ห่วงความรู้สึก หรือโหดร้ายกันแน่ เธอถึงทำท่าไม่แคร์ในคำถาม ไม่ตอบซักทีให้รู้ใจความ ว่าความรักที่งดงามได้จากลา เงียบไปทำไมล่ะ ที่รัก อย่าบอกนะว่ารู้จักความห่วงหา คนอ่อนแออย่างฉันก็ยอม รับเวลา ไม่ต้องกลัวน้ำตาฉันกลั้นเป็น จะได้ยินไหมคำจากปาก ที่เธออยากลาจากอย่างที่เห็น พูดยากมากไหมหรือพูดไม่เป็น ถึงต้องใช้ความเลือดเย็นเป็นตัวแทน

ไม่ได้เงียบหายไปไหน แต่ห่างมาไกลแล้วมากกว่า เพราะทำไม่ได้ให้ใจชินชา อยู่กับความเหว่ว้าทุกๆวัน ยังคงต้องการความอบอุ่น ยังอยากได้รอยยิ้มละมุนสร้างฝัน แต่เมื่ออยู่กันแล้วไม่ผูกพัน ก็ไม่อยากเติมคืนวันร้าวหัวใจ เบื่อกับการอดทน ไม่ได้ต้องการความสับสนที่วุ่นไหว แค่อยากให้ความรักมาห่วงใย แต่เมื่อไม่ได้อะไร ก็เหนื่อยใจ ให้อยู่กับเธอ

คนดี เธอรักฉันวันนี้มันสายเกินไป การรอคอยถูกหยุดด้วยความร้าวไหว ฉันจึงไม่เหลือหัวใจ ให้เวลา คนดี ความหมายของคนนี้เธอเพิ่งเห็นค่า ยาวนานกับคืนวันกว่าเธอจะมา ชะรอยใจก็อ่อนล้าก่อนถึงวัน คนดี คนที่ผิดตอนนี้คงไม่ใช่ฉัน ขอโทษสำหรับน้ำตาเพื่อรั้งกัน เสียใจที่คืนวันไม่อาจกลับมา

ที่ไม่ไปหา ก็ใช่ว่าไม่คิดถึง ที่เงียบหายไปพักหนึ่ง เพราะว่าใจส่วนหนึ่งเปียกน้ำตา เสียความรู้สึกบางนาที ความรักเธออยู่ไม่เป็นที่เป็นท่า ถ้าไม่ไป เธอก็ไม่คิดจะมา แล้วใครจะแข็งใจไปหาอยู่ฝ่ายเดียว

ไม่สบายใจเลยคนดี อยู่ห่างกันอย่างนี้ มันหวิวไหว ไกลก็ไกลจนเกินไป นานกับการเหงาใจจนชินชา เคยเชื่อมั่นในตัวเธอ แต่ก็เริ่มเผลอนึกเหว่ว้า ก็เพราะความไกลปิดบังสายตา จนทำให้รู้สึกว่า เธอลืมกัน หยุดตรงนี้ดีไหม อย่าก้าวห่างออกไปจากใจฉัน มาดูแลบ้างให้ความห่วงใยกัน ก่อนที่จะหมดความผูกพันให้อาทร

รู้ว่าวันเวลาทำให้คนเปลี่ยนไป แม้จะหนักแน่นแค่ไหนก็อ่อนล้า ฉันคนหนึ่งที่เกือบผิดคำสัญญา เพียงเพราะการเดินทางของเวลานานไป แต่ที่สุด ก็ซื่อสัตย์ต่อตัวเอง กลับมาหาอย่างคนเก่งเหมือนเดิมได้ เพราะคำเก่าๆเดินเข้ามาเตือนใจ ว่ารักเธอยังไง จำได้ไหมคนดี แม้ออกจะนานซักหน่อย ก็คิดว่าเธอยังคอยอยู่ตรงนี้ เอาความรักมาแลกความรู้สึกดีๆ แม้จะหวั่นไหวเต็มทีก็ต้องการ

ความรักสีโศก น้ำตาความเหงาเปียกโชก เอ่อท้น หัวใจตะลอนร้อนรน เฝ้าคิดถึงบางคนที่จากไป ตะวันสีเก่า ยังต้องรับรู้ความร้าวโหยไห้ ตลอดที่ฉันยังมีชีวิตจิตใจ สีเศร้าของความห่วงใย จะหม่นถึงเธอ

แปดเดือนผ่านไป วันเวลายังไม่ช่วยใจให้ดีขึ้น ความอบอุ่นที่หล่นหายไม่กลับคืน ขอบตายังมีน้ำรื้น เตรียมซับใจ นั่งนับดาวคนเดียว เพิ่งรู้ว่าแสนเปล่าเปลี่ยวจนร้าวไหว ท้องฟ้าที่คนสองคนเคยอยากไป ก็เหลือแค่ลมหายใจฝากไปแทน

เธอมีชีวิตอยู่ปลายฟ้า อยากพบก็ได้แค่เงยหน้าสายตาแหงน ทั้งที่ภาพเธออยู่คนละพื้นแดน แต่ยังมีดาวให้มองแทนคนจากลา คืนนี้สายลมหยุดพัด ดวงดาวกลับมืดจัดต้องค้นหา แล้วจะเจอเธอมุมไหนในเงาตา แล้วจะเอาภาพอะไรที่มีค่ามาต่อลมหายใจ

วันนี้เธอไม่ได้อยู่ที่เก่า แน่นอนว่าฉันเหงา จนถึงวันหน้า กว่าเราจะพบกันด้วยรอยยิ้มหรือน้ำตา มันก็เป็นความรู้สึกเดียวตลอดเวลา ที่ว่าคิดถึงเต็มตา ห่วงหาเต็มใจ

อีกครั้งแล้วนะ รอยเหงา ไม่อยากเห็นเธอแอบเศร้ารู้ไหม ถึงแม้ฉันอาจเป็นเพียงคนห่างไกล ก็บอกแล้วว่าห่วงใยตลอดมา ฉันมีสิทธิ์รับรู้บ้างหรือเปล่า แค่บางส่วนของเรื่องราวก็มีค่า คงไม่ห้ามให้เธอหยุดเสียน้ำตา แต่ถ้ามันรินออกมา จะซับให้กับมือ

Page 1 | 2 | 3 | 4