Cando Dios e San Pedro andaban polo mundo déronlles pousada na casa dun marulán.

A dona, muller moi xerpa, recibíunos recachando o fociño.

-Vostedes i non serán de xosticia, ¿non? Nin deses que chaman desvestirigadores..

-Señora - atallou Pedro- Somos dous pobriños camiñantes que imos pola vida, este a percura dunha crus i eu na percura dun galo.

Reparounos a muller con desconfío, e como tiña o forno roxo comezou a enformar petadas que daban xenio. O apóstolo relambíase porque era algo lampantín, e o marulán dixo á súa dona:

-Muller, fáilles unha bica a estes probes, que estarán alampando.

-Será de raspas de aquela maseira, e conta que son de pan trigo.

Rosma que rosma, fixo un boliño coma un ovo e deixóuno no remoado. Despois pechou o forno coa trapela rezado o Padre Nuestro, e acabado, Noso Señoriño ergueu a man dereita, marmurando:

Millo eres, millo serás,
poir máis que te amasen
non espilirás.

Logo que a fornada estivo coita, o boliño medrara hastra volverse fogaza e os pans de millo restaron no seu ser, que dende aquela nunca máis o millo espeleu. 

(Revista Nós, nº 67)

Páxina Principal