ก ๆ โกลอฟโกคงให้อภัยเรื่องนั้นได้ไม่ยาก คนรัสเซียนก็เป็นเช่นกัน แต่ไรอันควรจะทำอีกแบบหนึ่ง โกลอฟโกอ่านคำปราศรัยเป็นทางการที่ไม่ได้ใช้นั้นแล้ว มันเป็นร่างที่ดี เต็มไปด้วยการให้ความมั่นใจกับผู้ฟังทุกคน แต่ไรอันมักเป็นคนแบบที่พวกอเมริกันเรียกว่ามาเวอริค ((maverick)) (เขาต้องเปิดหาความหมายของคำนั้น พบว่ามันหมายถึงม้าป่าที่ไม่ได้ฝึกให้เชื่อง ซึ่งไม่ไกลจากความจริงเลย) นั่นทำให้โกลอฟโกวิเคราะห์ไรอันได้ทั้งง่ายและทั้งเป็นไปไม่ได้เลย ไรอันเป็นอเมริกัน แล้วพวกอเมริกันเป็นพวกที่คาดเดาไม่ได้เอาเสียเลยจากมุมมองของโกลอฟโก เขาใช้ชีวิตการทำงานเริ่มแรกจากเจ้าหน้าที่ข่าวกรองภาคสนามจากนั้นเป็นฝ่ายเสนาธิการที่ก้าวหน้าอย่าง
