: e x e c u t e . n e u r o t i c :

ด้านนอก ทุกอย่างยังอยู่ในภาวะปกติ ผู้คุมหนุ่มก้าวเดินมุ่งหน้าไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของบรรดาผู้คุม เขาผ่านห้องนั่งพักผ่อนและมองเห็นเพื่อนผู้คุมบางคนกำลังคร่ำเคร่งกับไพ่ในมือ และบางคนก็นอนหลับ

Richard เดินเลยไปยังห้องอาบน้ำทางเบื้องหลัง เขาเปลื้องเครื่องแบบออกจากร่างกายของตัวเอง จนหมดสิ้น ร่องรอยที่ปรากฏบนผิวเนื้อ บางที่ก็ชัดเจน บางที่ก็ไม่ชัดเจน

ชายหนุ่ม ยกมือขึ้นลูบหน้า ราวกับต้องการลบความทรงจำนั้นออกไป แต่ที่เขาสัมผัสได้ก็คือน้ำตา ที่ไหลรินลงมาจากดวงตาของเขา Richard สลัดศีรษะ ก่อนจะก้าวเข้าสู่สายน้ำเย็นเฉียบจากฝักบัว

ผู้คุมหนุ่มยืนนิ่งปล่อยให้สายน้ำทำหน้าที่ชำระล้างร่างกายของเขา แต่เขารู้ดีว่าบางสิ่ง ไม่ว่าจะใช้วิธีใด มันก็ไม่สามารถจะลบล้างออกไปได้ มีแต่จะติดแน่นและฝังลึกในความทรงจำ
ลึกลงไปถึงจิตวิญญาณ
ตลอดชีวิต

ชายหนุ่มยืนอยู่ใต้สายน้ำนั้น นาน.... จนรู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งร่าง เขาถึงเอื้อมมือไปปิดน้ำ ก่อนจะก้าวออกมา ภาพที่สะท้อนบนกระจก บ่งบอกถึงร่องรอยที่เขา ถูกกระทำ Richard ยืนนิ่ง มองร่างเปลือยของตัวเอง มันไม่ใช่ร่างกายของเขาอีกต่อไปแล้ว

ผู้คุมหนุ่มแต่งตัวเขาใหม่ด้วยเสื้อผ้าที่จะเอามาเปลี่ยนตอนออกเวร ก่อนจะเดินออกมาเขียนใบลาเพื่อจะกลับก่อน เพื่อนผู้คุมไม่มีใครติดใจซักถามอะไร เพราะเหตุการณ์ในวันนี้ก็สงบเรียบร้อยดีในสายตาของคนอื่นๆ

Richard ไม่รู้ตัวว่าขับรถกลับบ้านมาได้อย่างไร ร่างกายที่บอบช้ำของเขา สำแดงอาการออกมาในที่สุด ชายหนุ่มลากตัวเองที่ไข้ขึ้นสูงเข้าไปในที่พัก ก่อนจะล้มตัวลงนอน และหมดสติไป

ชายหนุ่มมามีสติรู้สึกตัวในอีก 2 วันต่อมา อาการไข้ลดลงบ้างแล้ว แต่ความระบมยังหลงเหลืออยู่ เขากัดฟันลุกขึ้น อย่างไรวันนี้ก็ต้องไปทำงาน ขณะที่แต่งตัว ชายหนุ่มเห็นว่ารอยบนผิวเนื้อเขาจางลงไปบ้างแล้ว แต่ในความคิดของเขามันยังชัดเจนอยู่ทุกจุด

Richard มาถึงเรือนจำพร้อมใบลาป่วย ที่ระบุว่าเป็นไข้หวัด ก่อนจะเข้าทำหน้าที่ตรวจเวรในแดน E อย่างที่เขาเคยกระทำมา ชายหนุ่มเริ่มเดินตรวจไปเรื่อยๆ แต่แล้ว เมื่อเขาเดินเข้าใกล้ห้องขัง ของนักโทษ 88430 มือของเขาก็สั่นจนต้องกำมันไว้แน่น เขาจะเดินผ่านมันไป โดยไม่ต้องไปสนใจ

แต่แล้ว เสียงหนึ่งทำให้เขาชะงักฝีเท้า เพลงกล่อมเด็กที่ดังแว่วออกมา เพลงกล่อมเด็กเพลงนั้น ชายหนุ่มอดหันมองเข้าไปไม่ได้ ร่างๆ นั้นกอดเข่าคู้ตัวพิงพนังห้องขัง และพึมพัมเพลงกล่อมเด็กเพลงนั้นไปมา

แต่เพียงชั่วแวบ ใบหน้าที่ซบกับเข่านั้นเงยขึ้น รอยยิ้มกึ่งสะใจ กึ่งอิ่มเอม ผุดขึ้นที่ริมฝีปากที่พึมพัมนั้น และดวงตาที่จ้องเขม็งมา Richard ผงะถอยหลังไป แต่แล้วก่อนที่เขาจะทันขยับตัว ร่างที่คู้ตัวอยู่นั้น ก็ลุกขึ้นยืนช้าๆ และก้าวเข้ามาชิดขอบลูกกรงเหล็ก เสียงแผ่วกลั้วด้วยเสียงหัวเราะในลำคอนั้นดังขึ้นมา

"กลับไปนอนฝันค้าง จนหายไป 2 วัน 2 คืนเลยหรือ หนูน้อย หึหึหึ"

มือของผู้คุมหนุ่มกำแน่นเมื่อได้ยินคำสบประมาทจากคนๆนั้น Richard หันหน้ากลับ เขาไม่อยากจะเสียเวลาสนใจคนๆนั้นอีกต่อไปแล้ว

"นายหนีเพราะนายกลัวล่ะสิ ใช่ไหม นายจำไม่ได้หรือว่า รสชาติจากชั้นน่ะ ทำให้นายมีความสุขได้ขนาดไหน" เสียงเย้ยหยันกลั้วหัวเราะนั้นดังมาอีก

"ชั้นไม่เคยกลัวคนอย่างนาย"

ผู้คุมหนุ่มตอบด้วยเสียงที่พยายามสะกดกั้นความโกรธ

"นายกลัวสิ นายกลัวว่า นาย จะต้องการชั้นอีกไง นายจะต้องการให้ชั้น เข้าไปในตัวนายอีก ทำให้นายดิ้นพราด ทำให้นายสำลักความสุขที่ชั้นให้นายอีกไง ฮ่าๆๆๆ"

ร่างนั้นหัวเราะลั่น ก่อนจะถอยหลังช้าๆ โดยที่ตายังจับอยู่ที่หน้าของ ผู้คุมหนุ่ม

"แล้วนายจะต้องการชั้น ต้องการชั้นอีก คอยดูสิ หึหึหึหึ"

เสียงหัวเราะชวนขนลุกนั้น ดังมาเป็นคำสุดท้ายแล้ว นักโทษชาย 88430 นั้น ก็ทรุดตัวลงนั่งกอดเข่า ซบหน้าลงกับเข่านั้น แล้วก็โยกตัวเบาๆ ไปมาที่มุมห้อง Richard กัดริมฝีปากจนแทบห้อเลือด คำพูดของคนๆนั้น หมายความว่ายังไง เขาน่ะเหรอ จะต้องการให้ตัวเองโดนทำเรื่องเลวร้ายนั้นอีก ไม่มีทาง ไม่มีทางเด็ดขาด ชายหนุ่มก้าวเดินต่อไป ปัดความคิดออกไปจากหัวทั้งหมด พยายามเอาใจจดจ่อกับงานเท่านั้น

และแล้วก็ถึงเวลาที่ Richard ต้องรับเวรในเวลากลางคืนอีกครั้ง ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีอะไรผิดปกติ Richard เดินตรวจเวรกลางดึกช้าๆ นักโทษที่มีอยู่นั้น นอนหลับกันไปเกือบหมดแล้ว แม้กระทั่งเสียงพึมพัมเพลงกล่อมเด็กนั้น คืนนี้ก็เงียบไป

Richard อดจะถอนหายใจออกมาไม่ได้ เขาไม่อยากโกหกตัวเอง แต่ก็อดโล่งใจไม่ได้ที่ คนๆนั้น หลับไปซะได้ ผู้คุมหนุ่มเดินผ่านห้องขังต่างๆ ไปเรื่อยๆ จนมาถึงห้องขัง นักโทษชายหมายเลข 88430 ร่างที่ห่มผ้านอนตะแคงอยู่บนเตียงทำให้เขาค่อยๆ ก้าวเข้าไปชิดลูกกรง เพื่อจะมองให้แน่ มีเพียงเสียงหายใจสม่ำเสมอดังลอดออกมา เขาถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ด้วยความโล่งอก คนๆนั้น หลับแล้ว แต่ .... เขาคิดผิด

ทันทีที่ผู้คุมหนุ่มหันกลับจะเดินต่อไป แขนคู่หนึ่งก็ตวัดรัดเขาเข้ากระแทกกับซี่ลูกกรงเหล็ก พร้อมเสียงกระซิบที่ริมหู

"จะรีบไปไหนล่ะ หนูน้อยของชั้น นายคิดว่าชั้นหลับแล้วสินะ หึหึหึ"

Richard ขยับจะดิ้น แต่มือข้างนั้นก็ล๊อคตัวเขาไว้แน่น

"ร้องสิ ร้องเรียกผู้คุมคนอื่นๆมา มาดูนายอยู่ในอ้อมกอดชั้นไง ที่รัก"

สิ้นประโยค ลิ้นอุ่นนั้นก็เลียเข้าที่ซอกคอและแก้มของเขา

"นายชอบเวลาที่ชั้นจูบนาย เวลาที่ชั้นกลืนกินนาย เวลาที่ชั้น เข้าไป อยู่ในตัวนายไม่ใช่เหรอ"

เสียงกระซิบสั่นพร่านั้น ดังกระเส่าอยู่ข้างหู อะไรบางอย่างดุนดันกระทบกางเกงของผู้คุมหนุ่มทางเบื้องหลัง มือข้างหนึ่งนั้น คว้าเข้าที่กลางลำตัวของชายหนุ่ม แม้มันจะขวางไว้ด้วยผ้าเนื้อหนาของเครื่องแบบ แต่การลูบคลำคลึงเคล้นของมือนั้น ทำให้ชายหนุ่มต้องกัดริมฝีปาก

"อะฮ้า... นั่นไง มันกำลังอยากจะสัมผัสกับมือชั้น"

และก่อนที่ Richard จะทันตั้งตัว ซิปกางเกงของเขาก็ถูกรูดลง มือหยาบข้างนั้น แทรกสอดเข้าไปภายใน ลูบคลำอยู่กับส่วนนั้นของเขา

"มันบอกว่า มันต้องการสัมผัสจากชั้นหนูน้อย นายต้องการให้ชั้นสัมผัสมัน"

เสียงกระซิบนั้นยังแผ่วที่ริมหู พร้อมปลายลิ้นที่และเล็มไปมา และร่างกายของชายหนุ่ม กำลังตอบสนองสัมผัสจากมือนั้น อย่างที่เขาก็ไม่อาจจะห้ามปรามได้ เมื่อมันแทรกลึกผ่านกางเกงชั้นใน และดึงรั้งให้ร่างกายเขาต้องโชนชันขึ้น มือนั้นเคลื่อนไหวไปมาอยู่กลางลำตัวของเขา อีกมือก็รั้งตัวเขาไว้จนกระดิกไปไหนไม่ได้ มันบีบคั้น ลูบไล้เคล้นคลึงไปมาอย่างรุนแรง

จนกระทั่ง Richard ไม่อาจต้านทานอารมณ์มืดที่ถูกปลุกขึ้นมาได้อีกต่อไป เขาแอ่นร่างไปมาตามแรงเคล้นคลึงนั้น หอบหายใจเร็วถี่ จนกระทั่ง อารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้นอย่างที่เขาไม่ต้องการนั้น ลุกโพลงขึ้นถึงจุดสูงสุด มือนั้น คลายจากการกอบกำกลางลำตัวของชายหนุ่ม ขึ้นมาไล้ที่ข้างแก้มของเขา กลิ่นคาวของของเหลวที่ติดที่มือนั้นอวลเข้าจมูก เสียงกระซิบสั่นพร่าด้วยแรงหัวเราะเย้ยนั้น ดังมาอีก

"แล้วนายก็ทนความต้องการของตัวเองอีกไม่ได้ หนูน้อยของชั้น ของเล่นของชั้น หึหึหึ" Richard รวบรวมสติ กระชากตัวเองออกมาให้ห่างจากลูกกรงนั้น เขาจัดเครื่องแต่งกายของตัวเองด้วยมืออันสั่นระริก เสียงหัวเราะนั้นยังดังอยู่ ตามด้วยเสียงครางกระเส่า Richard กลั้นใจเงยหน้าขึ้น ภาพที่เขาเห็นก็คือ ....

มือที่เปรอะไปด้วยของเหลวจากร่างกายเขาเมื่อครู่ ตอนนี้มันกำลังกอบกุมและรูดไล้อยู่ที่กลางลำตัวของคนๆ นั้น ร่างนั้นกำลัง masterbation ตนเอง ด้วยมือที่เลอะของเหลวจากร่างกายเขา สลับกับยกมือข้างนั้นขึ้นมาเลียด้วยปลายลิ้น ไม่ช้า ของเหลวสีขาวขุ่น ก็พุ่งพรวดออกมาจากกลางลำตัวของร่างนั้น มาตกที่ปลายเท้าที่ Richard ยืนตะลึงอยู่ พร้อมเสียงหัวเราะที่ดังราวกับจะเยาะเขา ผู้คุมหนุ่มไม่อาจยืนอยู่ตรงนั้นได้อีกต่อไป เขาออกวิ่งไปที่ห้องน้ำของผู้คุมที่อยู่ถัดจากห้องพัก และถลาเข้าไปอาเจียนที่อ่างล้างหน้า เขาอาเจียนและร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น

"นี่มันอะไรกัน นี่มันอะไรกัน ชั้นทำผิดอะไร" Richard ร้องออกมาอย่างเจ็บช้ำ

ชายหนุ่มออกเวรจากเวรในคืนนั้นด้วยดวงหน้าซีดขาว เพื่อนผู้คุมที่มาเปลี่ยนเวร สังเกตเห็นก็ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง

"Richard นายไม่สบายหรือเปล่า ดูหน้าซีดๆ"

"ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ" เขาตอบ

"ลาพักซะเหอะ เขียนใบลาไว้ เดี๋ยวชั้นเสนอพัสดีให้"

"ขอบใจนะ"

ผู้คุมหนุ่มหยิบใบลามาเขียนอย่างใจลอย ลาหรือ ลาไปไหนล่ะ จะไปไหนที่มันจะพ้นเรื่องนี้งั้นหรือ จะไปที่ไหนได้ ยังไงเรื่องทั้งหมดมันก็ฝังแน่นอยู่ในใจเขา ไม่มีทางลบมันออกไปได้หรอก

ชายหนุ่มกลับมาถึงบ้านอย่างคนที่ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร เขาถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก และทำตามกิจวัตรประจำวันอย่างเลื่อนลอย สายน้ำอุ่นจากฝักบัวทำให้ร่างกายที่ตึงเครียดและเหนื่อยล้า ได้ผ่อนคลายลงไป มือที่กำลังทำความสะอาดเนื้อตัวนั้น สะดุดลงที่รอยแดงช้ำ เหนือแผ่นอกขาวสะอาด มันผ่านมานานแล้ว ทำไมยังไม่จางหายไปอีก ชายหนุ่มขยี้ปลายนิ้วลงที่รอยนั้น หวังจะลบให้มันเลือนไป

แต่ไม่ว่าเขาจะทำเช่นไร ภาพของคนๆ นั้น ก็กลับชัดเจนขึ้นในความทรงจำ ทุกอย่างที่คนนั้น "ทำ" กับเขา สัมผัสอันรุนแรงจากริมฝีปากและมือหยาบนั้น เด่นชัดขึ้นมาในความรู้สึก ร่างกายเริ่มร้อนผ่าว ร้อนราวกับไม่ใช่ตัวของเขาเอง

มือที่ขยี้รอยแดงนั้น เปลี่ยนเป็นลูบไล้ร่างกายตนเองอย่างที่เขาไม่รู้ตัว Richard หลับตา ในสมองมีแต่ภาพที่เขา โดนกระทำ ภาพที่มือนั้น กระชากอารมณ์ของเขาให้ลุกโพลง

เสียงหอบหายใจดังขึ้น ละอองไอน้ำร้อนลอยคลุ้ง ทำให้ภาพในห้องนั้นเห็นเพียงรัวราง เงาของชายหนุ่มทรุดตัวลงใต้สายน้ำ ปลายเท้านั้นเกร็ง จนจิกลงไปกับพื้น สองมือของเขากำลังลูบไล้ร่างกายของตัวเอง อย่างที่สัมผัสนั้นเคยกระทำต่อเขา เสียงครางดังลอดออกมาแผ่วๆ จากริมฝีปากที่ขบกันแน่น จนกระทั่งทุกสิ่งได้ถูกปลดปล่อยออกมา

เหมือนคนตื่นจากฝัน ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก ลืมตาขึ้นเพื่อพบกับสิ่งที่ตัวเองได้กระทำลงไป เขายกมือทั้งสองที่เปรอะเปื้อนนั้นขึ้นมามองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

"พระเจ้า...."

เสียงครางนั้น ไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบ ชายหนุ่มรวบมือทั้งสองเข้ามากำแน่น แน่นจนปลายนิ้วจิกเข้าไปในฝ่ามือ เขาคู้ตัวลงกับเข่า

สายน้ำที่ไหลลงมานั้น ไม่มีทางที่จะลบมันได้อีกต่อไปแล้ว ....

: E X E C U T E . N E U R O T I C :
Author	Z e r b i r u s
Cast	Richard Knight	RYUICHI
	88430	SUGIZO
	Dr. Sammaul Yawell Ph.D	SHINYA
	Dr. Eric	INORAN
	Jake Orland	J
E-N E U R O T I C . III
ด้านนอก ทุกอย่างยังอยู่ในภาวะปกติ ผู้คุมหนุ่มก้าวเดินมุ่งหน้าไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของบรรดาผู้คุม เขาผ่านห้องนั่งพักผ่อนและมองเห็นเพื่อนผู้คุมบางคนกำลังคร่ำเคร่งกับไพ่ในมือ และบางคนก็นอนหลับ Richard เดินเลยไปยังห้องอาบน้ำทางเบื้องหลัง เขาเปลื้องเครื่องแบบออกจากร่างกายของตัวเอง จนหมดสิ้น ร่องรอยที่ปรากฏบนผิวเนื้อ บางที่ก็ชัดเจน บางที่ก็ไม่ชัดเจน ชายหนุ่ม ยกมือขึ้นลูบหน้า ราวกับต้องการลบความทรงจำนั้นออกไป แต่ที่เขาสัมผัสได้ก็คือน้ำตา ที่ไหลรินลงมาจากดวงตาของเขา Richard สลัดศีรษะ ก่อนจะก้าวเข้าสู่สายน้ำเย็นเฉียบจากฝักบัว ผู้คุมหนุ่มยืนนิ่งปล่อยให้สายน้ำทำหน้าที่ชำระล้างร่างกายของเขา แต่เขารู้ดีว่าบางสิ่ง ไม่ว่าจะใช้วิธีใด มันก็ไม่สามารถจะลบล้างออกไปได้ มีแต่จะติดแน่นและฝังลึกในความทรงจำ ลึกลงไปถึงจิตวิญญาณ ตลอดชีวิต ชายหนุ่มยืนอยู่ใต้สายน้ำนั้น นาน.... จนรู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งร่าง เขาถึงเอื้อมมือไปปิดน้ำ ก่อนจะก้าวออกมา ภาพที่สะท้อนบนกระจก บ่งบอกถึงร่องรอยที่เขา ถูกกระทำ Richard ยืนนิ่ง มองร่างเปลือยของตัวเอง มันไม่ใช่ร่างกายของเขาอีกต่อไปแล้ว ผู้คุมหนุ่มแต่งตัวเขาใหม่ด้วยเสื้อผ้าที่จะเอามาเปลี่ยนตอนออกเวร ก่อนจะเดินออกมาเขียนใบลาเพื่อจะกลับก่อน เพื่อนผู้คุมไม่มีใครติดใจซักถามอะไร เพราะเหตุการณ์ในวันนี้ก็สงบเรียบร้อยดีในสายตาของคนอื่นๆ Richard ไม่รู้ตัวว่าขับรถกลับบ้านมาได้อย่างไร ร่างกายที่บอบช้ำของเขา สำแดงอาการออกมาในที่สุด ชายหนุ่มลากตัวเองที่ไข้ขึ้นสูงเข้าไปในที่พัก ก่อนจะล้มตัวลงนอน และหมดสติไป ชายหนุ่มมามีสติรู้สึกตัวในอีก 2 วันต่อมา อาการไข้ลดลงบ้างแล้ว แต่ความระบมยังหลงเหลืออยู่ เขากัดฟันลุกขึ้น อย่างไรวันนี้ก็ต้องไปทำงาน ขณะที่แต่งตัว ชายหนุ่มเห็นว่ารอยบนผิวเนื้อเขาจางลงไปบ้างแล้ว แต่ในความคิดของเขามันยังชัดเจนอยู่ทุกจุด Richard มาถึงเรือนจำพร้อมใบลาป่วย ที่ระบุว่าเป็นไข้หวัด ก่อนจะเข้าทำหน้าที่ตรวจเวรในแดน E อย่างที่เขาเคยกระทำมา ชายหนุ่มเริ่มเดินตรวจไปเรื่อยๆ แต่แล้ว เมื่อเขาเดินเข้าใกล้ห้องขัง ของนักโทษ 88430 มือของเขาก็สั่นจนต้องกำมันไว้แน่น เขาจะเดินผ่านมันไป โดยไม่ต้องไปสนใจ แต่แล้ว เสียงหนึ่งทำให้เขาชะงักฝีเท้า เพลงกล่อมเด็กที่ดังแว่วออกมา เพลงกล่อมเด็กเพลงนั้น ชายหนุ่มอดหันมองเข้าไปไม่ได้ ร่างๆ นั้นกอดเข่าคู้ตัวพิงพนังห้องขัง และพึมพัมเพลงกล่อมเด็กเพลงนั้นไปมา แต่เพียงชั่วแวบ ใบหน้าที่ซบกับเข่านั้นเงยขึ้น รอยยิ้มกึ่งสะใจ กึ่งอิ่มเอม ผุดขึ้นที่ริมฝีปากที่พึมพัมนั้น และดวงตาที่จ้องเขม็งมา Richard ผงะถอยหลังไป แต่แล้วก่อนที่เขาจะทันขยับตัว ร่างที่คู้ตัวอยู่นั้น ก็ลุกขึ้นยืนช้าๆ และก้าวเข้ามาชิดขอบลูกกรงเหล็ก เสียงแผ่วกลั้วด้วยเสียงหัวเราะในลำคอนั้นดังขึ้นมา "กลับไปนอนฝันค้าง จนหายไป 2 วัน 2 คืนเลยหรือ หนูน้อย หึหึหึ" มือของผู้คุมหนุ่มกำแน่นเมื่อได้ยินคำสบประมาทจากคนๆนั้น Richard หันหน้ากลับ เขาไม่อยากจะเสียเวลาสนใจคนๆนั้นอีกต่อไปแล้ว "นายหนีเพราะนายกลัวล่ะสิ ใช่ไหม นายจำไม่ได้หรือว่า รสชาติจากชั้นน่ะ ทำให้นายมีความสุขได้ขนาดไหน" เสียงเย้ยหยันกลั้วหัวเราะนั้นดังมาอีก "ชั้นไม่เคยกลัวคนอย่างนาย" ผู้คุมหนุ่มตอบด้วยเสียงที่พยายามสะกดกั้นความโกรธ "นายกลัวสิ นายกลัวว่า นาย จะต้องการชั้นอีกไง นายจะต้องการให้ชั้น เข้าไปในตัวนายอีก ทำให้นายดิ้นพราด ทำให้นายสำลักความสุขที่ชั้นให้นายอีกไง ฮ่าๆๆๆ" ร่างนั้นหัวเราะลั่น ก่อนจะถอยหลังช้าๆ โดยที่ตายังจับอยู่ที่หน้าของ ผู้คุมหนุ่ม "แล้วนายจะต้องการชั้น ต้องการชั้นอีก คอยดูสิ หึหึหึหึ" เสียงหัวเราะชวนขนลุกนั้น ดังมาเป็นคำสุดท้ายแล้ว นักโทษชาย 88430 นั้น ก็ทรุดตัวลงนั่งกอดเข่า ซบหน้าลงกับเข่านั้น แล้วก็โยกตัวเบาๆ ไปมาที่มุมห้อง Richard กัดริมฝีปากจนแทบห้อเลือด คำพูดของคนๆนั้น หมายความว่ายังไง เขาน่ะเหรอ จะต้องการให้ตัวเองโดนทำเรื่องเลวร้ายนั้นอีก ไม่มีทาง ไม่มีทางเด็ดขาด ชายหนุ่มก้าวเดินต่อไป ปัดความคิดออกไปจากหัวทั้งหมด พยายามเอาใจจดจ่อกับงานเท่านั้น และแล้วก็ถึงเวลาที่ Richard ต้องรับเวรในเวลากลางคืนอีกครั้ง ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีอะไรผิดปกติ Richard เดินตรวจเวรกลางดึกช้าๆ นักโทษที่มีอยู่นั้น นอนหลับกันไปเกือบหมดแล้ว แม้กระทั่งเสียงพึมพัมเพลงกล่อมเด็กนั้น คืนนี้ก็เงียบไป Richard อดจะถอนหายใจออกมาไม่ได้ เขาไม่อยากโกหกตัวเอง แต่ก็อดโล่งใจไม่ได้ที่ คนๆนั้น หลับไปซะได้ ผู้คุมหนุ่มเดินผ่านห้องขังต่างๆ ไปเรื่อยๆ จนมาถึงห้องขัง นักโทษชายหมายเลข 88430 ร่างที่ห่มผ้านอนตะแคงอยู่บนเตียงทำให้เขาค่อยๆ ก้าวเข้าไปชิดลูกกรง เพื่อจะมองให้แน่ มีเพียงเสียงหายใจสม่ำเสมอดังลอดออกมา เขาถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ด้วยความโล่งอก คนๆนั้น หลับแล้ว แต่ .... เขาคิดผิด ทันทีที่ผู้คุมหนุ่มหันกลับจะเดินต่อไป แขนคู่หนึ่งก็ตวัดรัดเขาเข้ากระแทกกับซี่ลูกกรงเหล็ก พร้อมเสียงกระซิบที่ริมหู "จะรีบไปไหนล่ะ หนูน้อยของชั้น นายคิดว่าชั้นหลับแล้วสินะ หึหึหึ" Richard ขยับจะดิ้น แต่มือข้างนั้นก็ล๊อคตัวเขาไว้แน่น "ร้องสิ ร้องเรียกผู้คุมคนอื่นๆมา มาดูนายอยู่ในอ้อมกอดชั้นไง ที่รัก" สิ้นประโยค ลิ้นอุ่นนั้นก็เลียเข้าที่ซอกคอและแก้มของเขา "นายชอบเวลาที่ชั้นจูบนาย เวลาที่ชั้นกลืนกินนาย เวลาที่ชั้น เข้าไป อยู่ในตัวนายไม่ใช่เหรอ" เสียงกระซิบสั่นพร่านั้น ดังกระเส่าอยู่ข้างหู อะไรบางอย่างดุนดันกระทบกางเกงของผู้คุมหนุ่มทางเบื้องหลัง มือข้างหนึ่งนั้น คว้าเข้าที่กลางลำตัวของชายหนุ่ม แม้มันจะขวางไว้ด้วยผ้าเนื้อหนาของเครื่องแบบ แต่การลูบคลำคลึงเคล้นของมือนั้น ทำให้ชายหนุ่มต้องกัดริมฝีปาก "อะฮ้า... นั่นไง มันกำลังอยากจะสัมผัสกับมือชั้น" และก่อนที่ Richard จะทันตั้งตัว ซิปกางเกงของเขาก็ถูกรูดลง มือหยาบข้างนั้น แทรกสอดเข้าไปภายใน ลูบคลำอยู่กับส่วนนั้นของเขา "มันบอกว่า มันต้องการสัมผัสจากชั้นหนูน้อย นายต้องการให้ชั้นสัมผัสมัน" เสียงกระซิบนั้นยังแผ่วที่ริมหู พร้อมปลายลิ้นที่และเล็มไปมา และร่างกายของชายหนุ่ม กำลังตอบสนองสัมผัสจากมือนั้น อย่างที่เขาก็ไม่อาจจะห้ามปรามได้ เมื่อมันแทรกลึกผ่านกางเกงชั้นใน และดึงรั้งให้ร่างกายเขาต้องโชนชันขึ้น มือนั้นเคลื่อนไหวไปมาอยู่กลางลำตัวของเขา อีกมือก็รั้งตัวเขาไว้จนกระดิกไปไหนไม่ได้ มันบีบคั้น ลูบไล้เคล้นคลึงไปมาอย่างรุนแรง จนกระทั่ง Richard ไม่อาจต้านทานอารมณ์มืดที่ถูกปลุกขึ้นมาได้อีกต่อไป เขาแอ่นร่างไปมาตามแรงเคล้นคลึงนั้น หอบหายใจเร็วถี่ จนกระทั่ง อารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้นอย่างที่เขาไม่ต้องการนั้น ลุกโพลงขึ้นถึงจุดสูงสุด มือนั้น คลายจากการกอบกำกลางลำตัวของชายหนุ่ม ขึ้นมาไล้ที่ข้างแก้มของเขา กลิ่นคาวของของเหลวที่ติดที่มือนั้นอวลเข้าจมูก เสียงกระซิบสั่นพร่าด้วยแรงหัวเราะเย้ยนั้น ดังมาอีก "แล้วนายก็ทนความต้องการของตัวเองอีกไม่ได้ หนูน้อยของชั้น ของเล่นของชั้น หึหึหึ" Richard รวบรวมสติ กระชากตัวเองออกมาให้ห่างจากลูกกรงนั้น เขาจัดเครื่องแต่งกายของตัวเองด้วยมืออันสั่นระริก เสียงหัวเราะนั้นยังดังอยู่ ตามด้วยเสียงครางกระเส่า Richard กลั้นใจเงยหน้าขึ้น ภาพที่เขาเห็นก็คือ .... มือที่เปรอะไปด้วยของเหลวจากร่างกายเขาเมื่อครู่ ตอนนี้มันกำลังกอบกุมและรูดไล้อยู่ที่กลางลำตัวของคนๆ นั้น ร่างนั้นกำลัง masterbation ตนเอง ด้วยมือที่เลอะของเหลวจากร่างกายเขา สลับกับยกมือข้างนั้นขึ้นมาเลียด้วยปลายลิ้น ไม่ช้า ของเหลวสีขาวขุ่น ก็พุ่งพรวดออกมาจากกลางลำตัวของร่างนั้น มาตกที่ปลายเท้าที่ Richard ยืนตะลึงอยู่ พร้อมเสียงหัวเราะที่ดังราวกับจะเยาะเขา ผู้คุมหนุ่มไม่อาจยืนอยู่ตรงนั้นได้อีกต่อไป เขาออกวิ่งไปที่ห้องน้ำของผู้คุมที่อยู่ถัดจากห้องพัก และถลาเข้าไปอาเจียนที่อ่างล้างหน้า เขาอาเจียนและร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น "นี่มันอะไรกัน นี่มันอะไรกัน ชั้นทำผิดอะไร" Richard ร้องออกมาอย่างเจ็บช้ำ ชายหนุ่มออกเวรจากเวรในคืนนั้นด้วยดวงหน้าซีดขาว เพื่อนผู้คุมที่มาเปลี่ยนเวร สังเกตเห็นก็ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง "Richard นายไม่สบายหรือเปล่า ดูหน้าซีดๆ" "ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ" เขาตอบ "ลาพักซะเหอะ เขียนใบลาไว้ เดี๋ยวชั้นเสนอพัสดีให้" "ขอบใจนะ" ผู้คุมหนุ่มหยิบใบลามาเขียนอย่างใจลอย ลาหรือ ลาไปไหนล่ะ จะไปไหนที่มันจะพ้นเรื่องนี้งั้นหรือ จะไปที่ไหนได้ ยังไงเรื่องทั้งหมดมันก็ฝังแน่นอยู่ในใจเขา ไม่มีทางลบมันออกไปได้หรอก ชายหนุ่มกลับมาถึงบ้านอย่างคนที่ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร เขาถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก และทำตามกิจวัตรประจำวันอย่างเลื่อนลอย สายน้ำอุ่นจากฝักบัวทำให้ร่างกายที่ตึงเครียดและเหนื่อยล้า ได้ผ่อนคลายลงไป มือที่กำลังทำความสะอาดเนื้อตัวนั้น สะดุดลงที่รอยแดงช้ำ เหนือแผ่นอกขาวสะอาด มันผ่านมานานแล้ว ทำไมยังไม่จางหายไปอีก ชายหนุ่มขยี้ปลายนิ้วลงที่รอยนั้น หวังจะลบให้มันเลือนไป แต่ไม่ว่าเขาจะทำเช่นไร ภาพของคนๆ นั้น ก็กลับชัดเจนขึ้นในความทรงจำ ทุกอย่างที่คนนั้น "ทำ" กับเขา สัมผัสอันรุนแรงจากริมฝีปากและมือหยาบนั้น เด่นชัดขึ้นมาในความรู้สึก ร่างกายเริ่มร้อนผ่าว ร้อนราวกับไม่ใช่ตัวของเขาเอง มือที่ขยี้รอยแดงนั้น เปลี่ยนเป็นลูบไล้ร่างกายตนเองอย่างที่เขาไม่รู้ตัว Richard หลับตา ในสมองมีแต่ภาพที่เขา โดนกระทำ ภาพที่มือนั้น กระชากอารมณ์ของเขาให้ลุกโพลง เสียงหอบหายใจดังขึ้น ละอองไอน้ำร้อนลอยคลุ้ง ทำให้ภาพในห้องนั้นเห็นเพียงรัวราง เงาของชายหนุ่มทรุดตัวลงใต้สายน้ำ ปลายเท้านั้นเกร็ง จนจิกลงไปกับพื้น สองมือของเขากำลังลูบไล้ร่างกายของตัวเอง อย่างที่สัมผัสนั้นเคยกระทำต่อเขา เสียงครางดังลอดออกมาแผ่วๆ จากริมฝีปากที่ขบกันแน่น จนกระทั่งทุกสิ่งได้ถูกปลดปล่อยออกมา เหมือนคนตื่นจากฝัน ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก ลืมตาขึ้นเพื่อพบกับสิ่งที่ตัวเองได้กระทำลงไป เขายกมือทั้งสองที่เปรอะเปื้อนนั้นขึ้นมามองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง "พระเจ้า...." เสียงครางนั้น ไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบ ชายหนุ่มรวบมือทั้งสองเข้ามากำแน่น แน่นจนปลายนิ้วจิกเข้าไปในฝ่ามือ เขาคู้ตัวลงกับเข่า สายน้ำที่ไหลลงมานั้น ไม่มีทางที่จะลบมันได้อีกต่อไปแล้ว ....
p r e v i o u s . n e x t
Thank you for reading