لندی ها

لندی شعر ِ شفاهی ِ پشتوهاست. چیزی شبیه به هایکوهای ژاپنی. داری دو مصرع است و از اوزان ِ عروضی در آن خبری نیست. این شعر بسیار قدیمی است. بیشتر ِ لندی ها از زبان ِ زنان سروده شده است.

 

 

 

1

بر کوههای بلند، خدا نظر ِ لطف دارد،

قلل ِ آنها از برف سفید، و دامن ِ آنها را از گُل پُر می کند.

 

 

 

 

 

 

 

 

2

خدایا، من چه کرده ام؟

دیگران گل شدند و من هنوز غنچه ام!

 

 

 

 

 

 

 

3

امروز آوازه ی آمدن ِ محبوب ِ من است.

زمین ها مخملی شدند و در راهها گل شکفتند.

 

 

 

 

 

4

چشمان ِ خود را زندان ِ گل ساختی،

مژگانت را بلند کن تا گلها بشکفند.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

5

خدایا، مرا گلی بساز صحرایی،

تا نسیمی را که از سوی محبوب می آید، مرا به اهتزازی بنوازد.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

7

من همان مستی هستم که بودم،

اگر مرا زرد می بینی از محبوب ِ خود دور افتاده ام.

 

 

 

 

 

 

8

من به محبوبم گفتم فراغ یک حقیقت است،

او بر این گفتار ِ من می خندید!