Había en Castrelos un ferreiro que deixara
decorrer os días da súa mocidade sen decatarse de que había
mulleres no mundo, e chegando a vello deulle por se namorar totalmente
dunha rapaza nova moi cobizada por tódo-los mozos da freigresía.
O ferreiro era rico e logrou facerse dono da mellor xoia de Castrelos;
mais os mozos, xuramentados, lograron acedarlle a vida.
O vello namorado cravou as fiestras da casa, pechou
a muller dentro e nin con eso logrou durmir un sono acougado, porque nas
noites de ruada os mozos enchían o vento de cantigas de maldicir
e o sangue do vello virábase solimán.
A muller do ferreiro era moi devota e á forza
de bágoas logrou licencia para ir á misa tódolos días.
A casa estaba a carón do adro, e a porta sur da igrexa daba dereitiño
á porta da ferrería, de xeito que o ferreiro podía
traballar ollando á súa muller na misa. Con todo e nin con
eso a coitada tiña paz na casa de Deus, pois os ollos do seu dono
feríana de lonxe con dúbidas noxentas.
Unha mañanciña chegou pola porta da
ferrería unha vella lurpia, tida por meiga en todo Castrelos e nos
seus arredores, e solermiñamente deitou nos oídos do ferreiro
estas verbas ponzoñentas:
- Por moitas voltas que lles deas, ti morrerás
axiña e a túa muller casará... casará cun rapaz
que sei eu...
Naquel intre a pobre casada, de xeonllos na igrexa,
pedíalle paciencia a Santa María. O vello ferreiro fitouna
e sentiu que se lle subía á cabeza un ramo de sangue. Endoudecido
polos ciumes coleu un ferro e meteuno no lume... Os folgos da ferrería
traballaron de firme e o ferro púxose de contado dun roxo írtido,
luminoso... Entón o ferreiro colleu o ferro candente e encamiñouse
á igrexa, disposto a desfacer, diante de Deus mesmo, a fermosura
da súa muller.
E Deus, o bo Creador de todo, non quixo que o ferreiro
desfixese unha das súas mellores obras, e cando o ferreiro, cego
de ciumes, ía entrar na igrexa, tapouse a porta supetamente cunha
parede de pedra.
O milagre foi sonado naquel tempo e aína
hoxe a porta sur da igrexa de Castrelos aparece tapada.
