Cando Dios e San Pedro andaban polo mundo houbo caso que tiveron fame.
     -Pedro -dixo Noso siñoriño- vés alí canto fumega aquel tellado?; chégate alá que estarán cocendo e prégalles algo por amor de Deus.
     Foi San Pedro e déronlle unha bola paletiña, quente que pelaba; mais coa cobiza da fame, agachouna debaixo da pucha, voltando maus valdeiras.
Calou Noso Señor e seguiron seu camiño paso a paso, San Pedro degorábase por peliscar na boliña; pero cada vez que o percuraba as furtadelas, faláballe o señor de calquer cousa:
     "Pedro, cata unha paleira de cobra"; "Pedro, non sei se aquel melro será melra"; "Pedro, mira que milliño tan serodio"; "Pedro, ¿estes carballos son de pola ou son de landra?"
     - ¡Son de Xuncras que me leve! -estoupou - Tome,
     ehi vai a bola, que queima que esfola,
     que me leva o curuto aburado
     ¡e o degonio que cargue coa bola!!!...

     Noso Señor botóuse a rir dicindo:
     - Pois agora come canto queiras, e mírate no primeiro regato que atopes.
     Así o fixo San Pedro e... tiña toda a cachola pelada.

Páxina Principal