หลังจากวันนั้นนักโทษ 88430 ก็กลับมาเลื่อนลอยเหมือนเก่า แต่ผู้คุมทุกคนต่างก็ไม่ไว้วางใจ มีคำสั่งให้จับสังเกตนักโทษคนชายรายนั้นอยู่ตลอดเวลาเพราะกลัวจะคลั่งก่อเหตุวุ่นวายขึ้นอีก โดยเฉพาะ ผู้คุมหนุ่มที่เฝ้ามองอยู่เงียบๆ

เรื่องที่เขาได้อ่านในแฟ้มประวัติทำให้เขาสมเพชนักโทษคนนั้นมากขึ้น เมื่อถึงคืนวันศุกร์ วันนี้นักโทษจะได้รับอนุญาตให้ไปอาบน้ำที่ห้องอาบน้ำรวมได้ บรรดาผู้คุมต่างเข้าแถวควบคุมนักโทษขณะที่เดินแถวไปยังห้องอาบน้ำ ทุกคนถูกล่ามข้อมือและข้อเท้าไว้ด้วยตรวน เพื่อป้องกันการหลบหนี นักโทษทั้งหมดในแดน E ยืนเรียงแถวกันใต้ฝักบัวในห้องอาบน้ำรวม

Richard ยืนควบคุมสถานการณ์พร้อมผู้คุมคนอื่นๆ แต่แล้วเมื่อเขามองไปที่ นักโทษชายหมายเลข 88430 คำบอกเล่าของ สารวัตร ก็กลับเข้ามา

แผลเป็น รูปรอยกรีดเป็นทางยาวใหญ่น้อย เห็นได้ชัดทั้งด้านหน้าและด้านหลังลำตัว บางรอยมีลักษณะคล้ายถูกฟาดด้วยแส้ หรือเส้นหนัง ผู้คุมคนอื่นก็สังเกตเห็นรอยแผลนั่นเช่นกัน

"ท่าทางหมอนี่มันเอาเรื่องนะ แผลเต็มตัวแบบนี้" เพื่อนผู้คุมกล่าว

Richard พยักหน้าเงียบๆ เขาจ้องมอง นักโทษ หมายเลข 88430 ที่ยืนนิ่งอยู่ใต้สายน้ำอย่างเลื่อนลอย ไม่มีการขัดถูตัวเองอย่างนักโทษรายอื่น

"เฮ้! 88430 แกน่ะ ไม่อาบน้ำให้มันดีๆ เดี๋ยวก็เน่าหรอกนะเว้ย" ผู้คุมคนที่พูดก็เดินเข้าไปใกล้ๆ เขาเอื้อม มือไปจะจับตัวนักโทษ 88430

ชั่วพริบตานั้นเอง ท่าทางเลื่อนลอยของนักโทษชายหมายเลข 88430 ก็เปลี่ยนไปในทันควัน เขาพลิกตัวหันกลับมาพร้อมกับตวัดแขนข้ามตัวผู้คุม เอาเส้นตรวนเหล็กรัดคอผู้คุมเคราะห์ร้ายคนนั้นทันที บรรดาผู้คุมและนักโทษที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างตกตะลึง Richard ถลันเข้าไปพร้อมกับปืนในมือ

"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ"

ผู้คุมคนอื่นๆ ก็ชักปืนออกมาควบคุมนักโทษที่เหลือไม่ให้แตกตื่น ผู้คุมที่โดนรัดคอเริ่มหายใจติดขัด

"ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะ 88430 บอกให้ปล่อย" Richard ตะโกน

แต่นักโทษชายรายนั้นก็หัวเราะ แล้วก็หัวเราะ อย่างบ้าคลั่ง ผู้คุมอีกสองคน พยายามเข้าไปข้างหลังนักโทษชายรายนั้น ในมือมีกระบองไฟฟ้า Richard จ้องปืนไปที่นักโทษ 88430 พลางส่งสัญญาณให้ว่า ห้ามใช้กระบองไฟฟ้า เพราะตัวของนักโทษชายและผู้คุมที่ตกเป็นเหยื่อเปียกน้ำจากฝักบัวจนชุ่มไปหมด จะเกิดอันตรายได้

"ปล่อยเขา ถ้านายไม่อยากเดือดร้อนไปกว่านี้" ผู้คุมหนุ่มตะโกน พยายามเบี่ยงเบนความสนใจของนักโทษ

นักโทษชายรายนั้น ยังคงหัวเราะ และดูราวกับจะเพิ่มแรงรัดผู้คุมนั้นมากขึ้น Richard พยายามเรียกความสนใจของนักโทษรายนั้นมาที่เขา

"ใจเย็นๆ นะ นายคงไม่อยากมีเรื่องอะไรอีก ดูนะ เราจะไม่ทำร้ายนาย เอาล่ะ ชั้นจะทิ้งปืน นายดูนะ" เขาค่อยๆ วางปืนลงที่พื้น

"ชั้นไม่มีอาวุธนะ นายดูนี่ ปล่อยผู้คุมซะ นายจะได้ไม่เดือดร้อน นายมีปัญหามามากพอแล้วไม่ใช่เหรอ" Richard ค่อยๆ ก้าวเข้าไปทีละก้าว ทีละก้าว เสียงหัวเราะที่ดังลั่นอยู่ เหลือเพียงในลำคอ

ผู้คุมผู้เคราะห์ร้ายพยายามจะดิ้นรนให้พ้นแรงรัด แต่ก็ไม่เป็นผล เส้นตรวนรัดคอแน่นจนเป็นรอยแดง ผู้คุมนั้นพยายามหอบหายใจที่กระทำได้ยากลงไปทุกที ทุกที Richard เดินเข้าไปช้าๆ สายตามองสบที่ตาสีน้ำตาลของนักโทษชายคนนั้น โดยพยายามไม่มองไปที่เบื้องหลัง ที่ผู้คุมอีก 2 นาย กำลังค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปช้าๆ

"ปล่อยเขาเถอะนะ นายมีปัญหามากพอแล้ว อย่าก่อเรื่องให้ตัวเองอีกเลยนะ Scarlet" คำเรียกชื่อของเขาจากริมฝีปากของผู้คุมหนุ่มทำให้ ดวงตานั้นกระพริบ มือที่ดึงสายตรวนรัดคอผู้คุมหย่อนลง เพียงเท่านั้น ผู้คุมอีก 2 คนที่ย่องเข้ามาทางเบื้องหลังก็กระโดดเข้าชาร์ททันที เขาหวดกระบองลงที่ข้อพับของแขนนักโทษ จนทำให้ต้องคลายมือจากการรัดคอผู้คุมเคราะห์ร้าย

Richard พุ่งเข้าไปดึงตัวผู้คุมคนนั้นออกมา เขาไอและหอบจนตัวโยน ผู้คุมและเจ้าหน้าที่พยาบาลที่ตามเข้ามารีบพาตัวไปทันที ส่วนนักโทษชายรายนั้น ก็ถูกจับตรึงไว้กับพื้น

"ให้มันลุกขึ้นมา ใส่เสื้อผ้าซะ เห็นทีแกต้องเข้าไปสำนึกตัวเองในห้องขังเดี่ยวอีกหนแล้วมั้ง" หัวหน้าหน่วยตะคอกใส

่ ร่างของนักโทษชายถูกหิ้วขึ้นมา เขากลับไปอยู่ในสภาวะเลื่อนลอยอีกแล้ว เนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ เส้นผมลู่ลงมากับใบหน้า ไม่รับรู้อะไรแม้มีคนยัดเสื้อผ้าให้ในมือ บรรดาผู้คุมมองๆ แล้วก็เห็นทีว่าจะต้องจับเขาใส่เสื้อผ้ากันเองเสียแล้ว แต่ทั้งหมดก็ยังไม่ไว้ใจ เลยเอาเสื้อกันอาละวาดสวมเข้ากับตัวนักโทษไขว้แขนอ้อมไปเบื้องหลังก่อน เพื่อกันการก่อเหตุร้าย จากนั้นจึงจับนักโทษชายรายนั้นใส่กางเกง แล้วก็ ลากตัวไปยังห้องขังเดี่ยว

ผู้คุมหนุ่ม เดินตามไปทางเบื้องหลัง จนถึงห้องขังเดี่ยว ร่างของนักโทษชายหมายเลข 88430 ถูกโยนเข้าไป Richard ก้าวเข้าไปปลดสายแขนเสื้อที่มัดโยงไปเบื้องหลังออกให้ ร่างนั้นนอนตะแคงห่อตัวอยู่บนพื้นซีเมนต์ ผู้คุมหนุ่มมองก่อนจะถอยออกมาและปิดประตู ข้างใน ก็มีเพียงแต่ความมืด

เมื่อเหตุการณ์วุ่นวายนั้นผ่านไป ทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับสู่ภาวะปรกติ นักโทษคนอื่นๆ ไม่กล้าก่อความวุ่นวายอะไรขึ้นมาอีก บรรดาผู้คุมที่อยู่เวรในคืนนั้น ต่างพากันขอตัวไปพักผ่อนในห้องด้านหลัง นอกจาก Richard กับเพื่อนผู้คุมอีกคนหนึ่งที่ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าบรรดาห้องขัง ในแดน E ทั้งสองเปิดวิทยุฟังฆ่าเวลาไปพลางๆ แต่แล้ว ยังไม่ทันจะถึง 22 นาฬิกา โทรศัพท์สายหนึ่งก็ดังขึ้น เพื่อนผู้คุมเป็นคนลุกไปรับสาย เขาอุทาน และพูดด้วยอาการละล่ำละลักอยู่สักพักก่อนจะหันมาทางผู้คุมหนุ่มที่เงยหน้าขึ้นมองอยู่

"มีเรื่องอะไรหรือ" Richard ถามขึ้น

"หมอที่รพ. โทรมาบอกว่า เมียชั้นเจ็บท้องเข้ารพ.น่ะ ให้ชั้นไปด่วนเพราะว่าเจ็บก่อนกำหนด อาจจะต้องผ่า" เพื่อนผู้คุมตอบมาอย่างร้อนรน

"งั้นนายรีบไปเถอะ ทางนี้คงไม่มีอะไรแล้ว" Richard บอกเพื่อนอย่างเห็นใจ

"ขอบใจว่ะ ขอโทษทีที่ให้นายลำบาก"

"เฮ่ย ไม่เป็นไรน่า นายรีบไปเหอะ เมียนายเขารอนายอยู่" ผู้คุมหนุ่มยิ้มให้ และมองดูเพื่อนผู้คุมของเขาผลุนผลันออกไปอย่างรีบร้อน

Richard ปิดวิทยุและระหว่างที่นั่งอยู่คนเดียวเขาก็หยิบกระเป๋าเอกสารที่ถือติดมือมาจากบ้านตั้งแต่ตอนเข้าเวร มาเปิด หยิบเอาแฟ้มประวัติทั้งสองแฟ้มออกมาเปิดอ่านเพื่อฆ่าเวลา และในขณะที่เขากำลังอ่านแฟ้มประวัตินั้นเอง เสียงบางอย่าง ดังแผ่วๆ ลอดมาจากห้องขังเดี่ยวที่อยู่ไกลออกไป

ผู้คุมหนุ่มขมวดคิ้ว ตามปรกติแล้ว ห้องขังเดี่ยวนั้นย่อมต้องเก็บเสียงภายในไว้ได้ดี ไม่น่าจะมีเสียงอะไรลอดออกมาได้นี่นา หรือว่า เกิดอะไรขึ้นในนั้น เขารีบลุกขึ้นเก็บแฟ้มลงกระเป๋าเอกสาร ฉวยเอาไฟฉายและกุญแจห้องขัง แล้วเดินไปทันที

ยิ่งเดินใกล้เข้าไป ใกล้เข้าไป เสียงนั้นก็ยิ่งดังขึ้นแต่ยังจับใจความไม่ได้ มันฟังดูคล้ายเสียงคราง ผสมกับเสียงอะไรบางอย่างกระแทกกำแพงดังทึบๆ Richard แนบใบหูตัวเองเข้ากับประตูห้องขัง เสียงนั้นก็ชัดเจนขึ้น เสียงคราง เหมือนคนกำลังได้รับความทรมาน และมีเสียงกระแทกและเสียงดิ้นแสกสาก

"หรือว่าจะชัก" Richard พูดขึ้นอย่างตกใจ และมือที่ไวเท่ากับความคิด เขาไขกุญแจห้องขังเดี่ยวแง้มประตูและแทรกเข้าไปก่อนจะปิดประตูตามหลังเพื่อป้องกันไม่ให้ นักโทษพุ่งสวนออกไปได้

ภายในมืด มีแสงจากภายนอกลอดเข้ามารางๆ Richard กดสวิทซ์ไฟฉาย ฉายไปยังที่ที่เขาคิดว่าเห็นเงาตะคุ่มๆ กองอยู่กับพื้น แต่เมื่อแสงไฟฉายสาดไปกระทบ ก็ว่างเปล่า ไม่มีร่างของนักโทษชายหมายเลข 88430 อยู่อย่างที่ควรจะเป็น

และ ก่อนที่ ผู้คุมหนุ่มจะทันตั้งตัว วงแขนของใครคนหนึ่ง ก็รัดฉับ! เข้าที่ตัวของเขาและมือหยาบก็ตะปบปิดปากของเขา ไฟฉายหล่นจากมือกลิ้งลงไปที่พื้น จนไปหยุดเมื่อถึงมุมห้อง Richard พยายามจะมองผู้ที่รัดตัวเขาไว้ แต่ก็มองไม่เห็นอะไร นอกจากลมหายใจ ที่ผะผ่าวอยู่ใกล้ๆ กับริมหูของเขา

"ตกใจสินะ ....ผู้คุม" เสียงกระซิบแผ่ว ดังขึ้นที่ริมหู

ผู้คุมหนุ่มขยับจะดิ้น แต่แขนนั้นกลับยิ่งรัดแน่นขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ มือที่ตะปบปิดปากของเขา เลื่อนขึ้นมาปิดทั้งปากและจมูก และออกแรงกด Richard รู้สึกว่าลมหายใจถูกตัดขาดด้วยมือนั้น เขาพยายามดิ้นรนเพื่อหาอากาศ แต่มันกลับยิ่งบีบแน่นเข้า แน่นเข้า
ร่างที่ดิ้นรนของผู้คุมหนุ่มเริ่มอ่อนแรงเพราะขาดอากาศ แต่ก่อนที่เขาจะหมดสติ มือนั้น ก็คลายออก

Richard ยืนตัวงอ ไอโขลก พยายามสูดอากาศเข้าไปในปอด เขาสำลัก และก็ยังไม่ทันที่เขาจะตั้งตัว คราวนี้ก็ถูกพลิกตัว และถูกดันเข้าไปกระแทกที่ประตู บางสิ่ง ถูกสวมให้เขาทั้งๆ ที่ยังตั้งตัวไม่ติด แขนถูกรั้งไปไขว้เบื้องหลัง เขาถูกพันธนาการด้วยเสื้อคลุมกันอาละวาด จากนั้น ผู้ที่จู่โจมจนเขาไม่ทันตั้งตัว ก็ถอยออกห่าง

ผู้คุมหนุ่มพลิกตัวกลับมา ผู้ที่จับเขามัดไว้ กำลังยืนอยู่ตรงหน้า ในแสงสว่างจากไฟฉายที่กลิ้งอยู่บนพื้น
เขาเห็นใบหน้านั้นเพียงรางๆ ไม่มีอาการเลื่อนลอย ไม่มีอาการของคนที่เป็นลมชัก เขาหลงกลคนๆ นี้เสียแล้ว

Richard พยายามคิดหาทางหนีทีไล่ แต่ดูแล้ว เขากลับตกเป็นรองและแถม ถูกมัดจนใช้แขนทั้งสองข้างไม่ได้ แต่ก่อนที่เขาจะทันคิดอะไรต่อ ก็ถูกกระชากจนเซหลุนๆ ล้มลงไปปะทะฝาผนังอีกด้านหนึ่ง

เสียงกริ๊ก ของกุญแจประตูดังขึ้น เปล่า มันไม่ได้ถูกเปิดออก นักโทษผู้นั้นไม่ได้หลบหนีออกไป อย่างที่เขาคาด แต่มันกลับถูกล๊อค นักโทษชายผู้นั้น เดินกลับมาหาเขาช้าๆ Richard จ้องมอง ท่อนบนของนักโทษชาย 88430 เปลือยเปล่า เพราะเสื้อนั้นได้มามัดเขาไว้

"นายจะทำอะไรของนายอีก" ผู้คุมหนุ่มพยายามสงบความหวั่นหวาด ถามออกมาด้วยเสียงที่พยายามให้ปกติที่สุด

"นั่นน่ะสิ" เสียงกลั้วหัวเราะ ดังขึ้น แขนข้างหนึ่ง กระชากตัวของผู้คุมหนุ่มให้ลุกขึ้นยืน ก่อนที่ 88430 จะอ้อมมาด้านหลังของเขา

"นายคิดจะเอาชั้นเป็นตัวประกันเพื่อให้นายแหกคุกงั้นหรือ นายเปลี่ยนใจเถอะ นายไม่รอดหรอก" Richard พูด ท่อนแขนของนักโทษชายรายนั้น รัดเข้าที่เอวของเขาอีกครั้ง ลมหายใจร้อนๆ ผะผ่าวอยู่ริมหู

"นายรู้ชื่อชั้นใช่ไหม" เสียงนั้น กระซิบถาม

"ใช่ Scarlet นายเลิกหาเรื่องใส่ตัวซะที โทษที่นายมีมันก็หนักพอแล้ว" Richard ตอบ เขาพยายามเกลี้ยกล่อม แต่แล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไป ทำให้เขาเบิกตากว้าง

เมื่อปลายลิ้นอุ่นชื้น เลียแก้มของเขา พร้อมกับมือที่รัดเอวเขา เลื่อนลงมาที่เข็มขัด ผู้คุมหนุ่มพยายามจะสะบัดตัว แต่เขาก็โดนดันเข้าไปปะทะกำแพง และกดเขาไว้

"นาย นายจะทำอะ..."

Richard อ้าปากจะตะโกน แต่เสียงของเขาก็ขาดหายไปเมื่อ แถบผ้าชิ้นนึงรัดเข้าที่ปากของเขา Richard พยายามจะใช้ขาที่พอจะมีอิสระเหลืออยู่ ยกขึ้นมาหมายจะเหวี่ยงใส่ผู้ที่จับตัวเขาไว้ แต่ก็ถูกเข่าของอีกฝ่ายกดเข้าที่ข้อพับและตรึงไว้มือของผู้คุกคามสอดผ่านช่องว่างระหว่างตัวของผู้คุมหนุ่มกับกำแพงปูนเย็นเฉียบนั้น แกะเข็มขัดของเขาให้หลุด จากนั้นตามด้วยตะขอกางเกง

Richard พยายามจะดิ้นรน เมื่อนิ้วของอีกฝ่าย แทรกเข้าไปตามรอยตะเข็บซิป ที่เลื่อนลงตามมือ และสะดุ้ง เมื่อมือนั้น แทรกขอบเอวของกางเกงชั้นในของเขา พลางรั้งมันให้เลื่อนลงมาพร้อมๆ กับกางเกงชั้นนอก

มือร้อนผ่าวนั้น ไล้ที่สะโพกเปลือยของผู้คุมหนุ่มเมื่อกางเกงของเขาลงไปกองที่หัวเข่า Richard พยายามจะดิ้น แต่ไม่เกิดผลใดๆ เลย ไม่รู้ว่าร่างที่ซ้อนอยู่เบื้องหลังเขานั้น เอาเรี่ยวแรงมาจากไหน

และแล้ว ผู้คุมหนุ่มต้องผวาเฮือก! เมื่อปลายลิ้นชื้น ไชชอนเข้ามาในรูหูของเขา พร้อมๆ กับที่มือหยาบ กอบกุมกลางลำตัวของเขาไว้ อุ้งมือนั้นร้อนผ่าว เคล้นคลึงไปมาอย่างหนักหน่วง ปลายลิ้นและเล็มใบหูและข้างแก้มของเขา อีกมือหนึ่ง ไล้ต้นขาเขาไปมา Richard กัดผ้าที่ปิดปากเขาไว้แน่น สัมผัสที่เกิดขึ้นทำให้เขาสั่นสะท้าน

"เป็นไง... ผู้คุม ร่างกายของนายเริ่มเปลี่ยนแล้วนะ"

เสียงกระซิบสั่นพร่าดังที่ริมหู พร้อมกับปลายลิ้น ที่ไล้เลียมายังแก้มอีกข้าง มือนั้น กอบกุมสิ่งที่ค่อยๆ ร้อนผ่าวและลุกโชนขึ้นอย่างที่ Richard เอง ก็ไม่ปรารถนาจะให้มันเป็นเช่นนั้น แต่ให้ตายเถอะ พระเจ้า ร่างกายของเขา ไม่ฟังคำทัดทานของเขาเลย

แต่แล้วอยู่ๆ มือนั้นก็จับเขาพลิกตัวหันกลับมา และกดไหล่ให้หลังเขาเข้าพิงกำแพงเย็นนั้น กางเกงของผู้คุมหนุ่มเลื่อนลงไปกองที่ปลายเท้า มือหนึ่งของ นักโทษผู้นั้น ยังเคล้นคลึงอยู่กลางลำตัวของเขา แต่ตัวของมันถอยออกไป อีกมือหนึ่งเอื้อมไปหยิบไฟฉายที่เปิดทิ้งไว้นั้นมาถือ Richard หลับตาแน่น เมื่อมือข้างที่เกาะกุมเขานั้น ไล้ลูบกอบกำไปมา แต่แล้วเขาก็สะดุ้งลืมตาโพลง เมื่อรู้สึกถึงความอุ่นชื้น ที่ล้อมรอบส่วนนั้น และเมื่อเขาลืมตา สิ่งที่เห็นก็คือ แสงสว่างจากไฟฉาย ที่สาดจับกลางลำตัวของเขา และสาดต้องแผ่นหลังและไหล่ที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น ที่กำลังก้มอยู่ใกล้กับกลางลำตัวของเขาและดวงตาสีน้ำตาลที่จ้องมองเขาขึ้นมา ปลายลิ้นชื้น กำลังไล้เลียที่ตัวเขา ริมฝีปากของอีกฝ่าย กำลังจะดูดกลืนเขาเข้าไปไว้ในนั้น Richard จะหลับตา พยายามจะงอตัวลง แต่ริมฝีปากนั้นส่งเสียงกระซิบมา

"มองสิ อยากรู้ไม่ใช่หรือ ว่ามันเป็นยังไง ร่างกายนายกำลังบอกชั้นว่า นายก็ต้องการชั้นนี่"

Richard สะดุ้งเมื่อริมฝีปากนั้น ครอบครองเขา อย่างช้าๆ ทีละนิด ทีละนิด ที่กลืนหายเข้าไป ลมหายใจของผู้คุมหนุ่มเริ่มสะดุดขาดห้วง เสียงอุทรณ์ขึ้นมาติดที่ริมฝีปากที่ถูกมัดไว้ ร่างกายท่อนบน ที่ถูกพันธนาการ บิดไปมา เหมือนจะต้องการผ่อนคลายความเสียวซ่าน สติสัมปชัญญะของเขาพร่าเลื่อน เมื่อริมฝีปากนั้น โลมไล้รุนแรงขึ้น ร้อนแรงขึ้น จนมันหลุดลอยเคว้งคว้าง พร้อมกับห้วงอารมณ์ปรารถนาที่พร่างพรู

ความอุ่นชื้นนั้นคลายออกไปแล้ว ผู้คุมหนุ่มเข่าอ่อนรูดตัวลงนั่งคุกเข่าพิงกำแพง หลับตา ส่งเสียงหอบหายใจถี่ๆ แต่แล้วมือหยาบนั้น รวบเข้าที่ต้นขา ออกแรงดึงให้เขาไถลลงนอนหงาย Richard เรียกสติที่หลงเหลืออยู่กลับมา พร้อมกับพยายามจะยันเข่าขึ้น เมื่อร่างนั้นโถมตัวลงมา เสียงกระแทกดังขึ้นเมื่อเข่าของเขากระทบกับลิ้นปี่ของอีกฝ่าย แต่ มันไม่ทำให้ฝ่ายนั้นชะงักเลย มือนั้นกระชากตัวเขาให้พลิกตัวนอนคว่ำ ผู้คุมหนุ่มขยับจะยันตัวลุกขึ้น แต่ก็ถูกกดไว้

"ชั้นทำให้นายมีความสุขแล้วนี่ คราวนี้ถึงตาชั้นล่ะ" เสียงพูดกลั้วหัวเราะเย้นหยัน ดังขึ้นจากทางด้านหลัง

ผู้คุมหนุ่มรู้สึกว่า ร่างนั้นเข้ามาประชิดเขาทางด้านหลัง สอดมือเข้าไปยกให้สะโพกเขาลอยขึ้น Richard จะดิ้นรน แต่แล้ว หมัดลุ่นๆ ก็ซัดโครมเข้าที่ท้องน้อย และชกซ้ำอีกหน จนเขาตัวงอ ผู้คุมหนุ่มสำลัก ขณะที่ร่างนั้น จับเขากดหลังให้หน้าแนบลงกับพื้นซีเมนต์ ที่มีคราบของบางสิ่งจากตัวเขาเปรอะเปื้อนอยู่ และแล้ว ก่อนที่เขาจะทันขัดขืน สิ่งที่ร้อนผ่าวเหมือนแท่งเหล็กเผาไฟ ก็แทรกสอดเข้ามาทางด้านหลังอย่างรุนแรง พร้อมกับความเจ็บปวด Richard สะดุ้งสุดตัว พยายามจะถดตัวหนี แต่มือนั้นรั้งต้นขาเขาไว้แน่นจนเจ็บ และสิ่งนั้น ก็เข้ามาคับแน่นอยู่ภายในตัวเขา จากนั้นก็เริ่มกระแทกกระทั้นรุนแรง เสียงหายใจหอบถี่จากร่างที่คุกคามเขา ดังขึ้น พร้อมกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อ และแล้ว ริมฝีปากนั้น ก็ขมุบขมิบ พึมพัมออกมาเป็นทำนอง .... เพลงกล่อมเด็ก .....

เสียงร้องพึมพัมซ้ำซากไปมา ส่วนร่างกายก็กระแทกกระทั้นเข้าหา ยาว นาน จน Richard รู้สึกเหมือนตัวเองถูกฉีกออกเป็นสองเสี่ยง เมื่อแรงกระแทกนั้น โหมเข้ามาลึกล้ำรุนแรงเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมกับที่เสียงเพลงกล่อมเด็กขาดหายไป Richard รู้สึกว่าของเหลวอุ่นพุ่งวาบเข้าไปภายในตัวเขา

ร่างที่ทาบทับเขาอยู่นั้นนิ่งสนิทอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะถอนกายกลับคืนออกไป กลิ่นคาวจางๆ พร้อมกับของเหลวอุ่นเหนียว ที่ล้นออกมา และไหลเรื่อยลงมาตามท่อนขาของผู้คุมหนุ่ม ที่นอนคว่ำนิ่งสนิทอยู่
ในสมองของ Richard ว่างเปล่า