Išunn
Reykjavķk, 1964
Bókasafniš hafši veriš mitt annaš heimkynni sķšan ég var drengur. Löngum sat ég žar į loftinu og skrifaši. Einn daginn var frišurinn śt. Žetta geršist snögglega. Žaš var eins og skylli į meš fįrvišri. Žungir dynkir kvįšu viš um hśsiš. Hvaš olli žessum vįbrestum? . . . Žegar ég kom nišur ķ mišjan stigann blasti viš mér óvęnt sżn: Menn meš rifjįrn, menn aš brjóta nišur stošir og milliveggi. Hópur manna gekk žarna kappsamlega aš verki. Ég įvarpaši nokkra žeirra. Ekkert svar. Žį brżndi ég raustina og sagši: Hvaš er hér um aš vera?
Žś hlżtur aš sjį žaš, svaraši loks einn mašurinn.
En hvaš į žetta aš žżša? Hver stendur fyrir žessu?
Žś ert bókavöršurinn. Fylgistu ekki meš? spurši annar mašur.
Mér hefur ekki veriš tilkynnt, aš žaš eigi aš rķfa hśsiš utan af safninu.
Margir hlógu. Ekkert lįt į barsmķšinni. Žaš sį ķ gilda innvišina, žar sem klęšningunni hafši veriš flett af. Žetta var eitt af gömlu dönsku verzlunarhśsunum. Götuhęšin hafši um įrabil veriš notuš sem skrangeymsla. Žar hafši ekki lengi veriš hreyft viš neinu. Nś var drasliš boriš śt į flutningabķla. Enn komu fleiri menn į vettvang. Nżtt hljóš kvaš viš. Loftbor gjallaši hįstöfum. Žeir voru aš mölva nišur steinvegg, sem lį ķ gegnum žvert hśsiš. Ég reyndi aš įvarpa manninn meš loftborinn. Hann virtist ekki heyra til mķn. Žį vék ég mér aš žeim nęsta og sagši:
Hvaš į aš bera uppi bókažungann į loftinu, ef žiš brjótiš nišur mśrinn?
Žaš kemur mér ekki viš, var svariš.
Er žetta į vegum bęjarins? spurši ég.
Nei, žetta er fyrir Jafet Jónasson.
Ég hélt aš bęrinn ętti hśsiš.
Svariš var:
Bęrinn hann er Jafet. Hér ętlar hann aš koma sér upp žrišju Jafetsbśšinni.
Og loftborsmašurinn gall viš:
Hér veršur engu žyrmt. Žaš į aš lyfta žakinu. Žaš verša vörubįsar į bįšum hęšum.
Hvaš veršur um bękurnar? spurši ég.
Loftborsmašurinn:
Hver veit žaš? Hver hugsar um žaš, sem ekki er hęgt aš gręša į?
Aftur žrumdi loftborinn, og rifjįrnin ķskrušu . . .